de bovenrand was te zien, en toen hij ernaar keek verdween die. Die streep bevond zich ongeveer op de plek waar de horizon had kunnen zijn, zodat hij net zo goed aan de onderkant als aan de bovenkant had kunnen zijn.
Aan de rechter en stuurboordkant was wat hij zag van de andere randmuur vrijwel identiek aan wat hij zo net had gezien: dezelfde hoogte, hetzelfde beeld, dezelfde neiging van de streep om te verdwijnen onder een ingespannen kijken.
Blijkbaar was de Leugenaar heel dichtbij de middellijn van de Ring neergestort. Het leek erop dat de randmuren zich op vrijwel even grote afstand van hen bevonden … en dat betekende dat ze zo’n zevenhonderdvijftigduizend kilometer weg waren.
Louis schraapte zijn keel. ‘Spreker, wat denk jij?’
Ik geloof dat de muur aan bakboord een fractie hoger is.’
‘Oke. Louis boog af naar links. De andere cyclettes volgden, nog steeds aan de zijne gekoppeld.
Louis zette de intercom aan om eens naar Nessus te kijken. De poppenspeler had al zijn drie benen om zijn zadel geklemd, zijn hoofden had hij tussen lichaam en zadel gestoken. Hij vloog blind. ‘Spreker, weet je dat wel zeker?’ vroeg Teela.
‘Natuurlijk,’ zei de Kzin. ‘De muur aan bakboord is hoger.’
Louis glimlachte tegen zichzelf. Hij was nooit getraind om in een oorlog te vechten, maar hij wist wel wat af van oorlog. Hij was op de grond klem komen te zitten bij een revolutie op Wunderland, en had drie maanden als guerrilla gevochten voor hij een schip wist te bereiken.
Hij herinnerde zich nog best dat een van de dingen die een man tot een goed officier maakten het vermogen was om snel beslissingen te kunnen nemen. Als het later ook de juiste beslissingen bleken te zijn: zoveel te beter.
Ze vlogen naar bakboord, zwart land onder hen. De Ring gloeide met een felheid die veel groter was dan maanlicht, maar een maan is niet zo effectief als lichtbron van boven. De meteoorgeul, de scheur die de Leugenaar had veroorzaakt in het oppervlak van de Ringwereld, was een zilveren draad achter hen. Ten slotte verdween hij achter hen in het duister.
De vliegcyclettes begonnen gestaag en zonder lawaai steeds sneller te vliegen. Iets onder de geluidssnelheid kwam er een suizend geluid door de sonische capsule heen. Het bereikte een hoogtepunt toen ze de snelheid van het geluid bereikten, en viel toen abrupt weg. De sonische capsule had een nieuwe vorm aangenomen, en weer was het stil.
Kort daarna kwamen de cyclettes op kruissnelheid en Louis ontspande zich wat in zijn stoel. Hij schatte dat hij meer dan een maand in de stoel door zou brengen, dus hij kon er nu maar beter vast aan wennen.
De faciliteiten die waren bedoeld voor zijn stofwisseling waren eenvoudig, comfortabel en gemakkelijk te gebruiken. Maar niet erg goed voor je gevoel van eigenwaarde.
Hij probeerde zijn hand in de sonische capsule te duwen. De capsule was een krachtveld, een netwerk van krachten die luchtstromingen om de ruimte die werd ingenomen door de cyclette moesten sturen. Het hoefde zich niet als een glazen wand te gedragen. Toen Louis probeerde er zijn hand in te steken, voelde het aan als een harde wind, een wind die vary elke richting recht naar hem toe woei. Hij bevond zich in een beschermde bel bewegende lucht.
De sonische capsule maakte de indruk ook tegen de meest domme piloten bestand te zijn.
Hij probeerde het uit door een gezichtsdoekje uit een schuif te trekken en het te laten vallen. Het doekje zakte wapperend naar beneden en bleef onder de cyclette op de lucht liggen, wild op en neer gaand. Louis wilde best geloven dat als hij uit zijn stoel viel (wat hem niet mee zou vallen), hij door de sonische capsule zou worden opgevangen en weer op het zadel zou kunnen klimmen. Logisch eigenlijk. Poppenspelers …
De waterbuis zorgde voor gedestilleerd water. De voedselschuif voor platte roodachtig-bruine blokken. Zes keer draaide hij een blok, nam er een hap van en gooide de rest terug in de invoertrechter. En elk blok smaakte anders, maar alle zes waren ze lekker.
In ieder geval zou het eten hem niet gaan vervelen. Niet binnen al te korte tijd, in ieder geval.
