Песьні-жальбы

Паляцеў бы ў луг, дзе Нёман
     Бераг точыць, мые,
Дзе гамоняць зь ветрам-бурай
     Дубы векавыя.

Дзе над Нёманам старая
     Пахінулась хата,
Дзе так многа пылу ўлетку,
     Дзе пяскоў багата.

Паляцеў бы да курганаў,
     Што стаяць маўкліва,
Да узгоркаў, дзе вясною
     Зелянеюць нівы.

Ой, панёсься б з вамі, хмары,
     Я ў той лес цяністы,
Дзе ўдыхалі б мае грудзі
     Хвояў пах смалісты!

Хмары, хмары, што па небе
     Ходзіце гарамі!
Чаму я ня маю крыльляў?
     Чаму я ня з вамі?

Маці

     Ночка пазірае.
Ціха ў хаце. Ўся сямейка
     Сьпіць, адпачывае.

Натрудзіўшы добра рукі,
     Натаміўшы плечы,
Толькі маці зь вераценцам
     Туліцца пры печы

Ды прадзе, прадзе кудзельку.
     Скача вераценца,
А за ім густыя цені
     Бегаюць па сьценцы.

*

На камінку гарыць корчык,
     Злотам іскры скачуць.
За ваконцам вецер ходзіць,
     Глуха вербы плачуць.

Зябнуць вербы на марозе,
     Тулячыся к стрэсе.
Сьнегам вецер сыпле ў дзьверы,
     Ходзіць шум па лесе…

I пад гэты шум трывожны
     Думае старая,
А ўсьлед думкам неспакойна
     Вецер падпявае.

*

I ўсё ўстала прад вачыма
     Беднае кабеты:
Маладыя дні дзяціны,
     Дзявочыя леты,

Радасьць жыцьця і нягоды,
     Сваркі, трасяніна —
Ўсё, чым жыцьце напаткае
     Ў цяжкую часіну.

Ўсё прыпомнілася беднай, —
     Горка, цяжка стала,
Галаву набок схіліла,
     Прасьці перастала.