Песьні-жальбы

Апісаць твой вобраз,
Хараство, спакой —
Толькі ў цябе ўнікнеш
Чуткаю душой.

Месяц

Ціха месяц адзінокі
Ходзіць ў небе над зямлёю.
Неразгаданы, далёкі,
Што ты бачыш пад сабою?

Бачыш сьлёзы ты людскія,
Як яны з расою льюцца,
А ў тумане думкі злыя
Горкім плачам аддаюцца;

Як бяз волі і бяз хлеба
Працавіты люд наш гнецца…
Кінь ты жальбу нашу ў неба —
Няхай неба ўскалыхнецца!

Хмары

Ціха калосься, схіліўшы галовы
      Шэўчуць у межах палёў;
Толькі ж ня слухае неба іх мовы —
      Жальбы ржаных калосоў.
Сіняе небо ўсё сонцэм заліто;
      Полудзень, вар, цішына.
Дожджыка просіць зялёнае жыто,
      Хочэ дажджу ярына.
Вот із-за леса далёка, далёка
      Хмарка на небо узыйшла;
Цёмная хмарка адна-адзінока
      Вышэй і вышэй паплыла.
Ніва заціхла, замерла; здаецца,
      Не скалыхнецца яна;
Змучэны колас ані пахінецца,
      Поўна надзей цішына.
Думае ніва: «Дожджык пакропіць,
      Смагу прагоніць палёў,
Цёмная хмарка краем хоць чэпіць
      Дзетак яе — каласоў».
Бедная ніва, знаць, Богам забыта —
      Дарма надзея была:
Спаленай нівы жаданьне нязбыто —
      Міма хмурынка прайшла.

Вецер

Ой ты, вецер неспакойны!
Дзьмеш ты безустанку,
Адну песьню нам сьпяваеш,
Адну баеш байку.

То заплачаш сіратою
Над убогай хатай;
То застогнеш, як над нівай
Селянін-араты;

То засьвішчаш за вугламі,
Жалем разальесься;
То сярдзіта ў дзьверы стукнеш,
Злосна засьмяесься…

Ой ты, вецер неспакойны,
Ты мой брат па долі!
Раскідаем сьмех і сьлёзы
Мы у чыстым полі.