Nastepnie przez, jak sie wydawalo Rogerowi, dziesiec do pietnastu minut, a faktycznie przez wieksza czesc dnia nie dzialo sie nic, poza tym, ze ulozono go na lozku i nakarmiono, i usunieto mu wydaliny cewnikiem, a potem objawila mu sie kartka:
POWODZENIA, ROGER, WYRUSZAMY.
Po czym od spodu palnal mlot parowy na moment pozbawiajac go przytomnosci. To wszystko bardzo ladnie — pomyslal — ze oszczedzacie mi niemilej nudy, ale kto wie, czy mnie nie zabijacie, zebym sie nie nudzil. Zanim jednak zdazyl sie zastanowic, jak to przekazac komukolwiek, zostal wylaczony.
Czas plynal. Czas snow. Roger mial metna swiadomosc, ze trzymaja go na srodkach odurzajacych, ze go procz spowolnienia usypiaja, i z ta swiadomoscia sie obudzil.
Nie odczuwal zadnego cisnienia..Prawde mowiac, szybowal. Jedynie pajeczyna pasow zabezpieczajacych utrzymywala go w miejscu.
Byl w przestrzeni kosmicznej.
Jakis glos powiedzial mu do ucha:
— Dzien dobry, Roger. Sluchasz zapisu na tasmie magnetycznej.
Obrociwszy glowe odkryl siatke malenkiego glosnika przy uchu.
— Zwolnilismy ja, abys mogl to zrozumiec. Jesli chcesz z nami mowic, to po prostu nagraj, co masz do powiedzenia, za chwileczke. Wowczas przyspieszymy tasme, zeby to bylo zrozumiale dla nas. Czyz technika nie czyni cudow? Tak czy inaczej, nagrywam to w trzydziestym pierwszym dniu. Na wypadek, gdybys mnie juz w ogole nie pamietal, nazywam sie Don Kayman. Przytrafilo ci sie drobne nieszczescie. Twoj uklad miesniowy przeciwstawil sie przyspieszeniu startowemu i troche ponaciagales sobie wiazadla. Musielismy dokonac malej operacji. Goisz sie wspaniale. Brad zrekonstruowal ci uklady cybernetyczne i jak sadze, bedziesz mogl poruszac trojglowymi, jesli wyladujemy calo. Zobaczymy. Nie mam nic wiecej waznego do powiedzenia, a pewnie ty masz jakies pytania, lecz zanim dopuszcze cie do instrumentu, przekaze ci wiadomosc osobista.
I tasma przez chwile szumiala i szeptala, po czym rozlegl sie splaszczony i oslabiony glos Dorki. Wsrod zaklocen atmosferycznych powiedziala:
— Czesc, kochanie. Tu w domu wszystko w porzadku i pilnuje dla ciebie domowego ogniska. Mysle o tobie. Uwazaj na siebie.
A potem glos Kaymana:
— Teraz twoja kolej. Przede wszystkim, wal od razu na poczatku, co masz waznego, jesli gdzies cie boli czy cos w tym rodzaju. Tutaj jest duza strata rzeczywistego czasu, wiec najpierw mow to, co najwazniejsze, a jak skonczysz, poczekaj tylko momencik na zmiane tasmy i juz mozesz przechodzic na pogaduszki. No, zaczynaj.
Tasma umilkla i oznaczajace odtwarzanie czerwone swiatelko przy siatce mikrofonu zgaslo, a zapalilo sie zielone oznaczajace nagrywanie. Ujal mikrofon i wlasnie otwieral usta chcac powiedziec, ze nie, nie ma nic specjalnie waznego, gdy spojrzawszy przypadkiem w dol zobaczyl, ze brakuje mu prawej nogi.
Sledzilysmy, rzecz jasna, kazda sekunda na statku kosmicznym. Juz po pierwszym miesiacu linia telekomunikacyjna wyciagnela sie na ksztalt watlej nitki pajeczyny. Geometria byla bardzo zwichrowana. Podczas kiedy statek kosmiczny podazal ku orbicie marsjanskiej, Mars poruszal sie rowniez. Podobnie Ziemia, i to o wiele szybciej. Zdazy okrazyc Slonce prawie dwukrotnie, zanim Mars skonczy jedna ze swoich orbit. Telemetria ze statku kosmicznego potrzebowala teraz okolo trzech minut, zeby dotrzec do Goldstone. My bylysmy biernymi sluchaczami. Mialo byc jeszcze gorzej. Wszelkie polecenia z Ziemi beda mialy pol godziny opoznienia, kiedy statek kosmiczny zacznie krazyc wokol Marsa, pol godziny na droge tam i z powrotem z szybkoscia swiatla. Zrezygnowalysmy ze sterowania akcja i statek z pasazerami stal sie praktycznie samodzielny. Jeszcze pozniej Ziemia i Mars znajda sie po przeciwnych stronach Slonca. Nikle sygnaly ze statku kosmicznego ulegna takiemu znieksztalceniu przez interferencje sloneczna, ze skonczy sie nawet ich wiarygodny odbior. Lecz do tego czasu 3070 bedzie juz na orbicie, a wkrotce potem dolaczy do niego generator MHD. Wowczas starczy nam energii na wszystko. Zaplanowalysmy do ostatniego szczegolu, gdzie kazdy z nich zajmie miejsce, jaka nawiaze lacznosc z soba, ze statkiem na orbicie, ze stacja naziemna i z Rogerem, obojetne dokad zawedruje.
