De planeet Barrayar

schakelde. Vordarian kon geen deel uitmaken van Vorrutyers oude oorlogspartij; de leiders daarvan hadden allemaal een fataal ongeluk gekregen voordat Ezar afscheid had genomen, en de rest had zich verspreid en was ondergedoken. Wat wilde hij? Ze frunnikte aan een bloem in haar haar en dacht na, met een onnozele grijns op haar gezicht. ‘Ik had niet het idee dat ik met een vierenveertig jaar oude maagd trouwde, graaf Vordarian.’

‘Dat blijkt.’ Hij gooide nog een teug wijn achterover. ‘Jullie melkwegreizigers zijn allemaal ontaard… Wat voor perversiteiten tolereert hij in ruil, vraag ik me af.’ Zijn ogen glinsterden plotseling van openlijke kwaadwilligheid. ‘Weet u hoe de eerste vrouw van heer Vorkosigan is gestorven?’

‘Zelfmoord. Heeft een plasmaboog tegen haar hoofd gezet,’ antwoordde ze prompt.

‘Het gerucht ging dat hij haar had vermoord. Vanwege overspel. Pas maar op, Betaanse.’ Zijn glimlach was nu bijtend geworden. ‘Ja, ook dat wist ik. In dit geval een onjuist gerucht.’ Alle schijn van vriendelijkheid was verdwenen uit hun gesprek. Cordelia had het akelige gevoel dat alle controle haar daarmee ook was ontglipt. Ze boog zich naar voren en dempte haar stem. ‘Weet u waarom Vorrutyer is gestorven?’

Hij kon zich er niet van weerhouden zich op zijn beurt naar haar over te buigen, geboeid. ‘Nee…’

‘Hij probeerde via mij Aral te kwetsen. Dat vond ik… ergerlijk. Ik wou dat u ophield te proberen me te ergeren, graaf Vordarian, want ik vrees dat u er anders in zult slagen.’ Haar stem werd nog zachter, bijna een fluistering. ‘U zou dat ook moeten vrezen.’

Zijn eerdere paternalistische toon had in elk geval plaats gemaakt voor voorzichtigheid. Hij maakte een vloeiend gebaar met zijn open handen dat blijkbaar een afscheidsbuiging symboliseerde en stapte achteruit. ‘Mevrouw.’ De blik over zijn schouder terwijl hij wegliep was zeer geschrokken.

Ze keek hem fronsend na. Hemel, wat een raar gesprek. Wat had die man verwacht, toen hij haar die achterhaalde informatie meedeelde alsof die een schokkende verrassing was? Had Vordarian zich echt voorgesteld dat ze weg zou benen om haar man te confronteren met zijn slechte smaak op het gebied van partners twintig jaar geleden? Zou een naieve jonge Barrayaraanse bruid hysterisch zijn geworden? Vrouwe Vorpatril niet, onder wier sociale interesses een scherp inzicht schuilging; prinses Kareen niet, wier naiviteit ongetwijfeld lang geleden was opgebrand door die vakkundige sadist Serg. Hij heeft een schot gelost, maar gemist.

En koeler dacht ze: Heeft hij al eens eerder een schot gelost en gemist. Dat was geen normale gedachtewisseling geweest, zelfs niet naar Barrayaraanse normen van slagvaardig converseren. Of misschien was hij gewoon dronken. Plotseling wilde ze met Illyan praten. Ze sloot haar ogen in een poging haar wazige hoofd helderder te maken. ‘Is alles goed, lieverd?’ mompelde Arals bezorgde stem in haar oor. ‘Heb je je medicijnen tegen misselijkheid nodig?’ Ze sperde haar ogen open. Daar was hij, veilig en wel naast haar. ‘Nee, het gaat uitstekend.’ Ze pakte zijn arm, licht, zonder zich vast te klampen als een zeeslak in paniek. ‘Ik stond alleen even na te denken.’

‘Ze brengen ons naar de tafels voor het diner.’

‘Mooi zo. Het zal fijn zijn om te gaan zitten, mijn voeten beginnen dik te worden.’

Hij keek alsof hij haar wilde optillen en dragen, maar ze liepen gewoon naar binnen, samen met de andere paren. Ze zaten aan een tafel op een verhoging die een beetje apart stond van de andere, samen met Gregor, Kareen, Pjotr, de voorzitter van de Raad en zijn vrouw, en premier Vortala. Op Gregors aandringen zat Droesjnakovi ook bij hen; de jongen leek ontzettend blij dat hij zijn oude lijfwacht weer zag. Heb ik je je speelkameraadje afgepakt, kind, vroeg Cordelia zich schuldbewust af. Blijkbaar wel; Gregor begon met Kareen te onderhandelen over een wekelijks bezoek van Droe ‘voor judolessen’. Droe, die gewend was aan de sfeer van de residentie, was niet zo diep onder de indruk als Kodelka, die stijf stond van overdreven angst zijn onhandigheid te verraden.

