tintado, kvazau si jetus teren grandegan ladskatolon, plenan de stoneroj.
Evelyn iris en la konfekcian butikon kaj rapide acetis kelkajn vestoj, por ke si facile povu movigi en la intereso de la profesoro. Si tuj lavis sin en la vendejo, apelaciante automobilan akcidenton. La knabino aspektis en la konfekcio tiel, kiel vicdomzorgistino, kiam si iras viziti iun dimance.
Kiam si elvenis el la vendejo, proksimume cent persona homtumulto cirkaustaris la auton, kaj ili rigardis la profesoron.
En la alia strato Evelyn fine acetis divenprove kelkajn, virajn vestojn, poste si veturis proksimume dudek minutojn tien-reen en la urbo, kiam la profesoro denove, kaj ci foje plej bravure sukcesis vesti sin en la interno de la auto, sur tiu malgranda loko, kiu estis je lia dispono. Tiun akrobatajon povintus envii homo de serpenta lerteco. Ke Evelyn acetis guste casistan capelon kun nekutime densa hupo, gi ankorau ne tro nervozigus la lordon. Multe pli doloriga estis por li, ke lia kvadratita pantalono pendis gis super liaj maleoloj, kaj la galverda, velura jako pendacis ce liaj genuoj. Nek tiel li povis aperi inter la homoj sen ciu atentoveko, tamen signifis gravan mildigon en lia situacio, ke li povis sidi normale apud Evelyn. Haltinte antau hotelo, la pordisto tuj sciis, ke alvenis ekstravaganca agrikulturaj-komecisto kun sia edzino el malproksima regiono.
— Mylord — diris la knabino en la halo, — mi genis vin lastfoje!
— Ekde nun ne diru tion, fraulino Weston. Pli-malpli ni ciuj estas en la mano de Dio. Mi petas nur tion de vi, se vi denove bezonos mian helpon, ne atendu, ke mi ekdormu. Kaj mi promesas al vi, ke ekde nun mi trejnos. Li vidis, ke la okuloj de la knabino denove plenigas per larmoj. — Cu vi ne pensas tiel, ke estus pli bone rakonti cion sincere? Eble vi bezonus helpon de viro.
— Ne. Mi nur endangerigus vin. Dio benu vin pro tio, kion vi faris por mi gis nun. En tiu ci valizeto mi nun kunportas la honoron de kompatinda homo, kaj iomete temas ankau pri mia felico! Granda heredajo testamentigis al mi, sed mi devas serci, kie gi trovigas, kaj mi estas sur bona spuro. Mi devas vojagi al Maroko! Jen cio, kion mi povas diri al vi, sinjoro. Vi pravis, se vi milfoje malbenis min ekde nia konatigo.
— Nu, gi estas troigo… Kelkfoje mi malhavis la kutiman komforton en via societo, temas nur pri tio. Cetere, se vi deziras viziti Marokon, morgau ni povus kunvojagi. Mi nun jam ne revenos en Parizon, mi postsendigos miajn pakajojn…
— Dio gardu! Vi tro multe riskis pro mi gis nun, kaj mi estas felica, se nenio malbona okazis al vi. Mi dankas, kaj gis revido.
La profesoro ankorau audis, ke si demandis la pordiston, kiam startos la aviadilo al Maroko, alveninta el Parizo. Hazarde gi ekfulgos post dudek kvin minutoj, kaj la knabino tuj forrapidegis.
La profesoro, kiel jam du foje, ankau nun postrigardis sin. Kia diablajo?
Sajnas, kvazau io tre cagrenus lin. Kvankam verdire li devus goji, ke li liberigis de la malagrabla societo de Evelyn Weston. Pri kia homoro de familio parolas tiu knabino? Certas, ke kuraga viro protekte helpus la kompatindan, persekutatan, malfortan virinon post la okazintajoj. Tiu knabino nun certe pensas, ke li estas malkuraga. Li restos ci tie en sekureco, kaj Evelyn Weston fugos en Marokon.
Oni denove persekutos sin, kaj si denove ploros kaj denove dormos.
Si estas la plej carma, kiam si dormas.
Li iris en sian cambron. Sed nun li vere dormos profunde, longe, post la nekredeble laciga ekskurso.
Kia vojago gi estis? Oscedante li jetis sin en fotelon, poste li sonorigis al la grumo kaj suprenportigis sian necesujon el la auto. Li jam sentis ciufibre la trankviligan efikon de la varma bano.
Li povis vidi sian iaman auton tra la fenestro, el kiu la gruma facile elprenis la necesujon. Li devis malfermi nek la pordon.
Gi trovigis malantaue en la societo de la kotsirmilo, bufro kaj la reflektoro.
