pakajportisto kaptis la unua sian malpli grandan, flavan valizon, kaj li kuregis al la elirejo.
Evelyn atendis lin apud la alia pakajo, ke li denove anoncigu.
Sed la pakajportisto ec post pli ol dek minutoj ne revenis. Efektive tiu pakajportisto neniam plu revenis. Li kunportis la flavan valizon, en kiu estis la vendolibro. Se Evelyn eventuale estus koninta ankau la pasagerojn en la triaklasa vagono, tiam si sciintus, ke la pakajportisto estas identa kun Rainer, kiu jus antau sia alveno, helpe de capo kaj kamizolo aliigis sian eksterajon, ke li estu sufice erariga al la improvizita rolo.
„Estas bone — pensis Evelyn, — ke mi siris la gravan folion el la vendolibro, kaj mi metis gin en mian dosieron, tion en mian valizon.”
Gordon jam ne torvis la aferon tiel bona, kiam li diligente trafoliumis la libron, guste tiu folio mankis, sur kiu estis notita ankau la vendodato de Budho inter la enskriboj de la monato majo.
— Mi ne komprenas — diris Rainer, post kiam li atenteme rigardis dum kelkaj minutoj, ke Charles Gordon batas sian frunton ambaupugne, — kial vi estas tiel nervoza? Ni tenos niajn okulojn sur la knabino ec plu, kaj fino. Pli-malpli frue evidentigos, kiun si sercas en Parizo, kaj tiu homo posedas la diamanton.
— Ho, vi optimisto! De kie vi scias, ke si ne trompos nin sekvontfoje?
— Mi pensas. Nun Corned-Beef sekvas sin. Eble ce la baldaua paso ni jam tute ne bezonos la adreson, kion ni ne povis ekkoni, car vi liberigis kelkajn horojn poste. Gi estas la malavantago de la prizona vivo: oni ne povas forlasi la instituton, kiam oni volas. Kie vi tagmangos?
Nervoatako kaptis la bagnanon iafoje pro liaj neatenditaj kaj generale banalaj demandoj.
— Dankon! Mi jam satmangis!
— Tiam mi proponas trinki kafon en la Cafe Rome, sed iru sur la etagon, car turkino kuiras gin tie, kaj… Nu! Kial vi jetis tion al mi?!
Granda libro flugis preter lia kapo je hardistanco.
Post la tagmango li telefonis al Reiner en la Cafe Rame-on:
— La virino uzis proksimume kvardek diversajn veturilojn — raportis Corned-Beef, — sajnas, ke si konjektis, ke ni sekvas sin, kaj si volis vojerarigi nin tiel. Kompreneble ne sukcesis tio. Fine si iris en la straton Mazarini, numero 7, de tie en la straton Salpetrie, numero 12, al la direktoro de la vojagoficejo „Kolumbo”. Nun si traktadas tie, kaj mi parolas el la vidalvida telefonbudo, mi vidas, se si elvenos dume, kaj mi restos sur sia spuro. Diru al Gordon, ke la knabino interesigis pri vidva sinjorino Brandes en la strato Mazarin, numero 7, kaj si eksciis, ke nur Edward Wilmington, la dorektor de la vojagoficejo „Kolumbo” vivas en tiu logejo. La statuo eble estas ce li, au ni povas trovi gin helpe de li. Estus bone, se Gordon vizitus tiun Wilmington-on, kaj li interesigus pri la statuo.
— Bone. Mi diros cion al Gordon. Baldau li estos ci tie.
— Mi iras! La virino elvenis…
— Alo!.. Atendu…
— Kion vi volas?
— Cu vi ne scias hazarde: cu estos cevalkuro hodiau?
Corned-Beef demetis la audilon senvorte.
Malgaja informo atendis Evelin-on en la domo sub la adreso: strato Mazarin, numero 7. La patrino de veselkapitano Brandes jam estis enterigita antau duon jaro. Anaku sia filino, sinjorino Wilmington mortis post nelonge. De tiam la direktoro vivas sola en la logejo. Oni pensas lin malfelica homo. Li perdis siajn bopatrinon kaj edzinon dum mallonga tempo…
Evelyn komence uzis diversajn veturilojn, se la bagnano sekvus sin, tiel malaperinte inter la tumultantaj pasageroj, sed si vidis Goron-on nek unu fojon.
Sajnas, ke si sukcesis lin devojigi.
Sed si eraris.
Car Corned-Beef konstante postiris sin. Tial Evelyn vane retrorigardis, si neniam ekvidis la bagnanon. Sed si ne konis tiun distaturan, monoklan homon en akrakolora vestajo, kiu transdonis pilkon al infano kun patra rideto sur la kontraua trotuaro. Kvankam tiu afabla sinjoro estis corned-beef, kiun oni nomis pri la fridigita bovoviando tial, car li estis frida kaj stulta.
