Песьні-жальбы

Сьвету мы ня бачым.

Слухай, што настаўнік
Гаварыць там будзе
Пра навуку, кнігі
I аб цёмным людзе.

А старанны будзеш,
Да навукі здатны —
Я прадам кароўку
I кажух астатні, —

Ты ж ідзі ў навуку,
Толькі, брат, вучыся.
Дык, глядзі ж, сыночак,
Шчыранька вазьміся!

На гульню пустую
Плюнь, махні рукою,
Каб і я і маці
Цешылісь табою.

На казаньне бацькі
Адказаў Ігнатка:
— Буду я вучыцца,
Як ты кажаш, татка!

А як спаць улёгся,
Думкі мімаволі
Гаманілі ў сненьні
Хлопчыку аб школе.

Плытнікі

Клунак за плячамі,
Згорбленыя сьпіны, —
Валіць чарадамі
Люд на сплаў, віціны.

Босыя іх ногі,
Твар іх загарэлы,
Вопратка убога,
Чуць прыкрыты целы.

Ззаду ледзь ступае,
Хлеб вязе кабыла.
Нокае, гукае
На яе Кірыла…

Жарыць-скварыць сонца,
Ліст не скалыхнецца,
Горача бясконца,
Рагамі пот льецца.

Срэбрам адлівае,
Як люстэрка, Нёман,
Зранку не сьціхае
Над вадою гоман.

Ад крыку-лаянкі
Аж дрыжыць паветра:
— На «барбару», Янка!
— Гартоль бяры, Петра!

— Закідай шырыгу!
— Прысам папхні ўліва!
Варушыся! Мігам!
Ня сьпі ў шапку! Жыва!

А заднік бяз толку
Бусаком махае.
Галаўнік Міколка
Бэсьціць яго, лае.

Гнецца плыт дугою,
Прэ яго да гаку,
Быстраю вадою