3070 zostal wystrzelony z odcietym doplywem mocy, w stanie spoczynku. Lot byl bezzalogowy. Zagrozenie jonizacyjne okazalo sie po analizie nie do przyjecia dla pojazdu kosmicznego normalnej konstrukcji, totez inzynierowie z Cape zlikwidowali cala regulacje skladu powietrza, cala telemetrie, uzbrojenie i polowe zdolnosci manewrowej. Ciezar poszedl w oslony. Po wystrzeleniu 3070 byl milczacy i martwy i pozostac mial taki przez siedem miesiecy.
General Hesburgh mial przejac potem sterowanie i rozegrac manewr cumowania z obu stron. Rzecz byla trudna, ale wlasnie za to mu placono.
Generator MHD wyslalysmy w przestrzen miesiac pozniej z zaloga skladajaca sie z pary ochotnikow i z maksymalnym rozglosem. Teraz wszyscy sie tym interesowali. I nikt nie protestowal, nawet NLA. Zignorowali pierwszy start. Potwierdzili swoje obserwacje startu 3070 i ofiarowali wlasne dane sieci NASA. Kiedy polecial generator, ich ambasador przeslal uprzejma note gratulacyjna.
Najwyrazniej cos sie dzialo.
Nie wszystko jedynie w sferze psychologii. Miasto Nowy Jork mialo dwa pelne tygodnie bez zamieszek i z wywozeniem smieci na niektorych glownych ulicach. Zimowe deszcze wygasily ostatki wielkich pozarow na polnocnym zachodzie i gubernatorzy Waszyngtonu, Oregonu, Idaho i Kalifornii wystosowali wspolny apel do ochotnikow. Ponad sto tysiecy mlodziezy zglosilo sie do zalesiania gorskich stokow.
Jako ostatni zauwazyl te zmiane prezydent Stanow Zjednoczonych, zbyt zajety wewnetrznymi klopotami narodu, ktory nadmiernym przyrostem naturalnym i nadmierna konsumpcja wpedzil sie w nieszczescia. Lecz nadszedl czas, gdy i on zdal sobie sprawe ze zmiany, jaka zaszla nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i na calym swiecie, nie tylko w nastrojach, ale i w taktyce. Azjaci wycofali swoje nuklearne okrety podwodne na wody zachodniego Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego i kiedy potwierdzono to Dashowi, podniosl sluchawke i zadzwonil do Verna Scanyona.
— Mysle… — tu urwal i wyciagnal dlon, zeby poczuc gladkosc drewnianego blatu na swoim biurku. — Mysle, ze wszystko gra. poklep ode mnie swoj personel po ramieniu. Czy moze czegos jeszcze ci potrzeba?
Ale nic mu nie bylo potrzeba.
My juz zgralysmy swoja ostatnia karte. Zaszlysmy tak daleko, jak zajsc moglysmy, a reszta byla w rekach samych uczestnikow wyprawy.
Czternascie
Marsjanski misjonarz
Don Kayman pozwalal sobie na modlitwe nie czesciej niz szesc razy dziennie. Modlil sie o rozne rzeczy — a to o cierpliwosc w znoszeniu odglosu wydawanego przez Tytusa Hesburgha przy wysysaniu zebow, a to o wybawienie od smrodu zastarzalych bakow, zalegajacego wnetrze statku kosmicznego, ale byly trzy stale prosby, ktore znajdowaly sie w kazdej modlitwie: o powodzenie wyprawy, o spelnienie sie losu Czlowieka wedle woli Bozej i, najgoretsza. o zdrowie i pomyslnosc dla przyjaciela, Rogera Torrawaya.
Roger dostapil zaszczytu posiadania prywatnej kabiny do swojej dyspozycji. Niewiele miala ona wspolnego z kabina, a prywatnosc polegala jedynie na gumowej kurtynie, cienkiej jak babie lato i lekko przeswitujacej, jednak byla cala tylko dla niego. Pozostala trojka dzielila kabine zalogi. Czasami dzielil ja z nimi i Roger, a przynajmniej jego czesci. Bo ten Roger walal sie po calym statku. Don czesto zagladal, aby rzucic na niego okiem. Podroz dluzyla sie i przykrzyla Kaymanowi. Jego wlasna specjalnosc nie miala tu rzecz jasna zadnego zastosowania, dopoki faktycznie nie postawi stopy na powierzchni Marsa, nie wymagala zadnego doskonalenia ani praktyki. Aerologia byla nauka statyczna i taka pozostanie, dopoki on sam nie wniesie do niej czegos po wyladowaniu, na co mial nadzieje. Zatem pozwolil, zeby Tytus Hesburgh zapoznal go z tablica przyrzadow, a troche pozniej pozwolil, zeby Brad zapoznal go nieco z rozkladaniem cyborga na czesci. Groteskowy ksztalt, ktory z wolna przekrecal sie
