Песьні-жальбы

А памёр — ні знаку,
Звон адзін пазвоніць,
Ў яму, небараку,
Кінуць, пахароняць…

Смутна і ціхутка…
Могілкі з крыжамі.
Круцяцца блізютка
Галкі над палямі.

Жаль скаваў мне грудзі,
I нуда напала…
Каб вы зналі, людзі,
Як мне цяжка стала!

Наша доля

Наша доля нас ня знае,
Жыцьце наша — ноч і цьма.
Жар улетку нас даймае,
Цісьне холадам зіма.

Не красуе наша ніва,
Луг ня цешыць нам вачэй.
Гне к зямлі нас праца жыва
I ў труну кладзе дзяцей.

Наша жыцьце не вясёла…
Ноч і цьма на нас ляглі.
Нашы хаты, вёскі, сёлы
Сівым мохам абрасьлі.

Нашы сьлёзы незьлічоны,
З нас крывавы льецца пот…
Люд забіты, люд хрышчоны,
Абяздолены народ!..

*** Мы ходзім спатыкаемся…

Мы ходзім спатыкаемся,
Бадзяемся, як пьяные;
Мы з голадам зрадніліся,
Худые, абарваные.
       Асьмеяны, аблаяны,
       Гразёю мы абмазаны,
       Багатымі мы скрыўджэны.
       Няволею мы звязаны.
У балоты мы адціснуты,
Загнаны мы у шчыліны;
I вочы нам завязаны,
I вушы нам зачынены.
       Адно мы добра ведаем:
       Хоць вечна мы блукаемся,
       А ўсё-ж такі, хоць некалі,
       А праўды дапытаемся.

IV. На разстані

На разстані

Ты скажы мне, цьма глухая:
Доўга будзеш ты ляжаць?
Доўга будзе думка злая
Сэрца жалем калыхаць?

Не шумі ты, лес высокі,