Песьні-жальбы

Блісьне кветка дзе-нідзе.
Зельлем глушыцца, драсёньнем
Мак, цыбулька на градзе.

Зелянеюць два-тры клёны,
Гляне ліпа дзе з-за хат,
Дзе-нідзе садок зялёны,
Нізкіх вішань чэзлы рад.

Граблі, сані пад страхою,
Колы, сошка, барана,
Кол з хваёваю мятлою
Ўбіты ў дол каля вакна.

Многа тут гразі ў нягоду,
Многа пылу ў летні жар.
Тут дабра ня бачыць зроду,
Тут марнее гаспадар.

Тут нуда жыве людская,
Прыпынілась гора тут;
Сьмерць дзяцей, хвароба злая
Тут знайшлі прытульны кут.

*** Вось старая хатка…

Вось старая хатка,
Садзік невялічкі.
Малады алешнік
Па краях крынічкі.

З краю лес высокі;
Тут жа, каля хаты,
Дзьве старыя вербы,
Дуб каржакаваты.

Ў пералівах кветак
Зьзяе луг зялёны,
Луг шырокі, пышны,
Як бы цар ў кароне.

Далей, за лугамі,
Легла поле кругам,
Зрэзана сахамі,
Баранамі, плугам.

Зелянеюць межы
Вузкія, як стужкі,
Дзе-нідзе чарнеюць
Між загонаў грушкі…

Мужычая ніва

На мужычым полі
Цягнецца палоска…
Зельле яе глушыць,
Абвіла бярозка.

Навальніца з градам
Каласы скруціла,
Ветрам паламала,
Дожджыкам прыбіла.

Сіняя валошка,
Травы разрасьліся,
Палыны на межах
Густа упляліся.

Ой, мужыча ніва!
Ты — сіротка ў полі:
Няма табе шчасьця,
Няма табе долі!