Нарач

Чым мы накормім дзяцей?
Досыць ужо бедавалі гаротна.
Што ж, пан, страляй жа хутчэй!

I пахіснулася мора людское,
Рынулі ў бой рыбакі,
Рынулі грозным, кіпучым прыбоем
На акупантаў штыкі.

4

Спяваюць дзяўчаты,
І ў лесе сасоннік,
На прызбе пад хатай
Ім ўторыць гармонік.
Праз межы, загоны,
Вясковыя стрэхі
Плыве з перазвонам
Вясновае рэха.

Тацяна

Сум грудзі сціскае.
Цябе, мой каханы,
I позна, і рана
Паны ўжо шукаюць.

Грышка

Тут сочаць за намі,
Я сам гэта чую,
Начамі і днямі
Нас нехта пільнуе.
Адно толькі горай,
Што раніцай сіняй
Цябе і азёры
Мне трэба пакінуць.
Я зроднены з тымі,
Што век жывуць працай,
Што ўсталі стальнымі
Радамі змагацца.
I дзе, я не знаю,
Сустрэну світанне,
Якое устане
Ўжо хутка над краем.
Ды толькі я веру,
Што дзень вызвалення
На Нарачы бераг
Прыйду я сустрэнуць.

5

Грышка

Ты не заснуў, Прахор?
Доўгая ноч…
Нам бы пагутарыць варта.
Нешта шкада пакідаць мне
Нарач, і вёску, і бор.

Прахор

Нешта скуголяць сабакі.
Вецер на сена залазіць,
Рве з узгалоўя пласты,
Спаць не дае.
Можа, так на непагоду.
Чуеш, як шчытам калоціць
I завывае, як воўк?..
Рана збіраешся выйсці?

Грышка

Рана, яшчэ даусходу…
Што ж абарваў, не гаворыш,