Evelyn tuj rapidis el la strato Mazarin al la vojagoficejo „Kolumbo”, kaj post nelonge si sidis antau sinjoro Wilmington.
La direktoro estis maldika, delikatmaniera, elegante vestita, okulfrape blu-okula, blankhara homo, kaj spite al tio li havis junan aspekton. Li do estas la bofrato de la kompatinda veselkapitano Brandes, kaj facile eblas, ke li estas la posedanto de la statueto, valoranta unu milion da pundoj.
— Mi estas Evelyn Weston.
— Per kio mi povas servi, fraulino Weston?
— Mi sercas malnovan, familian memorobjekton. Gi estas kvadratforma, ornamita malgranda kaseto, sur kiu sidas ceramika Budho-statuo kun klinita kapo.
— Mi konas tiun figuron.
— Mi scias tiel, ke sinjoro veselkapitano Brandes acetis gin antau dekkvin jaroj, post sinjorino Brandes heredis gin, kiu mortis antau nelonge…
— Mi jam konjektas, pri kio temas. Tiu ceramikajo trovigos inter la artobjektoj de mia mortinta bopatrino. La kompatindulino preferis tiujn galanteriojn. Nun sia ciu havajo estas en mia logejo
Evelyn parolis kun peno kaj pauzoj, car si devis pli rapide spiri pro ekscitigo.
— Jes, jes… Mi satus aceti la statueton… Gi estas malnova, familia…
— Mi tre bedauras, fraulino Weston, sed mi ne vedas la memorobjekton, hereditan de mia karmemora bopatrino.
– Cu vi do havas tiun Budho-statuon?
— Mia bopatrino preferis la artobjektojn, kaj si heredigis multajn similajn ornam-figuretojn al mi. Karaj, familiaj memorajoj, kaj mi disigus de tiuj por neniom da mono. Tiajo ne estas kutimo ce altrangaj, anglaj familioj…
— Se mi bone scias, sinjoro veselkapitano Brandes havas tiujn objektojn.
— Mi absolute ne satus tusi la memoron de mia kompatinda bofrato. Nek la Budho-statuo, nek aliaj objektoj estas vendataj. — Dume oni vokis lin al la telefono, li priparolinte rendevuon kun iu vespere, li donis instrucion al sia tajpistino mendi malvarman vespermangon por du personoj ce Felikso Potein. La knabino do eksciis nek tion, cu Wilmington efektive posedas la sercatan Budho-statuon?
Estis versajne, ke la statuo, se gi ankorau ekzistas, staras ie en la logejo de Wilmington.
Malesperiginte si pasis sur la straton. Si do devas ekhalti ci tie antau la celo senpove. Si ne rezignacios pri tio! Eble la spiriti de la maljuna bagnano subite venis por helpi sin, au estas pli versajne: si ekhavis hazarde praktikan ideon, kiel filozofino! Ne! Milfoje ne! Si trovos la manieron eniri en la logejon de Wilmington. Si rompstelos!
Si terurigis…
Si telefonis el la proksima telefonbudo al Felikso Potain.
— Ci tie parolas la sekretariino de sinjoro Wilmington el la vojagoficejo „Kolumbo”. Mi jus mendis vespermangon por du personoj, en la nomo de mia cefo… Jes, jes… strato Mazarin, numero 7… Bonvolu do nuligi la mendon… Versajne morgau… Dankon…
Si demetis la audilon.
Nun si ekvidis homon sur la kontraua trotuaro tra la vitro de la telefonbudo. Li estis malata, dika sinjoro en akrakolora vestajo, kun monoklo… Si jam vidas lin la trian fojon hodiau… Antau nelonge li tranddonis la pilkon al knabeto en la strato Mazarin…
Si tuj konsciis, ke li sekvas sin. Ho, kiel stulta si estis. Ja estas evidente, ke la bagnano sercis homon, kiun si ne konas, kaj li trankvile povas sekvi sin sen tio, ke si konjektus…
Cu tiu homo sekvas sin au ne, si devas liberigi de li.
Elpasinte el la budo, si rapidis plu, kvazau nerimarkinte Corned-Beef-on. Si sidis en taksion ce la startangulo kaj diris al la soforo la adreson de sia hotelo. Poste si rigardis tra la malantaua fenestro de la veturilo. Automobilo sekvis sin. Versajne la homo en akrakolora vestajo sidas en gi. Si diris al la soforo:
— Sinjoro… Jen estas dek frankoj… Stratulaco sekvas min per taksio. Turnigu dekstren ce la plej baldaua
