Nie liczac psa

Peonie zalsnily jasnym blaskiem.

— Zgodnie z najlepsza detektywistyczna tradycja nie moge niczego udowodnic — oznajmilem. — A zatem, Watsonie, musimy zebrac dowody. — Podnioslem torby Verity i ustawilem obok peonii. — Szybko, Watsonie! Dorozka!

— Dokad idziemy? — zapytala podejrzliwie.

— Do laboratorium. 2057. Zeby sprawdzic miejscowe gazety z Coventry i spisy katedralnych komitetow za rok 1888 i 1940.

Wzialem ja pod ramie i wstapilismy do migotliwego kregu.

— A potem — dodalem — pojedziemy odzyskac strusia noge biskupa.

Swiatlo zaczelo rosnac.

— Zaczekaj — powiedzialem i wyszedlem z kregu, zeby zabrac sakwojaz.

— Ned! — zawolala Verity.

— Ide — odpowiedzialem. Otworzylem sakwojaz, wyjalem slomkowy kapelusz, zamknalem sakwojaz i zanioslem do kregu. Postawilem sakwojaz na ziemi i nalozylem kapelusz pod zawadiackim katem, z ktorego bylby dumny sam lord Peter.

— Ned — szepnela Verity i cofnela sie o krok, szeroko otwierajac zielonobrazowe oczy.

— Harriet — powiedzialem i wciagnalem ja do jasno swiecacej sieci.

I calowalem ja przez sto szescdziesiat dziewiec lat.

ROZDZIAL DWUDZIESTY SIODMY

Szybko Hastings. Bylem slepy i glupi. Szybko, taksowka.

Herkules Poirot

^{Zapominam okreslic swoja lokalizacje czasoprzestrzenna — Carruthers nie chce jechac do Coventry — Tajemnica przeskoku Verity rozwiazana — Komplikacje — Carruthers jedzie do Coventry — Finchowi wciaz nie wolno powiedziec — Wiecej gazet — W metrze do Coventry — Ludzie nigdy nie doceniaja transportu w swoich czasach — Cytuje poezje — Wyznanie zbrodni — Strusia noga biskupa wreszcie odnaleziona}

Kiedyz, ach, kiedyz naucze sie okreslac swoja lokalizacje czasoprzestrzenna po przybyciu? Owszem, kilka innych spraw zaprzatalo mi glowe, zwlaszcza co powiem Verity, kiedy znajde troche czasu, i co powinienem zrobic teraz, ale to zadna wymowka.

— Gdzie jest pan Dunworthy? — zapytalem Warder natychmiast, jak tylko przeszlismy. Nie czekalem, az zaslony sie uniosa. Chwycilem Verity za reke i przedarlem sie przez zaslony do konsoli.

— Pan Dunworthy? — powtorzyla tepo Warder. Byla wystrojona w drukowana sukienke i miala fryzure z loczkami, w ktorej wygladala niemal ladnie.

— Jest w Londynie — odpowiedzial wchodzac Carruthers. On takze ubral sie odswietnie i zmyl z siebie sadze. — Widze, ze znalazles Verity. — Usmiechnal sie do niej. — Nie widziales przypadkiem, czy strusia noga biskupa byla w katedrze, kiedy skoczyles do Coventry?

— Owszem — przytaknalem. — Co pan Dunworthy robi w Londynie?

— Lady Schrapnell w ostatniej chwili otrzymala wiadomosc, ze strusia noge biskupa mogli schowac w tym samym miejscu co skarby z British Museum podczas wojny, w nieuzywanym tunelu metra.

— Nie mogli — zaprzeczylem. — Zadzwon do niego i powiedz, zeby wracal tu natychmiast. T.J. chyba z nim nie pojechal? — Popatrzylem na zestaw trojwymiarowych ekranow, na ktorych puszczal swoje modele Waterloo.

— Nie — odpowiedzial Carruthers. — Przebiera sie. Powinien wrocic za minute. O co chodzi?

— Gdzie jest lady Schrapnell? — zapytalem.

