Вяртанне

* * *

Вэнэра пацеркай мігціць,
У аскетычны космас запрашае.
Камэты срэбнаколерная ніць
Тчэ немаўлятам стужкавыя шалі.

У цемры нараджаецца жыццё.
Сусьвет — нібыта казачна-умоўны,
Чаканьне, як паўночнае ліццё
Расплаўленага месяца у чоўны.

* * *

Раней я баяўся
цемры,
жудасна-таямнічай,
халоднай
і бязлітаснай.
Ашуканы,
я баяўся цемры,
але час ператварыў
пудзіла боязі
у аскепак
безабароннай з’явы.

Пануюць ліхтары.
Слепяць фары.
Палохаюць вогнішчы.

СЯРГЕЮ ПАЛУЯНУ

Вы клікалі мяне — восья прыйшоў,
З воч паздзіраў усім павязкі.
Але, як матылі, з усіх куткоў
Вы паляцелі на святло,
                                  а не на краскі.

ХАЛЕПА

Вандроўнік маўчаў,
                            ён быў дзіўны вандроўнік,
Сядзеў і маўчаў, як нямко.
На вуліцы халепа смеціла слотай —
Найбольш пад акном у святло.

Які ж ты вандроўнік —
                                мармоль засцянковы,
Калі назапасіць гісторый не змог.
Праз халепу месяц сляпіўся замовай
Як новы вандроўнік ступіў на парог.

А потым яшчэ і яшчэ, як навала,
І цесна зрабілася ў хаце
                                 са шкла і металу.

Гарбатай усіх частаваў —
                                 і чатыры фаеркі няспынна
Выключна займаліся вырабам кіпеню…
— Ты дзіўна падобны на Анцева сына, —
Прамовіў з гасцей нехта ў спіну мне.

І болей ні гуку, у цішу закуты.
Я сціснуў далонямі вушы — пакута.

ЧОРНЫЯ ПТУШКІ