Песьні-жальбы

      Песьня магутных дубоў…

Вобразы мілыя, вобразы смутныя,
      Родныя вёскі і люд,
Песьні цягучыя, песьні пакутныя!..
      Бачу і чую вас тут.

Вячэрніе хмаркі

Сонейка заходзіць,
I кладуцца цені,
I плывуць хмурынкі
Ў ціхім задуменьні.

Белыя валокны
Сонейкам заліты.
Вольны ім дарогі,
Сьцежкі ім адкрыты.

Хмаркі залатыя!
Вы — прастору дзеці,
Ходзіце вы вечна
Па ўсім белым сьвеце.

Праплывіце ж, хмаркі,
I над родным краем,
Над сялянскім полем,
Над зялёным гаем

I заплачце, хмаркі,
Дробнымі сьлязамі
Над мужычай нівай,
Над яго лугамі.

Загрымеце громам,
Стаўшы цёмнай хмурай.
Толькі ж не пабеце
Жыта градам, бурай.

Хмаркі залатыя,
Сонца, неба дзеці!
Вы прывет мой шчыры
Ў вёску занясеце.

Песьня няволі

Як лёгкі дым, як тонкі пар,
Расталі ў небе кучы хмар.

Ой, гладзь нябёс далёкая,
Крыштальная, глыбокая!

Як моцны гук, прызыў вясны
З тваёй пачуўся вышыны!

Прастор, прастор і воля там,
Але ня нам яны, ня нам!

Запёрты мы, прыдаўлены,
I краты нам прыстаўлены.

Высок, высок паркан-сьцяна,
Нам песьня волі не чутна.

Ня нам вясна, ня нам прастор, —
Нам мур сыры, нам цесны двор.

Гады ў няволі адцьвітуць…
Ня плач, душа, вясну забудзь!