Вяртанне

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы
Ў жудасны колер.
Голае поле. Дарога. Калёсы.
Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы…
Птушак няволяць —
Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.
Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы…
Цьмяна у полі.
Пругкія крылы, як вострыя лёзы.
Вецер у коле.

Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы
Крылы.
Даволі!
Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы…
Вусьцішна ў полі.

НАТОЎП

Натоўп рухаецца па шляху, брукаваным
жывымі чалавечымі галовамі.
                             На адзіным дрэве
ўскрай бясконцай людской плыні
                                         пугачом
сядзіць вірлавокі дзядзька.
— Хадынка нібыта, Хадынка нібыта… —
бесперапынна мармыча ён.
Ці ён папярэджвае, ці ён пытаецца?
Натоўп моўчкі абмінае дзівака.
Каб неяк прыхаваць пачатак і канец,
масянжовы месяц спрабуе захінуць
залатое сонца. Але сонца паглынае
                                 цемру, і натоўп —
як на далоні. Толькі дзе той пачатак,
дзе той канец? Углядайся да зьнямогі,
а калі стомішся, то шлях, брукаваны
чалавечымі галовамі, здзівіць
                                              бязлюддзем.

ДЫСКУСІЯ

«Я з Вамі не згаджаюся, выкладчы», —
І яйка курыцу вучыла,
Нягледзячы на розум матчын.
І непісьменны ведаў больш магістра.
Я за траісты
Саюз сумлення, ведаў, апантанасці.
Хапае і ў маіх развагах таннасці.
Затое некалі панурыцца
І слухаць міратворныя сівыя байкі.
А што калі зарэзаная курыца
Нам несла залатыя яйкі?

НА ВЕЧАРЫ ПАЭЗІІ

Анатолю Сысу

О, колькі нас вояў
Мянціць языкамі,
І то калі ў гэтым
Няма небяспекі.

— Ты сам паспрабуй.
…І стаю перад вамі,
І вусны дранцвеюць,
І шэпты, як здзекі.

З чаго распачаць
Мне размову, каб словы
Прытулак знаходзілі —