– Co to byly za warunki? – przerwal czlowiek z CIA.
– Gdyby zatelefonowal, oznaczaloby to, ze ma oszusta, to byla umowa dwustronna.
– Jezu! Dwustronna?
– Obie strony na to przystaly.
– Wiem, co to oznacza! Wpychacie mnie w otchlan, to wszystko.
– Niech pan mowi ciszej… Jego warunek byl taki, ze jezeli w ciagu trzydziestu sekund nie przyprowadzimy jego zony, to ten, kto bedzie przy telefonie, uslyszy wystrzal, oznaczajacy, ze morderca nie zyje, ze Bourne go zabil.
– Dobry stary Delta. – Na ustach Conklina pojawil sie nikly usmiech. – Nigdy nie tracil okazji zastawienia pulapki. Przypuszczam, ze mial jeszcze jakies dodatkowe wymagania, zgadza sie?
– Tak – przyznal Havilland ponuro. – Miejsce wymiany ma byc ustalone wspolnie…
– Nie dwustronnie?
– Niech sie pan przymknie!… Bedzie mogl wowczas zobaczyc swoja zone idaca sama i o wlasnych silach. Gdy to go zadowoli, wyjdzie razem ze swoim wiezniem, ktorego bedzie prawdopodobnie trzymal pod strzalem, i wymiana dojdzie do skutku. Od pierwszego kontaktu do dokonania wymiany wszystko ma sie odbyc w ciagu kilkunastu minut, najwyzej pol godziny.
– W rytmie marsza, gdzie nikt nie wykona zadnego zbednego kroku – przytaknal Conklin. – Jezeli mu nie odpowiedzieliscie, to skad wiecie, ze nawiazal kontakt?
– Lin zablokowal numer telefonu i uruchomil drugie polaczenie z Yictoria Peak. Bourne'owi powiedziano, ze linia chwilowo nie dziala, a gdy usilowal to sprawdzic – co w tym wypadku musial zrobic – zostal polaczony z Victoria Peak. Trzymalismy go na linii wystarczajaco dlugo, aby namierzyc automat telefoniczny, z ktorego dzwonil. Wiemy, gdzie jest. Nasi ludzie sa teraz w drodze, maja rozkaz pozostac w ukryciu. Jezeli on cos wyczuje lub zauwazy, zabije ich.
– Trop? – Aleks wpatrywal sie w twarz dyplomaty niezbyt zyczliwie. – I on pozwolil sie wciagnac w te dluga rozmowe?
– Jest w stanie skrajnego podniecenia, na to liczylismy.
– Webb, mozliwe – stwierdzil Conklin – ale nie Delta. Nie wtedy, kiedy o tym mysli.
– Bedzie dzwonil – upieral sie Havilland. – Nie ma wyboru.
– Moze tak, a moze nie. Ile czasu minelo od jego ostatniego telefonu?
– Dwanascie minut – odrzekl ambasador spogladajac na zegarek.
– A od pierwszego?
– Okolo pol godziny.
– I za kazdym razem, kiedy dzwoni, pan o tym wie?
– Tak. Informacja jest przekazywana do McAllistera.
– Niech pan zadzwoni i dowie sie, czy Bourne telefonowal jeszcze raz.
– Czemu?
– Poniewaz, jak pan to ujal, znajduje sie w stanie skrajnego podniecenia i bedzie dzwonil nadal. Nie moze nad soba zapanowac.
– Co pan usiluje przez to powiedziec?
– Ze byc moze popelniliscie blad.
– Gdzie? W jaki sposob?
– Tego nie wiem, ale znam Delte.
– Co moglby zrobic, gdyby nie dotarl do nas?
– Zabijac – skwitowal Aleks.
Havilland odwrocil sie, rozejrzal po zatloczonym korytarzu i ruszyl w strone recepcji. Powiedzial pare slow do pielegniarki; skinela glowa. Podniosl sluchawke. Rozmawial krotko. Wrocil do Conklina niezadowolony.
– To dziwne – zauwazyl. – McAllister ma podobne odczucia jak pan. Edward przypuszczal, ze Bourne bedzie dzwonil co piec minut, skoro czekal juz tak dlugo.
– Tak?
– Dano mu do zrozumienia, ze linia telefoniczna moze zaczac dzialac lada moment. – Ambasador pokrecil glowa z niedowierzaniem. – Wszyscy jestesmy zbyt spieci. Wytlumaczenia moga byc rozne – od monet do automatu az po rozstroj zoladka wlacznie.
W drzwiach dyzurki ukazal sie brytyjski lekarz.
– Panie ambasadorze?
– Co z Linem?
– To nadzwyczajny czlowiek. To, przez co przeszedl, zabiloby prawdopodobnie konia, ale przeciez nie ustepuje mu prawie wielkoscia, a poza tym zwierze nie wykazuje takiej woli zycia.