Kelkcent personoa homtumulto rigardis la malgrandan, enkavigintan ferrubajon, kiu ankorau antau nelonge estis la tute nova Alfa-Romeo de la lordo.
La varma akvo fluis kun gaja plaudado. Bannister malfermis la nigran valizeton por elpreni cion lauvice, vistukon, sapon, spongon…
Mirinde, li trovis ninion el tiuj en gi.
Grandega, orangkolora koverto kun kvin sigeloj estis en la valizeto!
Ili intermiksis la valizetojn, Evelyn kunportas la sekuran razilon kaj la dentakvon kiel frenezulino, en Afrikon, anstatau la honoro de la koncerna sinjoro.
Kion li faru? Tiu virino entreprenis mortajn dangerojn pro la koverto, kiun li tenas nun en sia mano. Estas evidente, kion fari. Li devas iri, car la ciklono denove kaptos lin, je lia honoro, neglektante ciun komforton kaj egoismon.
Sankta Dio, estas la kvara horo! Li malfruos al la aviadilo! Nun jam estas egale, li ordonos pri sia pakajo, se gi alvenos el Parizo en Lionon, oni sendu tiun en Marokon.
Kaj oni remorku la restajojn de lia auto ien.
Li jetis nur adiauan rigardon al la plaudanta, varmakva krano… al la sternita lito. Kaj li iris!..
Li promesi al la soforo tiel altan baksion, ke tiun tagon aparta providenco gardis la vivon de la burgoj en Liono, dum la profesoro atingis la aerodromon. La helico jam turnigis… Li apenau staltas tra la pordo, kaj oni jam forportas la stupetaron, poste la aeroplano ekflugas…
Afabla voco eksonis apud li:
Mi salutas vin, sinjoro! Via edzino jam certe maltrankviligis, ke vi malfruigos. Sed kie en la infero vi acetis tiun admirindan capelon?!
Li estis redaktoro Holler, kiu ekveturis matene per tiu aviadilo el Parizo, kaj post nelonga observado, li sukcesis rekoni la profesoron en la komika, tirola popolkantisto. Lia lorda mosto vere strange vestas sin dum vojago.
Ekvidinte la profesoron, la malgaja vizago de Evelyn subite serenigis tiel, ke gia beleco kaj brilego preskau plenigis la internan spacon de la aviadilo. Ni hazarde intermiksis niajn valizojn — diris la lordo spiregante kaj sidis apud sin. — Mi ne havas rajton teni ce mi la honoron de nekonata sinjoro.
Evelyn nur nun rimarkis la intersangon. Si timiginte kaptis la valizeton, etenditan al si, kaj la knabino konstatis kun malpeziginta gemo, ke la koverto estas en gi.
— Mi neniam povas sufice danki tion al vi, sinjoro — respondis Evelyn plorante, kaj si redonis la necesujon por la valizeto, kiun si timeme premtenis en siaj manoj gis nun.
— Atentu, kaj nomu min Henry. Tiu terura redaktoro veturas per tiu ci aviadilo al Maroko. Li jam venas.
Kaj li venis, portante kafon en termobotelo, kaj kelkajn glasojn, uzatajn dum vojagoj.
— Vi povis veturi per mirinda rapideco el Parizo, ke vi alvenis en Lionon tiel subite, sinjoro — li komencis la interparolon, versante kafon.
— Jes. Gi estis konsiderinda plenumajo.
— Jen prenu, bonvolu trinki fresan, nigran kafon!
Ili trinkis nigran kafon.
— Vi aspektas iomete laca — rigardadis Holler la scienculon, — kvankam via automobilo, mi pensas, estas sufice komforta.
— Ne ciam — respondis la profesoro malgaje. Poste li volis direkti la interparolon al alia temo, ne tusinte tiun genan situacion. — Kio nova en Parizo?
— Ciam okazas novajo tie. Estas inde legi la matenajn jurnalojn. Ekscitigo regas la tutan landon. Oni hazarde malkovris grandegan spionad-aferon, kvankam gi celis Anglion, sed vi scias bone, ke tio same koncernas ankau Francion. Du mortintoj, kvin grave vunditoj, okdek arestitoj kaj cent mil frankoj da premo al tiu, kiu transdonos al la polico la heroon de la spionado. Cetere la spiono estas nia sampatrujano. Nome Evelyn Weston. Nu!.. Vi misgutis! Jen estas papera bustuko!
La profesoro tusadis, kaj la kompleza Holler purigis sian jak-fasonon.
Evelyn sidis paraliziginte.
La vizago de Bannister paligis kaj ekparolis per tomba voco.
