Песьні-жальбы

Ой ты, ніва наша!
Ці ж ты не арана?
Ці ж мужычым потам
Ты не палівана?

Ці то кепска сонца
Сьвеціць над табою,
Што зрасла ты густа
Дзікаю травою?

Заплылі вадою
Ўсе твае разоры,
Пакапалі мышы
Па загонах норы.

Птушкі ў сінім небе
Плачуць над табою,
Што зрасла ты, ніва,
Палыном, травою…

На мужычай ніве
Каласы пустыя…
Ці ня шкодны полю,
Сьлёзы вы людскія?!

Хлебароб

Цёплы вечар. Ціха ўсюды.
     На заходзе сонца.
Хмаркі захад чуць заслалі
     Тонкім валаконцам.

Зьзяюць хмаркі ў пазалоце,
     Пажарам палаюць.
За гарою ціха-ціха
     Песьні заміраюць.

Выйшаў рольнік з хаты ў поле
     Ды па межах ходзіць,
Каб пабачыць сваім вокам,
     Як Бог жыта родзіць.

Твар сур’ёзны ў селяніна,
     Важны, задуменны,
Ходзіць, рукі залажыўшы
     За той пас раменны.

Леглі гожымі радамі
     Вузкія загоны,
Апранула зямля-матка
     Кажушок зялёны.

Густа жыта маладое
     Поле ўсё акрыла,
Лапушное, сакаўное —
     Проста глянуць міла.

Сям-там колас раскрывае
     Свой пучок зялёны,
Дзе-нідзе ўжо яго вусік
     Блісьне на загонах.

Селянін глядзіць з уцехай,
     Ходзячы ў тым дары…
Так ні поп, ні ксёндз ня ходзяць
     Пры сваім алтары.

Жніво

Сялянскім жанчынам