Maar als ze geen planten en water konden vinden om in de trechter te stoppen dan zouden er uiteindelijk geen voedselblokken meer uit de schuif komen.
Hij draaide een zevende blok en at dat op.
Het was een onrustbarende gedachte om je rekenschap te geven hoever je wel van alle hulp vandaan was. De. Aarde was tweehonderd lichtjaren hiervandaan, de vloot van de poppenspelers, twee lichtjaren weg, bewoog zich van hen vandaan met bijna de snelheid van het licht, en zelfs de half verdampte Leugenaar was van het begin van deze vlucht af onzichtbaar geweest. Nu was ook de meteoorvoor uit het gezicht verdwenen. Hoe gemakkelijk zou het zijn om het schip helemaal kwijt te raken?
Bijna onmogelijk, zei Louis tegen zichzelf. Aan de tegendraaiwaartse kant was de grootste drigg berg die de mens ooit had gezien. Op de Ringwereld konden er niet veel van dit soort supervulkanen zijn. Om de Leugenaar te vinden hoefde je alleen maar koers te zetten naar de berg, en dan draaiwaarts gaan zoeken naar een rechte streep, een paar duizend kilometer lang.
… Maar de boog van de Ringwereld gloeide boven hen: drie miljoen keer het oppervlak van de Aarde. De Ringwereld was groot genoeg om er grondig op te verdwalen.
Nessus begon zich te roeren. Eerst kwam het ene hoofd te voorschijn van onder het lichaam van de poppenspeler, toen het andere. De poppenbaas beroerde schakelaars met zijn tongen, zei toen: ‘Louis, kunnen we even alleen samen praten?’
De transparante gezichten van Spreker en Teela schenen te slapen.
Louis gooide ze uit het intercomcircuit. ‘Ga je gang.’ Wat is er gebeurd?’
‘Kon je dat niet horen dan?’
‘Mijn oren zitten in mijn hoofden. Ik heb niets opgevangen.’
‘Hoe voel je je nu?’
‘Misschien ga ik wel weer in katatonie. Ik voel me erg verloren, Louis.’
‘Ik ook. Nou, ‘we zijn drieendertighonderd kilometer verder gekomen in de afgelopen drie uur. We zouden een grotere afstand hebben afgelegd als we hadden beschikt over transfercabines of zelfs stapschijven.’
‘Onze technici zijn niet in staat geweest om te zorgen voor stapschijven.’ De ogen van de poppenspeler staarden elkaar aan, hoofd tegenover hoofd. Nessus bleef maar een ogenblik in die houding, maar Louis had dat gebaar eerder gezien.
Nu definieerde hij het tentatief als de lach van een poppenspeler. Zou een krankzinnige poppenspeler een gevoel voor humor ontwikkelen?
Hij praatte verder. ‘We zijn op weg naar bakboord. Spreker besloot dat die muur het dichtstbij was. Volgens mij waren we dichter bij de waarheid geweest als we erom hadden getost. Maar Spreker is de baas. Hij nam het bevel over toen jij katatonisch raakte.’
‘Dat is vervelend. Sprekers vliegcyclette is buiten bereik van mijn tasp. Ik moet …’
‘Wacht nou es even. Waarom laat je hem het bevel niet voeren?’
‘Maar, maar, maar …’
Denk nou es goed,’ zei Louis dringend. ‘Je kunt zijn beslissingen altijd herroepen met de tasp. Als je hem de leiding niet geeft dan hij het toch elke keer dat jij er je gemak van neemt over.
hebben een onbetwiste leider nodig.’
‘Ik geloof niet dat het kwaad kan,’ zei de poppenspeler. ‘Als ik de expeditie aanvoer doet dat niet belangrijk toe aan onze kansen.’
‘Dat lijkt er meer op. Roep Spreker op en zeg ’m dat hij-het-verst-in-de-achterhoede is.’
Als Louis vuurwerk had verwacht dan werd hij teleurgesteld. Hij zette Sprekers intercom aan om het gesprek te kunnen volgen, maar de Kzin en de poppenspeler wisselden een paar sissende, grauwende zinnen uit in de Heldentaal. Toen zette de Kzin zijn intercom weer af.
‘Ik moet je mijn excuses aanbieden,’ zei Nessus. ‘Mijn stommiteit heeft ons allemaal in het ongeluk gestort.’
‘Maak je geen zorgen,’ zei Louis troostend. ‘Je bent alleen maar aan de depressieve fase bezig.’
‘Ik ben een intelligent wezen, en ik kan feiten onder ogen zien. Ik heb het verschrikkelijk mis gehad waar het Teela Brown betreft.’
‘Dat is zeker waar, maar dat was jouw schuld niet.’
