Песьні-жальбы

I сяк-так перажывём.
Час наш будзе — вер у гэта —
Зь верхам працу мы зьбяром.

Братом згнаннікам

Гэй вы, смутныя,
Гэй вы, бедныя,
Мае мілыя
Сябры-згнаньнікі!

Ці вы сіраты
У сям’і людской,
Што глядзяць на вас
Вокам ворагаў?

Ці разбоем вы
Даставалі хлеб,
Што караюць вас
Горш за злодзеяў?

Або ў вас няма
Сілы, розуму,
Што прытулкі вам
Пазачынены?

Ці то сэрца ў вас
Цьвярдзей каменя,
Што ад вас браты
Адракаюцца?

Не! Душа у вас,
Сэрца — добрыя,
Думкі чыстыя,
Мысьлі ясныя!

Толькі вам няма
Долі-радасьці.
Сіла цёмная
Вас прыціснула.

Гэй, выгнаньнікі,
Сябры любыя,
Да канца, браты,
Будзьма цьвёрдымі!

Сябрам

Ой, сябры мае вы, мілы,
Дзе цяпер вы, дарагія?
Ці схавалі свае сілы?
Ці ёсьць думкі маладыя?

Тыя думкі, тыя мысьлі,
Што душу нам хвалявалі,
З-за каторых хмары зьвісьлі,
За што зь нівы нас сарвалі?

Нас з народнай ціхай нівы
Разагналі па ўсім сьвеце…
Ці здаровы вы, ці жывы?
Дзе вы, мілыя? Гукнеце!

Ці зьбяромся зноў калі мы
Ў нашым бедным родным краі,
Як бы птушкі пасьля зімы?
Дзе вы, хлопцы? Я гукаю!

Не, няпраўда! Быць ня можа,
Каб ня грэла цёпла сонца.
Наша праўда нам паможа —
Блісьне нам сьвятло ў ваконца!