tio, ke ni sentus gin. Ili ne estas malsanaj, nur preskau senvivaj. Vi kusus agoniante, havante mian sangopremon, kaj mi celas certamane, au se necese, mi povas fari longan vojon rajdante. — Ekprenu mian manon.

Li hezitis iomete, poste li tamen ekprenis gin!

La malvarma ektuso estis timiga. Sed Bill pensis tion, ke tiu mano eble iam ektusos la talion de Edith, kaj li tuj farigis trankvila kaj diris gaje.

— Aha! Jen tio estas la sekreto de la Lordo: Li iras kun glacimalvarma nervosistemo…

— Mi pensas — diris la Lordo — , ke nun jam vi ne plu fugos de antau mi… Tiel do vi estas en tiu animstato, ke mi povas renkontigi kun vi ce la marcoj de la rivero Cocos sur la tereno de la indianoj Cheney. Certe vi volas trapasi tie.

— Mi iros tien goje. Alvenis la tempo fini la aferon.

— Ankau mi samopinias…

— Sed unue ni devas eskapi de tie ci…

— Infanludo…

— Vi pravas…

Ili komprenis unu la alian bonege. Baldau du casistoaj alvenis en la korton. Ili enveturis tien per caro. Estis nokto. Ili jetadis la snurligitajn felojn de sur la grundo de la korto, kaj ili jam staris antau la deponejo.

— Aurore ni jam povas esti en Pomac — diris iu el ili.

— Se ni rapidos.

Bill ekstaris. Ankau la Lordo kaj flustis al li:

— Vi la homon dekstran

Poste ili pasis rapide sur la korton…

— Pardonon… — diris Bill mallaute.

La casisto, staranta dekstaflanke turnigis mirante, sed iu kaptis lian gorgon, ke li mutigis, kaj alvenis pugnobato el la alto subite… Gi trafis lian mentonon legere, kaj la casisto svenis…

Kiam Billl turnigis, jam la alia homo kusis tie.

— Gi estis bela laboro — rimarkis Bill. — Senvoce, kun anastezo… rapide.

Ili staris vid-al-vide en la muta korto. La du kontrauuloj. Lili pensis pri la virino. La praa deziro de la lukto vibris en ilia gorgo…

— Mi opinias… — diris la Lordo — car ni ne havas armilojn… Ni devus provi tion nur per la manoj…

Dume liaj dek fingroj kurbigis kiel ungegoj…

— Tio ne estas malbona ideo — kapjeisi Bill.

— Unue ni zorgu pri tiuj du homoj.

— Bone.

Dum momentoj la du casistoj kusis snurligite, kun stopita buso.

— Ni ne boksu… car ni faros bruon.

— Kiel do? — demandis Bill.

— Kiu estas pli forta, tiu strangolos la alian.

— Kiel vi komprenas tion?

— Sude gi estas konata formo de la duelo. Ni kaptos la gorgon unu de la alia kaj premos gin. La brako de iu el ni lacigos pli frue, la premo lozigos, kaj la alia… venkos.

— Mi komprenas. Ni komencu tion!

Ili staris vid-al-vide.

— Turnigu iom dekstren — diris Bill. — Mi prenos vin per mia maldekstra mano kaj ni krucus unu la alian.

— Cu vi estas maldekstramana?

— Ne. Sed luphundo mordis mian dekstran brakon.

Ili staris.

— Ni prokrastos gin — flustris la Lordo. — Mi ne volas havi avantagon.

— Kial vi pensas.

— Do ce la rivero Cocos.

— Jes…

…La luno subiris, kaj la gardisto ce la pordego sciigis preterkure, ke la caro ekiras rapide el la korto, veturante urge sur la strato, kaj du nigraj figuroj sidas sur gi; iu sur la sidejo de la veturigisto, la alia kusante sur la feloamaso.

Li fermis la pordegon.

Bill kaj la Lordo descendis antau la drinkejo, kaj ili saltis rapide sur po unu atendantan cevalon. Neniu el ili povis pafi ci tie, car ciu minuto, gis ili povis resti nerimarkitaj, signifis pli da sanco al la fugo.

Momenton ili interrigardis.

— Ce la delto de la rivero Cocos — flustris la Lordo

— Mi estos tie…

Ili forgalopis en la kontrauan direkton…

40

— Mi havas onklon en San-Francisko — diris Teddy, la casisto — eble li helpos ankau vin…

— Egalas, ni nur rapidu — respondis Austin — , ciu minu povas signifi nian pereon.

— Kiel scias la Lordo lau vi, ke ni perfidis lin?

— Li scias! Li scias cion!..

— Mi povas danki al vi, ke mi devas fugi…

— Vi havis la ideon mortpagi la Lord-on vid-al-vide. Li forfugis pro via eraro…

Ili rajdis al la Sono Lunluma, ili volis atingi San-Franciskon..

— Lau mia opinio li tute ne zorgas pri ni — diris Teddy — , li gojas ke li povas savi sian hauton…

— Vi ne konas lin. La Lordo estas mortomasino. Li estas senindulga, preciza kaj nevenkebla. Ne suprizus min, se tuj ekfulmus pafo el la mallumo…

— Eh!.. Nervoza maljunulino…!

Bum! Bum! Bum!

Tri pafoj knalis el la densejo. Austin falis el la selo, laute srikante, mortinta, forta puso trafis Teddy-on ce la sultro, se li tuj saltis de sur la cevalo. Dume li pafis rapide al la lumstrio. Li pafis sepfoje tien. Li kusis surventre malantau arbo, kaj li sentis, kiel la sango fluas kun tepida spruco sur lia brustokesto…

Malproksime buas la arbusto… Cu li trafis la atakiton?

Ne! Tamburado de cevalhufoj. Li pafas la kuglojn ankau el sia alia pistolo… La murdisto fugas tie! Teddy senta, ke li malfortigas, faligas la armilon el sia mano, kaj la galopanta kontrauulo rajdas jam sub la lunlumo…

Li ekkrias kun miranta stertoro!

…Grandkapa, misforma bubo rajdas sur la kampo. Infano!

Poste Teddy falas surteren.

41

Du kugloj trafis Bob la Putoron el la pistolo de Teddy. Iu frotfundis lian brakon, elsirinte pecon da karno el gi, la alia borigis en lian sultron kaj eble tusis ankau lian pulmon, car kiel li skuigis en la selo, sango fluetis el lia busangulo…

Вы читаете Bill Teksaso, la temerarulo
Добавить отзыв
ВСЕ ОТЗЫВЫ О КНИГЕ В ИЗБРАННОЕ

1

Вы можете отметить интересные вам фрагменты текста, которые будут доступны по уникальной ссылке в адресной строке браузера.

Отметить Добавить цитату