— Kial?… — demandis Evelyn maltrankvile. — Cu sinjoro veselkapitano jam translogigis?
— Eble ankau el inter la vivantoj. Cu la fraulino neniam legas jurnalon? Antau unu jaro la jurnaloj ciutage skribis pri li.
La knabino donis unu silingon al la gisgenue respektinda, blankhara pordisto. — Mi pensas, ke gi evitis mian atenton. Bonvolu diri per kelkaj vortoj, kio okazis al veselkapitano Brandes.
— Efektive neniu scias la puran veron. Onidire li stelis tre gravajn militistajn dokumentojn. Kvankam li sajnis ege honesta loganto. Ciu tre estimis lin. Mi, kiel pordisto, estas profesia homkonanto, kaj mi tuj devas vidi pri la enpasanta fremdulo, ke li deziras viziti la artistinon sur la tria etago, au li estas nur elegante vestita englitanta stelisto, mi diras persone, kiel pordisto de granda ludomo, mi estas universitata profesoro pri la scienco, analizanta la eksterajon, ec mi eraris rilate la sinjoron veselkapitanon.
La knabino goje pensis pri tio, ke ne onklo Bradford parolas kun la pordisto, car matenigus dum ilia interparolado.
– Cu sinjoro Brandes miksigis en ian krimon?
— Jes, kompreneble. Mi, kiel pordisto…
— Mi jam scias tion: ankau vi eraris pri li.
— Jes. Gi povas okazi ankau al pordisto. La cevalo havas kvar piedojn, tamen gi eraras. Nu kaj pordisto, nur kun du piedoj. Mia onklo, ankau kiu estis pordisto…
Evelyn gemis.
— Mi vidas tiel, ke familia tradicio estas tiu metio ce vi.
— Ne tute. Ekzemple mia avo estis cefstalisto ce Earl of Derby, neparolante pri miaj parencinoj, kiuj ne povis praktiki tiun belan profesion ec pro ilia sekso, car la feminista movado nur nuntempe postulas, ke oni malfermu la pordistan profesion antau la virinoj. Sed mi opinias, ke gi estas ankorau miziko de la malproksima futuro. Viroj estas bezonataj al tio. Sagaj, talentaj viroj.
— Jes, jes… Nun mi satus ekscii ion pri sinjoro veselkapitano Brandes.
– Sajne li estis la plej honesta homo, sed iun tagon li stelis militistajn dokumentojn, de tiam li malaperis.
— Mi supozas, ke li devis rapide fugi, kaj tiel li lasis sian havajon ci tie?
— Okazis tiel. Liaj mebloj kaj ceteraj ajoj ankorau longe restis en la logejo, fine lia patrino, sinjorino Brandes kunportis tiujn.
– Cu vi ne scias hazarde, kie mi povus paroli tuj kun sinjorino Brandes?
— En nia epoko gi estas preskau neebla. Dum la problemo de la trafiko per raketo ne estas solvita, vi, fraulino ne povas paroli tuj kun sinjorino Brandes, car momente si restadas en Parizo.
– Cu si — gemis Evelyn, — tanslogigis en Parizon?
— Jes — respondis la pordisto, tirinte segon el malantau iu alo de la pordo, li sidigis kaj ekfumis cigaredon. — Parizo estas sufice rapide alirebla depost la invento de la aviadilo. Mi memoras tiujn tempojn, kiam gi ankorau estis longa vojago.
– Cu mi povus eksciis de vi la Parizan adreson de sinjorino Brandes?
La poristo plans-sove eniris en la domon. Reveninte, li portis drat-nazumojn antau liaj okuloj kaj sercadis en notlibro, kiu havis kvadratitan kovrilon.
— Trovite!.. Ni sendis la meblojn al tiu ci adreso. Cu vi bonvolus skribi?… Estas bone noti tiajon, nur tial, por ne koleradi, forgesinte gin. Do: Parizo… Cu skribite?… strato Mazarin, numero 7…
— Dankon. Gis revido, mi tre rapidas.
— Mi ankorau restos iomete ci tie kaj fumos.
— Agrablan sidadon.
… Nokte ili ne fermis la okulojn por dormi. Granda problemo estas ce la familio Weston: veturi al Parizo! Vojagkosto, hotelo, restoracio… „Dio mia, kiel?” — gemis la vidvino. Iam sajnis sensignifa sumo la elspezo de tiu ekskurso.
Iam! Kiam la kompatinda, karmemora sinjoro Weston senpripense miksigis en tiun malbonsancan areaj- spekulado, ili havis ec automobilon.
— Jes, nur Marius povas helpi nin denove — gemis sinjorino Weston.
— Mi opinias, ke ni povas kalkuli je la helpo de la onklo.
