arangi tion.
— Cu eble mi povus helpli vin? Mi bonege konas Marokon. Ciujare mi plurfoje venas ci tien, kaj mi skribas grandajn artikolojn pri la terurajoj de Afriko.
— Mi satus trovi malsanan legianon. Li estas bona amiko de mia kuzo, kaj mi promesis al liaj proksimuloj en Londono, ke mi interesigos pri lia sorto.
— Vi do havas grandan felicon, sinjorino Bannister, ke mi estas ci tie. La instancoj estas iom malrapidaj, rilate la aferojn de legianoj. Neniam oni povas scii, kial ili estas sercataj. Sed mi konas la manieron, kiel arangi la aferon en la gubernejo. Mi deziras pagi!.. Kelnero!
La taksio denove veturigis sin al Guleiz. Sed nun ankau la redaktoro sidis apud si. Post nelonge ili eltaksiigis antau la fortikajo.
Ci tie li estis en sia elemento! En la pordego li ekkverelis kun la gardisto, kiu ne volis enlasi lin, car finigis la oficiala akceptotempo. La redaktoro ege skoldis lin. Fine elvenis kolonelo, kaj post mallonga rakontado de Holler, oni kondukis ilin en la fortikajon.
Alveninte en la cambron sur la dua etago, la redatoro jam akiris la amikecon de kvar altrangaj oficiroj, kaj li mobilizis la tutan regimentkontoron. Ci tie dek frankoj, tie afabla rideto, ciloke malgentilajo, aliloke monduma konfidenco. Li trovis cie la plej konvenan manieron. Holler okupis la timigan fortikajon Guleiz per sturmo.
Tagmeze ili jam sciis, ke legiano Munster, resaniginte el sia grava vundigo, estas tute proksime, nur du taga vojago, rajdante sur kamelo. Li konveleskas en la oazo Mahrbuk, en la militista sanatorio de la regimento 2.
— Mi neniam forgesas vian helpon…
Holler felice rikanis, dirante:
— La tuto estas bagatelo… Pasintjare mi esploris la restadejo de led-komercisto dum du tagoj, kiun oni vidis lastfoje en la milito kontrau la Buroj. Nun kion vi volas fari, sinjorino Bannister?
Li nur ne nomus si konstante tiel! Evelyn ciufoje rugigis.
— Mi vizitos la oazon Mahrbuk. Mi ankorau neniam estis en tia loko.
— Cu ankau sinjoro Bannister vojagos tien?
— Ne… Ci foje mi satus esti tute memstara. Mi ne volas geni lian laboron. Cu eblas dungi gvidanton ci tie?
— Kompreneble. Cu vi ankorau neniam ekskursis en la dezerton?
— Ne. Tial mi satus…
— Sed vi havas nek ekipajon! Ho, kiel bone, ke mi estas ci tie. Mi jam multfoje veturis en Saharo. Kiel malmultekoste. Kvankam la komercistoj estas rabistoj, se ni ne estas singardemaj rilate ilin.
— Cu vi permesas, ke mi antaupreparu vian vojagon?
— Mi tute ne sicas, kiel danki vin…
— Vi felicigas min, sinjorino Bannister. Unuavice ni do iru por aceti la ekipajon. Car jupo kaj tiajo, kompreneble, ne estas uzeblaj kelk-cent kilometrojn sude. Sed mi gvidos vin en neniun bazaron de la interna urbo. Ni devas aceti nur ce arabo. Ce arabo. Tie dominas la estimo al la blanka raso. En la interna urbo oni vendas malbonan varon, multekoste, sed gentile. La turistoj iras tien… Taksio!
Li gvidis sin en Mellah-on. En la tumulto de marchee arabe ili povis antaueniri nur centimetron post sentimetro. Li haltigis la taksion en la plej malpura kvartalo, en la plej mallarga strato de la araba urbo, kaj ili ekiris piede en la ole-odora stratetaco.
