Вяртанне

Марудзіць час… лятуць вякі…
Траска ўсплывае — новы мацярык.
Ня ведаюць спакою маракі.
Лунае акіянам рыбін крык.

НАФТАПРАВОД

Паток ільсняны халепнай цячэ.
Прыборны зрок пільнуе абмяленне.
Хада падземная ўяўляецца лягчэй,
Калі хавае ноч свае праменні.

Нябачная, няспынная рака
Слухмяна круціць колы механізмаў:
Бульдозера, дарожнага катка
І сродкаў трансагенства і турызму.

Паток ільсняны рухае прагрэс.
Старэнькі драндулецік-небарака
Спрабуе ля калонкі А-Зэ-эС
Шлях паліва ўявіць да бензабака.

ВОЎК

Я заплюшчваю вочы і бачу ваўка.
Ведаю: ён мой вораг.
— Каб ты спарахнеў! — крычу што ёсць моцы. —
Каб ты захлынуўся крывёю сваіх ахвяраў!
Я паслабляю павекі — гляджу.
Воўк не зьнік, але, нібыта спужаўшыся,
адбег на бяспечную адлегласць.
— Каб ты спарахнеў! — крычу яшчэ мацней
і, раз’ятраны, подбегам набліжаюся да яго.
Я трызню помстай!
Я вар’яцею ад злосці!
Воўк валюхаста пабег мне насустрач.
Ад гэтага я раз’юшваюся ўдвая.
Я сам раблюся падобным да ваўка.
Няхай! Няхай да д’ябла! Няхай да ваўкалака!
Бо шэры — мой вораг! Я трызьню помстай!
Яшчэ імгненне — і я пашкамутаю гэтую погань!

Побач прабег куртаты сабачка.
Цяжка дыхаючы, я спыняюся, заплюшчваю вочы
і бачу Ваўка.

* * *

Сьвет наш не ведае райскіх мясцін,
Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях
Клічуць вандроўнікаў мройным узлессем.
Свет наш не ведае райскіх мясцін.

Прывіднай зьнічкаю думка ўваскрэсне:
Досыць рабіць пісягі каляін, —
Свет наш не ведае райскіх мясцін,
Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях.

Зьнічка хвіліну трымціць…

ВАБІК

Забі пярун мяне, — я чую
Выразна сумны голас твой!
Наперадзе чарот сцяной.
Праз чараты на кліч прастую,
Бо голас — ТВОЙ!