sensacian dokumenton, kaj postlasinte kelkajn kadavrojn, si malaperis.
Eddy maltrankviligis. Lia instinkto sugestis nun la unuan fojon, ke io ne estas en ordo. Lau kia spuro venis tiu virino en Francion pro Budho. Car certas, ke si vojagis tien por trovi Budhon.
Pro sia maltrankviligo li denove sercis la vendolibron el sia kofro. Ciu eraro estas ekskludita. Oni vendis en majo nur unu „Meditantan Budhon” kun la „Rikoltanta paro, kaj tiuj estis senditaj al Wollishoff. Sed kial venis Evelyn en Parizon? Kaj lau la raporto de la jurnalo, si sercis ian statuon…
Reveme li fiksrigardis antau sin. Hazarde guste sur la kovrilon de la taglibro.
Tiam li vidis ian tute strangan aferon, pro kiu atakis lin simptomoj de frostotremo dum kelkaj momentoj.
Sub la vinjeto, sur kiu estis skribita la jardato, videligis paperstrieto. Sed nur ce la dekstra angulo. Unu milimetra, malgranda strio.
Estas evidente, ke tiu strieto videbligas el sub la vinjeto. La vinjeto do estas gluita ne sur la kovrilon.
Li elprenis sian postrancilon kaj komencis skrapi la vinjeton.
Oni sonorilegis. La popolo tumultigis en la pregejon. La caro de la fajrobrigado parade ruligis kun florornamita pumpilo, suboficiro Zobelmann staris sur la veturigista benko, portanta jaketon kaj cilindran capelon, kaj amike mansvingis al la logantaro.
La amatora koruso jam kolektigis sur la cefplaco.
Eddy sidis antau la libro kun hirtaj haroj, kun revemaj okuloj.
Li komprenis cion. Evelyn do sekvis bonan spuron. Si miksigis tiel en la aferon de spionado. Sed oni vendis al li falsan taglibron, supergluitan per la bona vinjeto. La Budho de Greta kasas nenion, nur tondileton, silkan fadenbulon kaj fingringojn.
Iu frapetis.
Li rapide kasis la libron.
— Envenu!
— La plejagulo enpasis, en redingoto, kun solena mieno.
— Jen estas la fiancamiko, Eddy.
— Tio ne interesas min. Arturo mi pripensis min. Mi ne bezonas la havajon. Mi ne edzigos al tiu junulino. Mi ne toleras sin! Kion fari?!
— Cu vi frenezigis? Vespere la idolo estos nia!
— Kaj la knabino estos mia. Ne.
— Kion vi volas fari?
— Mi fugos.
— La plejagulo preskau furiozis:
— Bone! Mi restos! Mi daurigos la aferon sola.
— Cu vi edzigos al Greta?
— Jes! — diris la plejagulo decidiginte.
La junulo ekparolis emociiginte:
— Vi ofte akuzis min pri frivoleco kaj cinikismo. Vi vidos nun, ke vi eraris. Estu tiel. Mi translasos la diamanton al vi, kaj mi rezignos Gretan. — Li profunde gemis kaj malgaje rigadis tra la fenestro al la montopintoj. — Estu felicaj…
— Cu vi rezignos vian tantiemon? — demandis Arturo Rancing avide.
— Jes — respondis la junulo. — Pagu nur mian laboron, per kio mi havigis al vi la juvelon. Donu al mi du mil pundojn, kaj mi tuj estos for.
— Mi ne plu donos al vi ec unu groson!
— Mi ne volas persvadi vin. Mi ricevos tiom ankau de Wollishoff por la sekreto. Eble, ec pli multe. Dio benu vin.
Eddy metis sian capelon surkapen, li jetis sian surturon surbraken kaj ekiris.
— Haltu! Atendu, fripono! Vi, sangosuculo!..
— Vi estas tre sendanka! Mi faris vin milionulo por bagatela kelkmil pundoj. Sciu, nun jam mi ne bezonas vian mizeran monon, mi iros al Wollishoff!
— Atendu… Eddy, kial vi estas tiel sentema? Cu vi rezignos skribe pri viaj ciuj rajtoj por du mil pundoj?
— Jes. Nek al la diamanto, nek al la knabino mi havos rilaton plu.