Ili ne rimarkis tiun rondbarban homon, kiu kelkfoje kracis pro la mactabako kaj sekvis ilin jam de la komandejo.
La redaktoro gvidis Evelyn-on en etan, malhelan vendejon, plenan de zumantaj musoj, kaj kaprobarba, hoknaza arabo venis por akcepti ilin. Ili elektis cion. Korkocapelon, botojn, kuloton, termobotelon, mutrajujon, kiun gumringo fermas hermetike, kaj ceterajojn.
Poste sekvis la marcando. Evelyn ankorau ne vidis tiajon!
La arabo unue ridis, poste li mane batis sian bruston, kurinte sur la straton, li minace skuis siajn pugnojn al la piedirantoj, baldau li siradis sian brunuson kun saumanta buso, kaj kunfrapite siajn manojn, li rigardis al la plafono malesperiginte, tuj poste li ploregante jetis sur la kuloton, kvazau li estus funebranta sian mortintan infanon.Kontraue Holler batis la tablon per sia pugno, poste li moke ridis, kaj li refaldis sian pantalontubon pruvante ion, por ke la arabo konvinkigu pri la kvalito de liaj strumpoj. Tio forte impresis la komerciston, car li sovis la korkocapleon antau lin, sed kiam Holler etendis sian manon al la pantalono, li denove sovagigis, kiel hundino, kiam oni proksimigas al gia ido, kaj li stertore alpremis la kuloton al si.
Post unu horo cio kusis pakite sur la vendotablo, ili pagis kaj foriris.
— Vi faris bonegan negocon — diris Holler, kontente visinte la sviton de sur sia frunto.
— Cu vi ne timas, ke tiu arabo iam mortigos vin?
— Cu li? Mi apartenas al liaj konstantaj klientoj. Li estas mia bona amiko. Kiam mi estas en Londono, ni korespondas.
La afero jam iris pli glate ce la kamelisto. Ili estas dezertuloj. Cetere ili havas ekzemplodonan organizajon.
La kamelisto estis malalta, magra berbero kun malhelbruna hauto kaj kun buklaj haroj cirkau lia razita tonsuro. Lau lia opinio, se ili ekveturos la sekvan tagon aurore, ili estos en la oazo Mahrbuk la kvaran tagon matene.
– Cu mi povas veturi kun li nokte en la dezerto? — demandis la knabino angle de Holler.
— Trankvile, sinjorino — respondis la berbero perfekte parolante la anglan lingvon. — La dezertaj gvidantoj estas veraj gentlemanoj.
Si ekhontis.
— Ili estas tiaj homoj — ridis Holler. — Mi konis berberan gvidanton, kiu muzikis dum jaroj en la koncert- orkestro de Filadelfio, kaj li revenis en la dezerton pro am-trompigo.
Cokolad-bruna knabineto venis el la domo, kaj si admiris la belan europan sinjorinon deproksime.
— Kiel carma si estas — diris Evelyn. Si levis la infanon el la polvo kaj visis sian malpuretan vizagon. Poste Evelyn donacis al si sian brocon. Gi estis malgranda, senvalora objekto, kiu servis kunligi la salon cirkau sia loko.
— Amuleto… amulteto… — balbutis la etulino miregante, kaj si apenau kuragis ektusi la brilantan objekton.
— Nun tiuj homoj iros en fajron por vi — klarigis Holler, kiam ili daurigis sian vojon. — Nu, bonan vojagon, sinjorino Bannister. Estu gustatempe en la difinita loko, car tiuj gvidantoj simple iros hejmen, se la pasegero ne alvenas akurate.
Naua capitro
Evelyn estis akurata. Si alvenis al la loko, difinita fare de la gvidanto, en konvena vestajo por la vojago. Antau ol ekiri, si haste skribis kelkajn liniojn sur paperon, transdonis gin al mesagisto por porti gin al lordo
