Песьні-жальбы

Нудных песень не сьпявай,
Дзён шчасьлівых, дзён далёкіх
Ты мне, лес, не ўспамінай!

Не відно мае дарогі —
Горы, лес, балоты, гразь…
Колькі смутку і трывогі
Ў гэты цяжкі, цёмны час!

Дзе ж, дарога ты другая?
Я стаю адзін, адзін,
Ноч вакол ляжыць глухая…
Ці ж то сьвет сышоўся ў клін?

Дык скажы мне, цьма глухая:
Доўга будзеш ты ляжаць?
Доўга будзе думка злая
Сэрца жалем калыхаць?

На мяжы

Перад Новым, 1909 г

Бывай здароў, мой год старэнькі!
Ў маіх ты думках будзеш жыць
I многа будзеш майму сэрцу
Ў мінуту жалю гаварыць.

Я буду помніць, доўга помніць:
Сваё бадзяньне ў гэты год,
Свае надзеі і сумненьні
За родны край, за свой народ

I тых людзей, што йшлі са мною,
Хто зваў на працу, дух будзіў,
Хто весяліў мяне у смутку,
Каго я шчыра палюбіў…

Дык будзь здароў, мой год старэнькі!
Ў маёй душы ты будзеш жыць
I многа будзеш майму сэрцу
Ў мінуту жалю гаварыць.

Песьняр

Кажуць людзі: «Што ты смутны?
Што сьпяваеш ты пра гора?
Твае песьні — стогн пакутны,
Сьлёзы ветру на прасторы!

Ты злажы нам песьню волі,
Песьняй шчасьця залівайся,
Ціхім сьпевам нівы ў полі
Ў струнах сэрца адклікайся,

Каб на нас вясна дыхала,
Грэла душу цеплынёю,
Каб нам сэрца сагравала
Ціхім шчасьцем, дабратою».

Ой вы, людзі! Няма ж волі:
Скуты мысьлі ланцугамі.
Пусты нівы нашы ў полі,
Злосны віхар дзьме над намі!

Ці ж я сэрцам не хварэю?
Ці ж мне смутак лёгка даўся?
Я сьпяваю, як умею,
Я пра радасьць пець ня здаўся.