Cordelia grinnikte zachtjes en keek naar beide kanten de straat in. Het was een oud deel van de stad, gebouwd voor de tijd van de hefbuizen, dus er waren geen gebouwen hoger dan zes verdiepingen. Armoedig, met afvoerbuizen en elektriciteit en lichtpijpen die over de gevels liepen, naderhand pas toegevoegd.
Bothari ging voorop en leek te weten waar hij heen ging. De staat van het onderhoud ging er niet op vooruit, in de richting van hun tocht. Straten en stegen werden smaller en er hing een vochtige geur van rotting, met af en toe een vleugje urine. Er waren steeds minder straatlantaarns. Droe liet haar schouders hangen. Kodelka greep zijn stok stevig vast.
Bothari bleef staan voor een smalle, slecht verlichte deur met een handgeschreven bord, kamers, erboven. ‘Dit lijkt me wel wat.’ De deur, een oud niet-automatisch exemplaar dat aan scharnieren hing, was op slot. Hij rammelde eraan en klopte toen. Na lange tijd ging er een klein deurtje in de deur open, en wantrouwige ogen gluurden naar buiten. ‘Wat wil je?’
‘Kamers.’
‘Op dit uur? Vergeet het maar.’
Bothari trok Droe naar voren. De strook licht uit de opening speelde over haar gezicht.
‘Hm,’ gromde de stem, gedempt door de deur. ‘Nou…’ Wat gerinkel van kettingen, het knarsende geluid van metaal, en de deur zwaaide open.
Ze dromden een nauw halletje in met daarin een trap, een bureau en een poort die toegang bood tot een donkere kamer. Hun gastheer werd nog knorriger toen hij hoorde dat ze met z’n vieren maar een kamer wilden. Maar hij was niet verbaasd; blijkbaar verleende hun echte wanhoop hun voorgewende armoede een overtuigend tintje. Met de twee vrouwen en vooral Kodelka in het gezelschap, leek niemand de conclusie te trekken dat ze geheim agenten waren.
Ze installeerden zich in een nauw, goedkoop bovenkamertje en Ko en Droe mochten als eersten de bedden gebruiken. Terwijl het ochtendgloren door het raam naar binnen sijpelde, volgde Cordelia Bothari terug naar beneden om iets te eten te zoeken.
‘Ik had moeten beseffen dat we proviand mee hadden moeten nemen, naar een belegerde stad,’ mompelde Cordelia.
‘Zo erg is het nog niet,’ zei Bothari. ‘Eh… het is beter als u niets zegt, mevrouw. Uw accent.’
‘Juist. In dat geval moet jij maar proberen een gesprek aan te knopen met die man, als dat lukt. Ik wil horen hoe er hier tegen de toestand wordt aangekeken.’
Ze vonden de herbergier, of wat hij ook was, in het kamertje achter de boog, dat te oordelen naar de aanwezige bar en de paar gehavende tafels met stoelen, dienst deed als bar en eetzaal. De man verkocht hun met tegenzin wat luchtdicht verpakt voedsel en flesjes drinken tegen een exorbitant hoge prijs terwijl hij klaagde over de rantsoenering en viste naar informatie over hen.
‘Ik heb dit tochtje al maanden willen maken,’ zei Bothari, die tegen de bar leunde, ‘maar die verdomde oorlog heeft het steeds verpest.’ De herbergier maakte een aanmoedigend geluid, van de ene ondernemer naar de andere. ‘O? Wat is je handel?’
Bothari likte langs zijn lippen en kneep zijn ogen peinzend half dicht.
‘Heb je die blondine gezien?’
‘Ja?’
‘Maagd.’
‘Kan niet. Te oud.’
‘Jazeker wel. En ze kan doorgaan voor klasse, die. We zouden haar verkopen aan een of andere Vor-heer op het Winterfeest. Dan hadden we een flinke duit gemaakt. Maar ze zijn allemaal de stad uit. Ik kan een rijke koopman proberen, natuurlijk. Maar dat zal ze niet leuk vinden. Ik heb haar een echte edelman beloofd.’ Cordelia verborg haar mond achter haar hand en probeerde geen aandacht trekkende geluiden te produceren. Het was maar goed dat Droe er niet bij was om Bothari’s idee van een dekmantel te horen. Goede god. Betaalden Barrayaraanse mannen werkelijk voor het voorrecht om die seksuele marteling uit te voeren op oningewijde vrouwen? De herbergier wierp een blik op Cordelia. ‘Als je haar alleen laat met je partner zonder haar chaperonne, loop je de kans kwijt te raken wat je wou verkopen.’
‘Nee,’ zei Bothari. ‘Hij zou wel willen als hij kon, maar hij is een keer getroffen door een zenuwvernietiger. Onder de gordel, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij is afgekeurd.’
‘En waarom ben jij uit dienst?’
‘Met een rood paspoort ontslagen.’