Cordelia had een plaats gekregen tussen Vortala en de voorzitter van de Raad in, en hield de gesprekken zonder al te veel moeite gaande; Vortala was charmant, op zijn eigen onbehouwen manier. Cordelia slaagde erin van alle smaakvol geserveerde gangen een beetje te eten, behalve van een stuk vlees dat van het karkas van een geroosterd rund werd gesneden, dat in zijn geheel werd binnengedragen. Meestal kon ze het feit wel uit haar gedachten zetten dat proteine op Barrayar niet werd gekweekt in vaten, maar afkomstig was van de lichamen van echte dode dieren. Ze was per slot van rekening op de hoogte geweest van hun culinaire praktijken voordat ze de keuze had gemaakt om hierheen te komen, en ze had al eerder dierlijk spierweefsel geproefd op verkenningstochten, in het belang van de wetenschap, overleving of mogelijke nieuwe productontwikkelingen voor de thuiswereld. De Barrayaranen applaudisseerden voor het met fruit en bloemen overdekte beest en schenen het dus echt aantrekkelijk te vinden in plaats van afstotelijk, en de kok, die er vol spanning achteraan uit de keuken kwam gelopen, maakte een buiging. De primitieve verwerking van de geurprikkels in haar hersenen gaf hun gelijk, het rook heerlijk. Vorkosigan koos een stuk dat niet doorbakken en nog bloederig was. Cordelia nam een slokje water.

Na het dessert en een paar korte, vormelijke heildronken die werden uitgebracht door Vortala en Vorkosigan, werd Gregor eindelijk door zijn moeder meegenomen om naar bed gebracht te worden. Kareen wenkte Cordelia en Droesjnakovi om met haar mee te gaan. De spanning in Cordelia’s schouders nam af toen ze de grote mensenmassa achter zich lieten en de trap opliepen naar de rustige privevertrekken van de keizer.

Gregor werd uit zijn uniformpje gepeld en in een pyjama gehesen, waardoor hij weer een jongetje werd, in plaats van een icoon. Droe zag erop toe dat hij zijn tanden poetste en liet zich overhalen tot ‘een potje maar’ van een bordspelletje dat ze altijd hadden gespeeld voor het naar bed gaan. Kareen stond het toe, en nadat zij en haar zoon elkaar goedenacht hadden gekust, trokken Cordelia en zij zich terug in een zacht verlichte zitkamer vlakbij. Een nachtbriesje dat door de open ramen naar binnen kwam, verkoelde de bovenkamer. De twee vrouwen gingen met een zucht zitten en ontspanden zich; Cordelia schopte haar schoenen onmiddellijk uit nadat Kareen dat had gedaan. Uit de tuinen beneden dreven door de afstand gedempte stemmen en gelach door de ramen naar binnen.

‘Hoe lang gaat dit feest nog door?’ vroeg Cordelia.

‘Tot het licht wordt, voor degenen met meer uithoudingsvermogen dan ik. Ik zal me om middernacht terugtrekken, waarna de serieuze drinkers het over zullen nemen.’

‘Sommigen zagen er nu al vrij serieus uit.’

‘Helaas wel.’ Kareen glimlachte. ‘Voordat de avond voorbij is, zul je de Vor-klasse zowel op zijn best als op zijn slechtst hebben gezien.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Het verbaast me dat jullie geen minder gevaarlijke stemmingsveranderende drugs importeren.’ Kareens glimlach werd scherper. ‘Maar dronken vechtpartijen zijn de traditie.’ Het snijdende randje van haar stem werd zachter. ‘Dat soort dingen komen ook wel binnen, in elk geval in de havensteden voor ruimteschepen. Zoals gewoonlijk lijken we onze gewoonten eerder uit te breiden dan te veranderen.’

‘Misschien is dat ook wel de beste manier.’ Cordelia fronste haar wenkbrauwen. Hoe kon ze haar het tactvolst peilen…? ‘Is graaf Vidal Vordarian een van de mensen die de gewoonte hebben in het openbaar dronken te worden?’

‘Nee.’ Kareen keek op en kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Ik had een eigenaardig gesprek met hem. Ik dacht dat dat misschien aan een overdosis ethanol te wijten was.’ Ze herinnerde zich Vordarians hand, die even op de knie van de prinses had gerust, nog net geen intieme liefkozing. ‘Ken je hem goed? Hoe zou je hem omschrijven?’ Kareen zei voorzichtig: ‘Hij is rijk… trots… Hij was trouw aan Ezar ten tijde van de recente machinaties van Serg tegen zijn vader. Trouw aan het keizerrijk, trouw aan de Vor-klasse. Er liggen vier belangrijke industriesteden in Vordarians district, plus legerbases, bevoorradingsposten, de grootste militaire haven voor ruimteschepen… Vidals district is op dit moment zonder twijfel economisch het belangrijkste gebied van Barrayar. De oorlog heeft het district van de Vordarians nauwelijks geraakt, het was een van de weinige waar de Cetagandanen zich op basis van een verdrag uit hebben teruggetrokken. We hebben onze eerste ruimtevaartbases daar gevestigd doordat we voorzieningen hebben overgenomen die de Cetagandanen hadden gebouwd en achtergelaten, en daar was een flinke economische ontwikkeling het gevolg van.’

‘Dat is… interessant,’ zei Cordelia, ‘maar ik was nieuwsgierig naar de man zelf. Zijn, eh, sympathieen en antipathieen bijvoorbeeld. Mag je hem graag?’

‘Er is een tijd geweest,’ zei Kareen langzaam, ‘dat ik me afvroeg of Vidal misschien machtig genoeg zou zijn om me te beschermen tegen Serg. Als Ezar dood zou zijn. Naarmate Ezar zieker werd, ging ik denken dat ik beter zelf voor mijn verdediging kon gaan zorgen. Er leek niets te gebeuren en niemand vertelde me iets.’

‘Als Serg keizer was geworden, hoe had een eenvoudige graaf je dan kunnen beschermen?’ vroeg