— Rapidu… Monitor… — li diris al la cevalo. Li prenis la bridon ciam pli loze. Monitoro, la cevalo, jam pasetadas pastigante… La infano eltiras malrapide sian piedon el la piedingo, translevas gin, sed li jam ne havas tempon descendi, kaj pro la elano li falas el la selo kaj sternigas… Li ne svenis, li estas nur morte malforte, kaj doloras lia brustokesto de la sultro gis la stomako… Kelkfoje li tusas, kaj tiam sala humido plenigas lian buson… Li rigardas lace al la cielo. La stelo forvisigas pale. Cu auroras, au la morto nebuligas liajn okulojn…?
— Monitoro… Monitorp… Venu ci tien… Monitoro… — li murmuretas malgaje.
La granda, griza cevalino pasas al li, kaj preskau demande levadas sian kapon, kiel gi retiradas la bridmordajon en sia busangulo…
La steloj malaperas difinitive super la sovaga, humida valo; estas auroro… Nun rajdisto proksimgas en cifona vestajo, tre malrapide, lace, kun pendanta kapo…
Bob side levigas kun granda peno. Poste li rekonas lin. Li! La monstro, kiu mortigas ciun! Kiu primokis la
Li volas elpreni sian revolveron… Sed li refalas… Li vidas timiginte, ke la rajdisto ekatentis pri li… Bill rimarkis lin… li elprenas sian pistolon kaj saltigas la cevalo tien..
Li svenis.
…Bill iras malrapide sur la monton, al la groto, surbrake kun la sveninta infano. La cevalo sekvas lin silente. Atinginte la fonton, li demetas Bob-on singerde, li ligas la cevalon al arbo kaj iras en la groton.
— Levu la manojn — tondras voco.
Li rektigas kun levitaj manoj. Li vidas du homojn vid-al-vide ce la lumo de la seba meco, kaj li malsuprenigas siajn manojn surprizite.
— Nu, kial vi gapas? — diras iu el ili, Kornulo la Sovaga. — Cu eble mi beligis, ke vi ne povas sufice miri?
Buldogo observas la cifonan, kotkovritan, sangan homon, poste li murmuras rekone.
— Vi miksigis en belan disputon…
— Kiel vi venis ci tien?…
— Galopante… Apenau mi povis savi nian hauton — respondis Kornulo la Sovaga. — Ec tiun tagon matene ili venis galopante… eble vi vidis bruli la domon de Buldogo.
— Ankau ducent tabuloj… forbulis interne… — murmuris la maljunulo malgaje.
— Al ni okazis bonsance — daurigis Kornulo. — Oni mortigis la Saf-cefkuraciston kaj la kompatindan Cashel-on…
— Knaboj… tre doloras min, ke pro mi…
— Idiotajo — grumblis Buldogo.
— Kie estas Edith…?
Unue ili ne respondis. Bill turnadis sian kapon maltrankvile.
— Cu vi mutigis?
— Si foriris — diris Kornulo fine, kaj li mordadis siajn ungojn, flankenrigardinte strabe.
— Kiel?…
— Hierau… Si foriris, kaj… Jen estas la letero…
Bill malfemis gin kun blankaj lipoj kaj tremantaj manoj. Jen tion si skribis:
Li staris. Senmove kaj kun elstarigintaj okuloj, la papero tremis en lia mano… Kion fari?… Cu ekvi sin, kaj… Sed Edith iris kun sia edzo… Kaj cetas, ke la
— Knabo — li diris rauke, kun timiga rideto — , ekstere kusas… vundita infano… ni enportu lin…
— Kion… vi intencas fari?
— Mi vizitos mian patron… en Nov-Jorko… au mi tute ne scias… eh…
Lia voco mutigis.
42
La infano kusis senmove.
— Interese — diris Kornulo la Sovaga. — La vundo estas inflama, tamen li ne havas febron.
Bob ekgemetis, malfermis siajn okulojn kaj cirkaurigardis mirante.
Vi… Vi…
— Silentu, knabo — diris Billl… — kusu nur trankvile. — Li sangis la bandagon kaj metis kompreson sur lin.
— Diablo vidis tiajon — murmuris Buldogo — tiel granda bubo, kun pistolo, sur cevalo, sola, sur la prerio…
Bob rigardis mirante la homon, okupiganta pri lia vundo.
— Tiu estis fiulo, kiu levis armilon kontrau infano, krome li pafis dufoje… He! La kuglo siris karnon ankau ci tie… — kriis Bill kaj prenis la brakon de la infanolll Poste li ekmiris.
— Kio okazis? — demandis Buldogo.
— Kiel vi idiris, Kornulo? — turnigis Bill al sia alta amiko. — Ke lia vundo inflamas, kaj li ne havas febron?…
— Vere… Diablo vidis tiajon.
— Lia brako estas malvarma, kiel la glacio. Kvazau… li ne havus sangopremon, kiel ce mortinto… — terura ideo trafulmis lian kapon, nek li meme sciis, kiel, kaj li ekkriis: — Hej, kanbo! Cu vi ne estas la filo de la
— Ne, ne! — kriis la infano timiginte.
— Vi mensogas. Nun mi vidss, ke ankau viaj okuloj estas tiaj. Via patro rakontis, ke liaspeculoj havas sangon, similan al tiu de fisoj….
— Malvere… lasu min…
— Kiu do estas via patro, cu?
— Li mortis… kaj…
Lia kapo refalis malfortiginte.
— Nun lasu lin trankvila — diris Buldog. — Ankau malgranda vundo povas estis dangera, se gi malfermigas denove…
Bill metis sian manon sur la frunton de la infano — kiel la glacio. Kaj cirkau lia buso estas dura, moka trajto.
— Li estas la filo de la
Matene li faris fresan bandagon, la vundu fermigis bele. Bob nur rigardis lin, sed li diris nenion. Nek Bill ekparolis. Li donis varmegan kafon al la infano. Eltrinkinte gin, li sidis apud lin kaj rigardis.
— Diru, Bob… cu vi amas vian patrinon…?
Li rigardis sian fleganton kun revemaj, tien-reen movigantaj, malkonfidaj okuloj.
— Jes… — li respondis poste mallaute.
— Hm… Nun vi devas esti sincera… Vi estas la filo de la
