Песьні-жальбы

Якуб Колас Песьні-жальбы

Не пытайце, не прасіце
Сьветлых песень у мяне,
Бо, як песьню засьпяваю,
Жаль вам душу скалыхне.

Я б сьмяяўся, жартаваў бы,
Каб вас чуць разьвесяліць,
Ды на жыцьце як паглядзіш,
Сэрца болем зашчыміць.

Нешчасьліва наша доля:
Нам нічога не дала.
Не шукайце кветак ў полі,
Бо вясна к нам не прыйшла.

I. Думкі

*** Ўюцца думкі, томяць грудзі…

Думкі ўюцца, томяць грудзі —
      Волі хочыцца і ім, —
Хочуць песьняй стаць лагоднай,
      Мілым дзіцяткам маім.

Цяжка зь імі жыць замкнута,
      У начной хаваць цішы,
Цесна думкам, цесна бедным,
      Хочуць выліцца з душы.

Ўюцца думкі смутным роем,
      Хочуць выбіцца на сьвет.
Дык ляціце, сэрца дзеці,
      На паперку кіньце сьлед!

Думкі

Ой вы, думкі, думкі,
Сэрца майго раны!
Ці вы мае дзеці,
Ці вы кім насланы?

Што ж вы завіліся
Віхрам нада мною
I няма ніколі
Мне ад вас спакою?

Рад бы я ня думаць
I ня знацца з вамі,
Ды без запытаньня
Плывяце вы самі.

Плача маё сэрца,
Хоць бязь сьлёз, ды горка,
Як пачнецца ваша
Смутная гаворка.

I на маю душу
Леглі вы туманам,
Мітусьлівым роем,
Смутным караванам.

Ой вы, мае думкі!
Ці вы кім зражоны,
Што так невясёлы,