Dit was geheimtaal voor: wegwezen, of anders mag je voortaan dwangarbeid verrichten, had Cordelia begrepen; het ultieme lot van chronische onruststokers die net, maar dan ook net, nog geen misdrijf hadden begaan.
‘Hang jij rond met een spasticus?’ De herbergier gaf een rukje met zijn hoofd in de richting van hun bovenkamer en de daar aanwezigen. ‘Hij is het brein achter de onderneming.’
‘Niet al te veel brein, om hierheen te komen en te proberen om die zaak nu af te handelen.’
‘Nee. Ik denk dat ik hier een betere prijs voor dat lekkere vlees had kunnen maken als ik haar had laten slachten en er een sausje over had gegoten.’
‘Dat heb je goed door,’ fulmineerde de herbergier somber, met een blik op het voedsel dat voor Cordelia op de bar lag gestapeld. ‘Maar ze is te goed om te verkwanselen. Ik zal iets anders moeten vinden, totdat deze puinzooi achter de rug is. Een beetje tijd doden. Misschien wil er iemand een gorilla inhuren…’ Bothari’s stem stierf weg. Had hij geen inspiratie meer?
De herbergier bekeek hem met belangstelling. ‘Ja? Ik heb iets op het oog waar ik wel een, eh, soort uitvoerder voor kan gebruiken. Ik ben al een week lang bang dat iemand anders er eerder mee aan de haal gaat. Jij zou precies kunnen zijn wat ik nodig heb.’
‘Ja?’
De herbergier boog zich vertrouwelijk over de bar heen. ‘Die jongens van graaf Vordarian geven vette beloningen, daar bij de KeiVei, voor informatie die leidt tot een aanhouding. Nou zou ik normaal niks met de KeiVei te maken willen hebben, je weet nooit wie er deze week de baas van is, maar verderop in de straat heeft een rare kerel een kamer gehuurd. En hij blijft binnen, behalve als hij eten gaat halen, meer eten dan een man op kan… Hij heeft daar iemand bij zich die niemand ooit te zien krijgt. En hij is in elk geval niet een van ons. Ik heb het gevoel dat hij misschien wel… waarde heeft voor iemand.’ Bothari fronste nadenkend. ‘Het kan gevaarlijk zijn. Als admiraal Vorkosigan de stad weer overneemt, zullen ze heel hard op zoek gaan naar dat lijstje informanten. En jij hebt een adres.’
‘Maar jij blijkbaar niet. Als jij stroman bent, kan ik je tien procent van de opbrengst geven. Ik denk dat het een grote is, die kerel. Hij is in elk geval doodsbang.’
Bothari schudde zijn hoofd. ‘Ik ben een tijdje op het platteland geweest, en toen kwam ik hier… Ruik jij het niet, hier in de stad? De nederlaag, man. Vordarians mensen zien eruit als levende doden. Ik zou maar heel goed over dat lijstje nadenken, als ik jou was.’ De mond van de herbergier werd smal van frustratie. ‘Hoe dan ook, deze gelegenheid zal geen eeuwigheid blijven bestaan.’ Cordelia greep Bothari s arm en fluisterde in zijn oor: ‘Speel het spelletje mee. Probeer erachter te komen wie het is. Het kan een bondgenoot zijn.’ Na even te hebben nagedacht, voegde ze eraan toe: ‘Vraag vijftig procent.’
Bothari richtte zich weer op en knikte. ‘Fifty-fifty,’ zei hij tegen de herbergier. ‘Voor het risico.’
De herbergier fronste naar Cordelia, maar met eerbied. Hij zei schoorvoetend: ‘Vijftig procent van iets is altijd nog beter dan honderd procent van niets, neem ik aan.’
‘Kun je ervoor zorgen dat ik die kerel te zien krijg?’ vroeg Bothari. ‘Misschien.’
‘Hier, vrouwmens.’ Bothari stapelde de pakjes eten in Cordelia’s armen. ‘Breng deze naar de kamer.’
Cordelia schraapte haar keel en deed een poging liet: bergaccent te imiteren. ‘Wees jij maar voorzichtig. Die stadsman neemt je te pakken.’
Bothari schonk de herbergier een verontrustende grijns. ‘(3, die zou niet proberen een ouwe veteraan te bedriegen. Niet meer dan eens.’ De herbergier glimlachte zenuwachtig terug.
Cordelia lag onrustig te dommelen en schrok wakker toen Bothari hun kamertje weer binnenkwam. Hij keek zorgvuldig’ naar beide zijden de gang in voordat hij de deur achter zich sloot. Zijn gezicht stond grimmig.
‘En, sergeant? Wat heb je ontdekt?’ Wat moest ze doen als de onderduiker iemand bleek te zijn met het strategische belang van, zeg, admiraal Kanzian? De gedachte joeg haar angst aan. Hoe kon ze haar privemissie niet opgeven als het kristalhelder was dat er grotere belangen op het spel stonden? Ko op zijn veldbed op de vloer