— Lady Schrapnell? — powtorzyla Warder, jakby nigdy o niej nie slyszala.

— Tak, lady Schrapnell — potwierdzilem. — Katedra w Coventry. Zmora naszej egzystencji. Lady Schrapnell.

— Myslalem, ze starasz sie jej unikac — zauwazyl Carruthers.

— Wlasnie staram sie jej unikac — przyznalem. — Ale za kilka godzin moge jej potrzebowac. Nie wiesz, gdzie ona jest?

Carruthers i Warder wymienili spojrzenia.

— Mysle, ze w katedrze.

— Jedno z was musi sprawdzic — oswiadczylem. — Zapytajcie ja, jaki ma rozklad zajec na reszte dnia.

— Rozklad zajec? — zakrztusil sie Carruthers. Jednoczesnie Warder powiedziala:

— Niech pan sam jej szuka. — Widocznie kilka loczkow nie wystarczylo, zeby poprawic jej charakter. — Nie chce jej widziec, bo znowu znajdzie dla mnie robote. Juz mi kazala wyprasowac wszystkie obrusy na oltarz i…

— Niewazne — ucialem. Nie potrzebowalem lady Schrapnell juz teraz, najpierw musialem sprawdzic pare wazniejszych rzeczy. — Niech pani zrobi dla mnie co innego. Potrzebuje egzemplarzy „Coventry Standard” i „Midlands Daily Telegraph” od pietnastego listopada do… — odwrocilem sie do Carruthersa. — Kiedy wrociles z Coventry? Ktorego dnia?

— Trzy dni temu. W srode.

— Ktorego dnia w Coventry?

— Dwunastego grudnia.

— Od pietnastego listopada do dwunastego grudnia — dokonczylem.

— To wykluczone! — odparla Warder. — Musze wyprasowac obrusy na oltarz i wprowadzic trzy styki. I odprasowac wszystkie komze z choru. Len! Mogla wybrac na komze jakis inny material, ktory sie nie pogniecie, zanim przejda nawa do choru, ale ona musiala miec len! „Bog jest w szczegolach”, powiedziala. A pan chce, zebym biegala po jakies gazety…

— Ja to zalatwie — przerwala Verity. — Chcesz faksymile czy tylko artykuly, Ned?

— Faksymile. Kiwnela glowa.

— Odbije w bibliotece. Zaraz wracam — obiecala, blysnela do mnie usmiechem najady i wyszla.

— Carruthers — powiedzialem. — Musisz pojechac do Coventry.

— Do Coventry? — Carruthers cofnal sie gwaltownie i wpadl na Warder. — Ja tam nie wroce. Dosyc juz sie nameczylem ostatnim razem, zeby sie stamtad wyrwac.

— Nie musisz wracac do nalotu — pocieszylem go. — Potrzebuje…

— I nie skocze nigdzie w poblize. Pamietasz pole z dyniami? I te cholerne psy? Nie ma mowy.

— Nie chce, zebys cofal sie w czasie — uspokoilem go. — Potrzebuje tylko paru faktow z koscielnych archiwow. Mozesz pojechac metrem. Chce, zebys sprawdzil…

Wszedl T.J., rowniez wystrojony w biala koszule i krotka akademicka toge. Przemknelo mi przez glowe podejrzenie, ze lady Schrapnell wprowadzila jakis kodeks ubraniowy.

— Zaczekaj chwile, Carruthers — poprosilem. — T.J., chce, zebys cos zrobil. Ten twoj model niekongruencji. Chce, zebys zmienil ognisko.

— Zmienic ognisko? — powtorzyl tepo.

— Osrodek, w ktorym wystapila niekongruencja — wyjasnilem.

— Chyba pan nie powie, ze powstala nastepna niekongruencja — jeknela Warder. — Tego tylko nam trzeba. Mam piecdziesiat lnianych komzy do wyprasowania, trzy styki…

— Mowiles, ze samokorekta moze rozszerzyc sie w przeszlosc, prawda, T.J.? — zapytalem, ignorujac ja.

TJ. przytaknal.