13
Nur nun li povis rigardi, kio estas al la virino. Li frapetis sian vangon
Edith malfermis siajn okulojn. Si klinis sian lacan kapon sur la sultron de la kaubojo.
— Eltenu — murmuris Bill — , nun jam ni baldau havos ion mangi…
La kuro de la trajno malrapidigis, fine gi haltis.
— Tio estas bona loko. Ni staras antau Connected, kiu estas forlasita flanktrako por sargtajnoj… Multe da amikoj miaj logas ci tie, ni vizitos tiujn…
Li ec ne demandis Edith-on. Li simple kaptis sin, kaj antau ol la trajno estus tute haltinta, li desaltis kun si.
Poste li kuris malsupren de sur la taluso. Neniu vidis tion.
Ili estis antau la suburbo de Connicted
— Vi povas meti min sur la teron… — diris Edith. — La fresa aero rekonsciigis min.
— Parte mi gojas, parte ne — li respondis, starigante sin sur la piedojn. Poste li gvidis sin denove, preninte sian manon.
Tiel ili iris unu apud la alia.
Soleca kabano staris malproksime de la urbo. Bill direktis siajn pasojn tien.
— Iu mia amiko logas en tiu domo. Tie ni povos ekripozi iomete.
— Kial… ni ne eniras en la urbon, kaj… tuj… plu?
— Cu tiel?…
La knabino nur nun rigardis sin mem. Sia vestajo estis sirita, cifona kaj kotkovrita.. Pajleroj estis en sia hararo, sia mantelo srigis.
— Kion ni faros?
— Unuavice ni mangos ion, poste vi ripozos. Dume mi iros en la urbon por akiri ian vestajon, kaj ni ekvojos al Oriento.
— Mi dankas tion, kion vi faris gis nun por mi, sed ne akumpanu min plu!
— Cu eble vi enuis?
— Mi ne volas, ke vi risku vian vivon tiel facilanime por la afero de nekonata virino. Mia stultajo…
— Pri kia risko vi parolas?
— Vi scias bone… Se oni ekkonjektos, ke ni ne mortis, ili sekvos nin… Kaj vi jam konas
La vizago de Billl malsenerigis por momentosed poste li ridis, kaj liaj unu kaj duono da sanaj dentoj brilis.
— Ne daurigu… Mi havas la firman decidon, ke mi ne morto pro senila marasmo. Kiel gi dependas de mi, mi ne subtenas ties eblon… Nun ni vizitu mian amikon.
— Kio estas via amiko?
— Kolektisto. Mi havas multe da amikoj en tiu regiono de Arizono. Generale oni konas min avantage cie en Usono. Jam de jaroj mi trafikas sur miaj propraj kruroj, kiel publike satata junulo… Kio okazis?
La knabino eksdis sur stono.
— Mi ne povas… iri plu…
— Tio eblas facile, vi ja tute ne scias la tempon, kiam vi mangis.
— Lasu min ci tie… — si lustris spiregante. — Ne zorgu pri mi… Mi kauzas nur malbonon al vi…
— Azenajo… Hop!
Li levis Edith-on facilmove kaj prenis sin en siajn brakojn.
Si ne protestis. Si kusis kun fermitaj okuloj sur la brakoj de la viro, kiel laca infano. Bill pasadis singarde sur la kavoplena, malebena grundo.
Baldau ili alvenis antau dometon. Li starigis denove Edoth-on sur la plandojn, kaj lau la kutima meniero li ekprenis sian pojnon.
— Mia amiko Buldogo logas ci tie. Li estas fama kolektisto, kaj bona knabo, nur iom stranga.
La domo estis silenta, kvazau neniu logus tie. Emajlita tabulo pendis sur la pordo:
ATENTON!!
PROFUNDA AKVO!
NUR POR LIBERPROFESIULOJ!
Unue ni frapetos dece — diris Bill. — La maljuna Buldog atribuas gravan signifon al la formalajoj.
Kaj li tuj piedbatis la pordon tiel forte, ke la domo ektremigis.
Terura blasfemado audigis de interne.
— Li estas hejme — konstatis la kaubojo goje.
La pordo malfermigis, kaj trampa, barba, terure malpura maljunulo staris sur la sojlo.
— Kia friponajo gi estas? — li kiregis al la gasoj.
— Nur fermu vian buson, oldulo, car mi rompos tion… Mi venis al vi ripozi.
La maljunulo grumblis ion pri “ciuspecaj kanajloj” kaj enlasis ilin
Edith unuavice ekvidis srankon, sur kiun oni fiksis la sekvan grandega, avertan tabulon kun emajlitaj literoj:
ENIREJO
TRA LA ALIA PORDO
— La virino estas la amikino de mia nevino, kaj si venis por ferii — diris Bill. Si satus mangi, dormi, kaj mi rakontis tion al si, ke vi estas rava knabo, ne lasu do hontigi min, oldulo mia.
Buldogo okulmezuris la virinon, ne tro amikeme, poste li malfermis la pordon de la alia ejo.
— Vi povas kusigi tie — li diris al si iom kolere, kaj kiam la knabino ekpasis al la cambro, li ekgrumblis. — Unue mangu! He!..
Bill rimarkis ekskuzante sin.
— La knabo estas groba fripono, sed ne malbona homo… Jen, oldulo.
Li elprenis malgrandan, emajlitan tabulon el sia interna poso kaj transdonis gin:
MR. EWERS
CEFPROVOSO, KORIDIOR N-RO II.
Buldogo transprenis la tabulon grumblante, li rigardadis tion, poste li komencis debati la literojn de sur gi per marteleto.
— Cefprovoso… Malbona kabalo — li murmuris dume. — La lardo estas en la muzikanta horlogo…
Kaduka skribotablo staris en la angulo de la cambro, simila al fatrasejo. Du remburitaj strigoj, kelkaj rustaj spronoj kaj florpoto estis sur la tablo. Meze staris grandega, trivita, orumita, muzikanta horlogo kun tirkesto.
Bill trovis la lardon en la najbareco de kelkaj rustaj ampolingo kaj kromolitografio, prezentanta Abrahamon Lincoln. Li faris fajron lerte kaj faris matenmangon. Li kuiris kafon, fostis lardon, kaj kelkfoje li rigardis al la knabino, kiu dormis sidante, kun antauenkliniganta kapo.
La trampa maljunulo demetis la tabulon kaj komencis piketi siajn dentojn per la longaj, nizo-similaj ungoj, laute smacante iafoje.
— De kie vi fugis? — li demandis poste.
— El Pomac. Sed se oni demandos: mi ne vizitis vin. Eblas, ke multe da ekscititaj rajdistoj interesigos.
— Kiu estas tiu fajna urtikfloro?
— Parolu per alia voctono, he?! Fia ricelisto.
Buldogo grumblis ion kaj eklevis sian sultron.
— La virino — daurigis Billl mallaute — estas eleganta damo…
— Hm… Lau la aspekto si povus nei tion…
— Si ne mangis du tagojn, ni venis per sargtrajno kaj piede… Ni faris grandan malbonajon. Ni tuj ekirios