Post unu horo Eddy Rancing estis survoje al Zuriko, de kie li ekflugis per la plej baldaua aviadilo al Marsejlo. Li sciis pri certa spuro, kiun la polico ne konis. Li devis trovi nur la restadejon de la mondfama profesoro, car li sciis, ke Evelyn estas apud li. Li tuj estus ricevinta cent mil frankojn, se li denuncus Evelyn-on, sed li tute ne pensis pri tio. Cetere li sopiris la diamanton.
Dume la apotekisto faris fuzo-stangetojn.
Samtempe Arturo Rancing diris al sinjoro teknika konsilisto, ke ankau li enamigis al la knabino, kaj nokte li klarigis al sia nevo, kia tragedio gi estas, kiam oni senigas de la lasta, granda amo tiun homon, kiu jam atingis la zeniton de sia vivo. Ili lotis per alumetoj, sinjoro Arturo tiris la malpli longan, kaj Eddy Rancing forveturis al Huttliberg kun rompita koro. Nun li venis por peti la manon de la fiancino en tiu solena antautagmezo.
Greta post mallonga hezito felice jetis sin inter liajn brakojn. Knabino, kiu gisvivis du militirojn kiel fiancino, si ne retirigis de antau neatenditaj manovroj, se temas pri geedziga festo.
— Sed la fianco jam estas anoncita — ekprolis la kadavroesploristo apud ili, kiu estis sperta ankau pri la eklezia juro.
— Faras nenion — respondis la plejagulo supereme. — Oni anoncis la nomon de sinjoro Rancing, kaj ankau mi estas Rancing.
La logantaro unue konsternigis pro la nova paro, sed poste ili rezignaciis.
La direktoro de la teatro rakontis al pli granda grupo da homoj la historion de la sanga, noktomeza duelo, kio okazis inter la du parencoj.
Doktoro Loebli en la nomo de la depatementa ambulanco transdonis belegan silkan kusenon al la juna paro kun la jena brodita teksto:
Al ni ciuj povas okazi akcidento
… La aviadilo proksimigis al Maroko. Evelyn kaj la profesoro intersangis nur vortojn. La knabino diris nenion pri la „krimafero”. Si priridis sin, ke si estas tiel felica. Sed kial? Se ili alvenos, si iros dekstren, la profesoro maldektren. Cu iam evidentigos por Bannister, ke si estas tute senkulpa en tiu afero? Kiel diris onklo Bradford? „La honoro de virino estas tia, kiel la bona fasono: gi devas esti tiel kasita, ke oni ne povu ec laudi gin.”
— Diru, Mylord — proksimigis Holler denove, car lia vertigo jam cesis, — kiam mi povas rigardi vian laboratorion? Tiurilate mi havas vian promeson, kaj oni tre atendas mian artikolon en Anglio.
— Ho… tio dependas nur de vi. Mi havas la honoron.
— Ju pli frue, des pli bone. Via laboro ege interesas Anglion, pradonon…
Li rapide foriris por denove serci sian orfigintan pergamenan saketon, car la aviadilo larg-spirale malsuprenigis, kaj tiu manovro ciam tre suferigis lin. La aeroplano post milda skuigo komencis ruligi, la motorbruo cesis, gi kuris mallonge sur ebena tereno, poste finigis la longa vojago.
Ili alvenis en Marokon.
— Ni kune sidos en taksion — diris Evelyn al la profesoro. Dumvoje diru, kie vi volas elautigi. La komedio dauros nur gis tiam, kiam ni liberigos de tiu terura Holler, kaj mi esperes, ke tio nun jam sukcesos.
Lau mia amiko, kiu estas psikologo, la senbaza optimismo karakterizas la plej multajn scienajn esploristojn. Ankau Bannister falis en tiun eraron, kiam li sentis tiel, ke li baldau agrable povas malhavi la societon de la riportisto. Kiam li mangeste vokis taksion kaj volis adiaui Holler-on, rapidantan al li, la riportisto anstatau etendi sian manon al Bannistel, li etendis sian kofron al la sofor.
— Se vi permesas, mi eluzas vian afablecon, kaj mi tuj iros kun vi. La bona interjuvo neniam povas
