Песьні-жальбы

Думкі ў турме

Сохну марна я ў астрозе,
     Дарма трачу сілы.
Рвецца дух мой на свабоду
     З гэтае магілы.

Шкода хаткі мне старэнькай
     З латанай страхою,
Што схілілася над Нёмнам
     Горкай сіратою.

Шкода мне зялёнай нівы,
     Што шуміць у полі,
Тога дуба, што над рэчкай
     Песьціцца ў прывольлі.

Шкода мне гаёў цяністых
   I лугоў прастору,
Дзе пад ветрам ходзяць хвалі
     Травянога мора.

Шкода сьветлай ручаінкі
     Ў берагах пясчаных,
Што, як срэбра, мкне-бруіцца
     Паміж гор, курганаў.

Шкода вёсак запусьцелых,
     Дзе ральнік гаруе,
Дзе зімою вецер вые,
     Замець-сьнег шнуруе…

Гэта — вобразы краіны,
     Беларусі роднай…
Край ты наш! Як міл ты сэрцу,
     Цёмны край, галодны!

Ды ня век я тут гарую,
     Дачакаю волі
I пачую ў родным краі
     Песьні лепшай долі.

Кветка

За агарожаю перад астрогам
     Ў ціхім куточку адна
Кветка красуе на грунце убогім,
     Хораша зьзяе яна.
Двор непрытульны і глеба пясчана,
     Грунт весь убіты, як ток.
Сонца ня сьвеціць скрозь шчэлін паркана,
     Выдзьмухаў вецер весь сок…
Белая крошка роскаю Божай
     Чыста абмыта, зяхціць.
Рад любавацца я кветкай прыгожай —
     Міла яна так глядзіць.
Мне ўспамінаюцца вобразы мілыя
     Роднага краю, палёў,
Бедныя вёскі, хаты пахілыя,
     Песьні зялёных гаёў;
Вузкія стужкі меж зеляненькіх,
     Жыта палоска, лянок…
Рэчы пявучыя нівы благенькай,
     Ўзгорак, курганчык, лясок.
Толькі ж мне шкода кветкі: сіроткай
     Ціха схілілась яна
За агарожаю, як за рашоткай,
     Сонцу, людзям не відна…
Мілая кветка, дзіцятка поля,
     Межы зялёнай убор!
Як ты папалася з волі ў няволю?
     Як заняслася на двор?

С песень вастрожніка