Песьні-жальбы

Мары наводзяць і сны,
Волю далёкую мне ўспамінаюць,
Дні маладыя вясны…

Сыплюцца кроплі часта і дробна
Ў сьцены, у вокны бубняць.
Смутна іх песьня, плачу падобна,
Смутку ж ніяк не суняць.

*** Скора ў полі забушуе…

Скора ў полі забушуе,
Песьню сівер запяе,
Ўсе дарожкі зараўнуе,
Гурбы сьнегу нанясе.

Ўсё зьмяшаецца ў тумане,
Ў белым попеле сьнягоў.
Сумна вецер плакаць стане
Над будынкам мужыкоў.

Я ж люблю той сьвіст у полі,
Як вакол усё дрыжыць —
На спатканьне песьням волі
Дух мой рвецца і ляціць.

Восень

Пуста ў лузе. Толькі стогі
Парыжэўшыя стаяць
Ды шпакі каля дарогі
Цэлы дзень адно крычаць.

Грэчка зжата. Гола ў полі.
Жыта зьвезена даўно.
Толькі плаваюць на волі
Кучы хмар, як валакно.

Дожджык сее беспрастанку;
Вецер сьвішча так, як зьвер…
Колькі лужын каля ганку!
А гразі, гразі цяпер!..

Ссохлі травы, ўсё павяла.
Слоць, плюхота, холад, цьма.
Эх, скарэй бы закрывала
Зямлю чорную зіма!

Зіма

Белым сьнегам замятае
Вецер чорныя палі,
Нібы вопратку ўзьдзявае
Шыр прасторная зямлі.

Мяккі сьнег лятае пухам,
I канца яму няма,
I нясе сярдзітым духам,
Дзікім сіверам зіма.

Зачыняйце шчыльна хату,
Каб ня дзьмулі халады,
На вакно пляціце мату,
Каб ня клаў мароз сьляды.

Даставайце з вышак сані —