beschikking! Luxe!
Een aantal luxe dingen hadden ze weer niet. De voedselvoorraad aan boord van de toren bestond uit diepgevroren vlees, bederfelijk fruit, en de keuken van Nessus’ cyclette. Volgens Nessus was poppenspelers voedsel arm aan voedingswaarde voor mensen. Louis’ ontbijt en lunch bestonden uit vlees, geroosterd met een flitslichtlaser, en bultige rode vruchten.
En er was geen water.
En geen koffie.
Prill werd ertoe overgehaald om een paar flessen alcohol bevattende drank te halen. Ze hielden een wat verlate doopceremonie op de kamer die hun tot brug diende, met Spreker beleefd weggestopt in een verre hoek, en Prill schichtig in de buurt van de deur zittend. Niemand wilde aan Louis’ idee: de Onwaarschijnlijk, en daarom kreeg de toren vier verschillende namen, elk in een andere taal.
De drank was … ja, zuur. Spreker lustte het niet, en Nessus probeerde het niet eens. Maar Prill dronk een hele fles leeg, sloot de andere af en borg ze zorgvuldig op.
De doopplechtigheid werd een taalles. Louis leerde een paar woorden van de taal van de Ringwereld- architecten. Hij ontdekte dat Spreker de taal veel sneller leerde dan hij. Dat klopte ook wel. Spreker en Nessus waren erop getraind om om te gaan met de verschillende talen die de mens sprak, de verschillende manieren waarop hij dacht, zijn beperkingen in spreken en horen. Dit was gewoon net zo iets als ze tevoren al eerder hadden meegemaakt.
Ze gingen uit elkaar om te eten. Nessus at opnieuw alleen in zijn cyclette, terwijl Louis en Prill geroosterd vlees aten en Spreker ergens anders rauw vlees at.
Daarna ging de taalles verder. Louis had er niets mee op. De anderen waren hem zover vooruit dat hij zich een idioot voelde. ‘Maar Louis, we moeten de taal leren. We reizen niet snel, en we zullen moeten foerageren om aan voedsel te komen. We zullen heel wat keren met de inheemse bevolking te maken krijgen.’
‘Dat weet ik. Ik heb altijd een hekel gehad aan talen.’
De duisternis viel. Zelfs op deze afstand van de Oogstorm was de hele hemel bedekt met wolken, en de nacht was als d’ binnenkant van een drakemuil. Louis hield op met de les. Hij was moe en prikkelhaar en heel, heel onzeker van zichzelf. De anderen gingen weg, zodat hij kon rusten.
Over tien uur zouden ze bij de Oogstorm zijn.
Hij dreef aan de rand van een rusteloze slaap toen Prill terug kwam. Hij voelde haar handen hem strelen en stak de zijne uit naar haar.
Ze deed een stap achteruit, zodat ze buiten zijn bereik was. Ze sprak in haar eigen taal, maar vereenvoudigde het tot een pidgin dat Louis kon begrijpen.
Jij bent leider?’
Half-slapend dacht Louis na. ‘Ja,’ zei hij, omdat het te ingewikkeld zou worden om de werkelijke situatie uit te leggen.
‘Zorg dat de tweehoofdige mij zijn machine geeft.’
‘Wat?’ Louis zocht naar woorden. ‘Zijn wat?’
‘Zijn machine die me gelukkig maakt. ik wil hem hebben. Jij van hem afpakken.’
Louis begon te lachen, want hij dacht dat hij haar begreep. ‘Jij wil mij? Jij afpakken,’ zei Prill boos.
De poppenspeler had iets dat ze wilde hebben. Ze kon hem op geen enkele manier beinvloeden, want hij was niet menselijk. Louis Wu was de enige mens. En de enige man. Haar macht over hem zou ervoor zorgen dat hij deed wat ze wilde. Dat had tot nu toe altijd gewerkt; want was zij niet een godin?
Misschien was ze misleid door Louis’ haar. Misschien had ze wel gedacht dat hij behoorde tot de behaarde lagere klassen, aan zijn gezicht te zien misschien een half-Architect, maar niet meer. Dan moest hij zijn geboren na de Val van de Steden. Geen elixer. Hij moest in de volle bloei van zijn jeugd zijn.
‘Je had volkomen gelijk,’ zei Louis in zijn eigen taal. Prill balde woedend haar vuisten, want de spot die in zijn woorden doorklonk was wel duidelijk. ‘Een man van dertig zou was zijn in jouw handen. Maar ik ben ouder dan dertig.’ En weer lachte hij.
