*Вось і муж усплыў на думу — Рана сьмерць скасіла!Дробных дзетак ён пакінуў — Без пары магіла!Жыў ён бедна. Спадзяваўся Свой прыдбаць куточак,Хату вывезьці, зямелькі Прыкупіць шматочак,Бо агоркнуў хлеб батрацкі, Жыцьце пад’ярэмна…Ды ня выйшаў з-пад няволі, Біўся век дарэмна!*Гасьне корчык на камінку, Пацямнела ў хаце,Поўнач пеўні пракрычалі, Але ня сьпіць маці.Цягне нітку. Вераценца, З рук упаўшы, грукне,Ды нясьмела, як убогі, Ў дзьверы вецер стукне.Думкі думку падганяюць, Не даюць спакою,Ўсё лятаюць над кабетай Нуднай чарадою.*Уздыхнула цяжка маці, Аб сынку гадае,Што ў астрозе, ў паняверцы Кару адбывае.I за што? У толк ня возьме Бедная кабетаНі законаў гэтых мудрых, Ні парадкаў сьвету.Вецер вые за вугламі, Ў коміне галосіць.Куды толькі думка тая Матку не заносіць!Зябнуць вербы на марозе, Глуха лес гамоніць.Думка думку выклікае, Думка думку гоніць.
Родные вобразы
Вобразы мілыя роднага краю, Смутак і радасьць мая!Што маё сэрца да вас парывае? Чым так прыкованы яК вам, мае ўзгорачкі роднага поля, Рэчкі, курганы, лясы,Поўныя смутку і жальбы нядолі, Поўныя сумнай красы?Толькі я лягу і вочы закрыю, Бачу я вас прад сабой.Ціха праходзіце вы, як жывыя, Зьзяючы мілай красой.Чуецца гоман мне сьпелае нівы, Ціхая жальба палёў,Лесу высокага шум-гул шчасьлівы,