Kaj ili ne trompigis. La sekvan tagon antautagmeze Evelyn staris en la bela provosalono, kie agrabla odoro de frese gladitaj vestoj donis la atmosferon de la antautagmeza laboro. Sinjoro Bradford staris antau provkudrita mantelo, metita sur provpupon, kaj li rigardadis gin kun vizago kiel sertulo pri arto.
— Vi vojagos al la kontinento — li diris, tenante kelkajn pinglojn inter siaj lipoj, li klinis sian kapon iomete flanken, elprenis el sia vestoposo platan, rondan kreton por difini la lokon de la butonoj.
— Ni pene akiros la monon por gi. Ni devas finesplori tiun aferon, cu gi estos fruktodona au ne. La sorto estas tia, kiel ebriema tajloro: kiam li ektondas la stofon, ankorau ne estas sciata cu gi estos surtuto au pantalono? Mi havas ducent pundojn en kontatnta mono, infano mia, mi donas tion al vi por la vojago. Mi opinias, ke la volo de Dio estis en la testamento de tiu bagnano, kvankam lau mi, tiuj homoj estas nefidindaj. Nek mi povus trankvile dormi plu, se vi ne provus trovi la diamanton. Kaj ce tajloro gravas la trankvila dormo, car la mensa laboro bezonas tion.
Sed Evelyn ne atentis pri sia onklo.
Hazarde malsuprenrigardinte tra la fenestro, si ekvidis altan, kalvan homon kun deformiginta nazo sur la kontraua trotuaro.
Lordo Bannister, la eminenta scienculo travivis tre malagrablan surprizon vespere en la haveno, kiam li haltis kaj elautigis el la belega, granda Alfa-Romeo. ?urnalistoj kaj fotografistoj svarmis cirkau la sipo, ekveturonta al Calais. La lordo, kiel Generale la scienculoj, estis modesta kaj timema homo. Li malamis la publikecon, kiu ne evitas ec naturscienculon post atingo de iuj rezultoj. Lordo Bannister, kvankam li estis malpi ol kvardek jara, faris belan karieron, kaj onidire, li ricevos Nobel-premion pro la meritoj, akiritaj en la kuracado de la dromomalsano. Lastatempe la angla rego mem fiksis sur lian frakon iun el la plej gravaj ordenoj, kaj la populareco de liaj esploroj atingis la plej altan rekonon: kiam oni faras sensacion el iu scienca teorio, el kiu, esence, ec unu vorton ili ne komprenas. La dormomalsan-teorio de lordo Bannister (pri la antaudestinitaj specioj) eniris sub la triumfa standardo de mensa snobismo en la kafejojn, en festenetojn kaj en la vorttrezoron de la bankoficistoj, suferantaj pro rolad-maniero, apud la psikoanalizo kaj relativeco, de kie jam nur unu paso dividas la malfelican teorion de la dimanca suplemento de iu jurnalo.
Li estis ekveturonta al Parizo por fari prelegon, invitite de la universitato Sorbone. De tie li vojagos en Marokon, kie li havas eksperimentejon por esplori la tropikajn malsanojn, en vilao, simila al belega kastelo. Li kutimas pasigi tie la grandan parton de la jaro. Li jam sopiris la tropikan solecon.
Li estis enfermigema, serioza homo, krome modesta kaj timema.
Akcesore kelkaj familiaj tragedioj kasigis ie en la profundo de lia vivo. Oni diris pri li, ke li estas malbonsanculo. Liaj fratoj mortis junaj, kaj lia nuna vojago havas kunligon kun la felica fino de lia malbona geedzeco: tiutage oni eldiris la disigan verdikton en lia divorc-proceso. Li gojis, ke li sukcesis sekretigi tiun genan aferon. Li konstante timegis, ke iu jurnalisto, car ili ciam are sekvis lin, tamen divenos, ke li eksedzigas.
Estas kompreneble, ke lordo Bannister timiginte ekhaltis antau la kraketanta, magnezia salvo de la fotoapartaoj, tiel timiginte, ke retropasinte, li hazarde stumbligis virinon, rapidantan malantau li, kaj si tutkorpe falis en la mezon de kotlageto kun siaj capelujo kaj mansaketo. La jurnalistoj forfugis, timiginte pro la sekvo de ilia faro. La lordo ne sciis, kion fari. Analoga situacio ankorau ne okazis al li dum liaj esploradoj. La elegante vestita virino pene levis sin, kaj si rigaridis al la scienculo kiel martiro.
— Pardonon… — balbutacis la lordo, — mi kompensos ciujn viajn perdojn… Mi estas lordo Bannister.
— La scienculo! — kriis la virino entuziasme, forgesinte pri sia subita sangigo al kamenpurigistino. — Mi tre gojas konatigi kun vi, Mylord.
— Miaflanke… — balbutacis la profesoro, kaj iom sinreginte, li prenis la etenditan, kotkovritan manon de la