‘De machine. Waar bewaart hij die?’ In het duister boog ze zich naar hem over, suggestieve schaduwen speelden over haar lichaam, haar hoofd glansde zacht, haar zwarte haar viel over zijn schouder. De adem stokte Louis in de keel.
vond de zelfbeheersing om te zeggen: ‘Lijm tegen zijn bot, onder huid. Een hoofd.’
Prill maakte een geluid dat leek op een grauw. Ze moest hem hebben begrepen: het apparaat was chirurgisch ingeplant. Ze draaide zich om en liep weg.
Louis vroeg zich even af of hij haar achterna zou gaan Hij begeerde haar meer dan hij wilde toegeven. Maar ze zou hem om haar vinger winden als hij dat toeliet, en haar motieven waren heel anders dan die van Louis Wu.
Het gegil van de wind werd langzaam heviger. Louis’ slaap werd minder diep … en ging over in een erotische droom.
Zijn ogen gingen open.
Prill zat op hem, tegenover hem. Haar vingers aaiden lichtjes over de huid op zijn borst en buik. Haar heupen gleden ritmisch heen en weer en Louis reageerde op haar bewegingen. Ze bespeelde hem zoals ze een muziekinstrument zou bespelen.
‘Als ik klaar ben, zul jij van mij zijn,’ zei ze met een stem vol genot. Het genoegen dat ze beleefde klonk in haar stem door, maar het was niet het genoegen van een vrouw die samen is met een man. Het was het opwindende gevoel macht te hebben en die ook te kunnen gebruiken.
Haar aanraking was een genot dat door zijn hele lichaam trok. Ze kende een heel, heel oud geheim: dat elke vrouw met haar geboorte een tasp meekrijgt en dat de macht daarvan onbegrensd is als ze hem weet te gebruiken. Ze zou de tasp gebruiken, en dan weer even niet, gebruiken, en dan weer even niet, tot Louis zou smeken om het recht haar te dienen …
Er veranderde iets in haar. In haar gezicht kon ze het niet laten blijken, maar hij hoorde haar kreunen van genot, en hij voelde hoe ze opeens anders bewoog. Ze gleed naar hem toe en ze kwamen samen, en het wham! dat toen over hen heen rolde, leek volkomen subjectief.
Ze bleef de hele nacht naast hem liggen. Af en toe werden ze wakker en bedreven de liefde, en sliepen dan weer verder. Als Prill bij die gelegenheden teleurgesteld werd, dan liet ze er niets van blijken, of Louis zag het niet. Hij wist alleen dat ze hem niet langer bespeelde als een instrument. Ze speelden een duet.
Er was iets gebeurd met Prill. Hij had er een vermoeden van wat het was. Nessus moest de tasp hebben gebruikt.
Louis zat met zijn benen bengelend op het observatieplatform naar beneden te kijken. De wind loeide om hem heen, smeet van alle kanten regen tegen hem aan. Hij staarde naar beneden, dacht na over wat hij met het schaduw-vlakdraad van plan was.
Abrupt drong tot zijn geest door wat zijn ogen al een poosje zagen.
De wagen hing zeven meter onder hen, een gladde, bruine, naar de einden toe spits toelopende cilinder met smalle spleten als raam. Het voertuig hing willoos in de loeiende wind heen en weer te slingeren, gevangen door de elektromagnetische val: niemand had eraan gedacht die af te zetten.
Louis keek een keer, heel ingespannen, tot hij er zeker van was dat er een gezicht achter de voorruit te zien was. Toen rende hij naar boven, schreeuwend om Prill.
Hij wist de goede woorden niet, maar pakte haar bij haar elleboog en trok haar mee naar beneden en wees. Ze knikte en liep terug naar boven om de politieval bij te stellen.
De bruine pijl gleed omhoog, tot hij tegen het observatieplatform kwam te rusten. De eerste inzittende kroop eruit, zich met twee handen vasthoudend, want de wind loeide als een duivel.
Het was Teela Brown. Louis was niet al te verbaasd.
En de tweede inzittende was zo’n verschrikkelijk clichematig uitziende figuur dat hij in een daverende lach schoot. Teela keek verbaasd en gekwetst.
Ze gleden langs de Oogstorm. De wind loeide omhoog door het gat dat naar het observatiepodium leidde. Hij floot door de gangen van de eerste verdieping, en jankte door kapotte ramen van hoger gelegen verdiepingen.
Teela en haar metgezel en de bemanning van de Onwaarschijnlijk zaten in Louis’ slaapkamer, de brug. Teela’s gespierde metgezel stond in een hoek ernstig met Prill te praten, al hield Prill met een waakzaam oog