– Czy mozemy go zobaczyc?
– To nie mialoby sensu, jest nadal nieprzytomny. Budzi sie co pewien czas, ale nic nie kojarzy. Kazda minuta odpoczynku, gdy jego stan sie nie zmienia, daje nadzieje.
– Rozumie pan chyba, jakie to wazne, bysmy z nim porozmawiali.
– Tak, panie Havilland. Moze nawet bardziej, niz sie panu wydaje. Wie pan o tym, ze to ja ponosze wine za ucieczke tej kobiety…
– Wiem – przyznal dyplomata. – Mowiono mi tez, ze jesli udalo jej sie pana oszukac, znaczy to, ze oszukala najlepszego specjaliste w Klinice Mayo.
– Watpliwe, choc milo mi slyszec, ze jestem fachowcem. Niestety, czuje sie idiotycznie. Zrobie wszystko, co w mojej mocy, aby pomoc panu i memu przyjacielowi majorowi Linowi. To ja postawilem diagnoze, ja popelnilem blad, nie on. Jezeli przezyje nastepna godzine, jest szansa, ze bedzie zyl. W takim przypadku przywioze go do panow i bedziecie mogli go pytac, pod warunkiem jednak, ze pytania beda krotkie i proste. Jezeli uznam, ze jego stan sie pogarsza, rowniez panow zawiadomie.
– W porzadku, doktorze. Dziekujemy.
– Nie moglbym tego nie zrobic, bo tego wlasnie oczekiwalby ode mnie Wenzu. Pojde teraz do niego.
Zaczelo sie oczekiwanie. Havilland i Aleks Conklin osiagneli porozumienie. Gdyby Bourne ponownie usilowal polaczyc sie z Dama / Wezem, nalezalo mu powiedziec, ze linia bedzie odblokowana za dwadziescia minut. W tym czasie Conklin dostanie sie do zakonspirowanego domu na Yictoria Peak i bedzie czekal na telefon. Ustali warunki wymiany i powie Dawidowi, ze Marie jest bezpieczna, pod opieka Morrisa Panova. Dwaj mezczyzni wrocili do dyzurki policyjnej i usiedli naprzeciw siebie. Kazda minuta ciszy potegowala napiecie.
Minuty przeciagnely sie jednak w kwadranse, a te w przeszlo godzine. Ambasador laczyl sie z Peak trzy razy, aby sprawdzic, czy Jason Bourne sie odezwal. Nie odezwal sie. Dwa razy wyszedl angielski lekarz, aby powiadomic ich o stanie Wenzu. Nie zmienial sie, co bylo raczej optymistyczne. Raz zadzwonil telefon w dyzurce. Glowy obu mezczyzn gwaltownie zwrocily sie w kierunku aparatu, oczy znieruchomialy na pielegniarce, ktora spokojnie podniosla sluchawke. Telefon nie byl do ambasadora. Napiecie miedzy obu mezczyznami roslo. Co pewien czas spogladali na siebie, a w ich oczach pojawial sie ten sam wyraz. Cos bylo nie w porzadku. Cos wymknelo sie spod kontroli. Wyszedl lekarz Chinczyk i zblizyl sie do dwojga ludzi w koncu sali – mlodej kobiety i duchownego. Cos do nich po cichu powiedzial. Kobieta krzyknela, zaczela plakac i opadla w ramiona ksiedza. Kolejna wdowa po policjancie. Poprowadzono ja, aby po raz ostatni pozegnala sie z mezem.
Cisza.
Telefon odezwal sie znowu. I znowu dyplomata i czlowiek z CIA wpatrzyli sie w pulpit.
– Panie ambasadorze – odezwala sie pielegniarka – to do pana. Ten pan mowi, ze bardzo pilne.
Havilland wstal, podszedl spiesznie do biurka dziekujac pielegniarce skinieniem glowy i wzial sluchawke do reki.
Cokolwiek to bylo, stalo sie. Conklin obserwowal, nigdy nie przypuszczajac, ze ujrzy to, co teraz widzial. Zawsze bez zarzutu twarz dyplomaty nagle stala sie szara; jego waskie, zwykle napiete usta otworzyly sie, ciemne brwi wygiely sie w luk nad szeroko otwartymi, zapadnietymi oczami. Odwrocil sie i przemowil do Aleksa ledwo slyszalnym glosem, szeptem dlawionym przez strach.
– Bourne uciekl. Oszust uciekl. Dwoch ludzi odnaleziono zwiazanych i ciezko rannych. – Odwrocil sie, by dokonczyc przerwana rozmowe, a jego oczy zwezily sie, gdy sluchal. – O, Boze! – zawolal zwracajac sie znowu do Conklina. Conklina tam nie bylo.
Dawid Webb zniknal, zostal Jason Bourne. Jason Bourne, ktory byl jednoczesnie czyms wiecej i czyms mniej
