La cevalbredisto, al kiu placis la filino de la serifo, interrompis ekscitite:
— Cu vi sendos mary-on al Oriento?… Sed posttagmeze vi diris tute nenion pri tio.
— Nur nun mi decidis tion — murmuris Cliford, poste li eltrinkis la ginon. — Mi petus vian kvaropon por akompani sin, se ankau vi forvojagos morgau.
Bulkin levis siajn brovojn alten mirante.
— Ni ne vojagos Orienten! De kie vi scias tion, Clifford?
— Hm… Car vi havas sanan menson, mi estas certa pri tio, ke vi forvojagos.
Farigis tre granda silento. La kvar homoj interrigardis, konsternite.
— Ankau mi decidis nur nun sendi Mary-on en urbon Kansas. La domo de la serifo ekde hodiau ne estos tiel paca hejmo, kia gi estis gis nun. La rabistoj, kompreneble de nun ne traktos tiel esceptmaniere Pomac-on. La banditoj vengos… sian cefon. Tiu ci urbo ne plu estos la paca Pomac…
La
— Atendu — diris Bulkin. — Ni fajfas pri la du mil dolaroj, kiun ni ricevus pokape. Mia gastejo valoras pli multe por mi, kaj cetere mi ne sopiras vojagi al Oriento! Ankau tiuj homoj satas sian domon, kaj Ronac gis nun estis pac, felica loko.
— Li pravas! — konsentis la cevalbredisto.
— La
— Mi diras — frapis iu kaubojo sur la tablon — , ke kaptu la
— Ni fajfas pri la dumil kvincent dolaroj — aldonis la alia kaubojo. — Vi, Clifford estas liginda frenezulo, se vi servas la trankvilon de la urbo per tio, ke vi venigos sur nin ciujn banditojn de la Stono Infera, kiuj gis nun lasis nin pacaj.
— Sed kion mi faru? Tamen mi estas la serifo, kaj la
La
— Ni donu nian vorton — diris Bulkin — ke ni rakontos al neniu tion, kion okazis hodiau. Kaj tiam simple okazis nenio. Bob la Putoro galopu post la rabistojn, kaj ili kunportos la
La serifo silentis, li plenigadis sian pipon per tabako kaj fiksrigardis la plankon serioze. Gi vere ne estas tre granda heroajo.. Sed liaj floroj estas tiel belaj, kaj Mary tiel forte amas Arizonon…
Post unu horo Bob la Putoro galopis rapide en la nokto al la Stono Infera.
16
La
— Kial vi ne volas ripozi en sekura loko,
— Car matene mi jam estos sur ilia spuro. Nek minuton mi volas ripozi superflue, dum tiu homo vivas, kaj mia edzino ne estos hejme, kie si devas esti!
— Cu vi deziras komenci persekuton en tia sanstato…?
— Jes… Mi fartas bone… Nur la sangoperdo. Mi resanigos rapide… La vundo ne estas tiel dangera — lia mortegriza rigardo direktigis al la malproksima nenio.
Li enseligis iom malcerte, kaj ili rajdis malrapide.
— Se ili atingos Orienton, ili glitos el miaj manoj… — li aldonis. Nun mi dormis kelkajn horojn ci tie…. Venu por mi je la sepa horo… Sekvu ilian spuron, gis vi povos konstati, kien ili iris…
Ili atingis la arbaran domon, kaj la
— Iru — li diris. — Sed estu ci tie je la sepa horo prezice…!
— Cu ne restu du homoj kun vi?
Li ne rigardis al la parolanto, liaj okuloj ripozis fikse, trankvile sur arbokrono, kiam li respondis:
— Superfluas. Vi ciuj sercu ilian spuron. Kaptinte ilin, vi ricevos dek mil dolarojn. Vi scias bone, kiom valoras mia promeso?… Kiu mortigos tiun bubon, li ricevos aparte dek mil dolarojn… Rapidu!
Kaj li lasis ilin tie.
La rabistoj kelkajn sekundojn embarasite rigardis unu la alian. Generale ili interrigardis tiel, kiam ili restis solaj post la mallongaj frazoj de la
La dika Pete enseligis.
— Antauen! Ili ankorau ne estas malproksime.
— Tiu bubo havas nek cevalon! Ili fugis duope per kaduka kabriolo.
Ili galopis rapide sur la deklivo. Apenau metenigis. Ili atingis la landvojon. La nokta trafiko ci tie ne povis forvisi la radsulkojn. La du strioj estis klare videblaj. Li devis nek elseligi. Roka, herbokovrita tereno sekvis antau la rivero Cornet. Tie la radoj de la caro ne postlasis spurojn
Ili sercis kn streca atento, sed sajnis tiel, ke vane. Ili vidis spurojn nek de homoj, nek de caro. O-gamba, grandkapa, adoleskulo kun idiota aspekto ekkriis subite. Li havis nazvocon, karakterizanta influenculojn:
— Ili estis ci tie… Jen estas spuroj. En la flako!
Li estis Bob la Putoro. Li logis ce mestiza virino en la urbo, kaj li ciam kasiris cirkau la rabistoj. Li faris malgrandajn komplezojn al ili, kaj tial li vivis en la ombro de la
— Kio gi estas?! Putoro! Kion vi vidas?!
— Ci tie… En flako. Spuroj…
Ili amasigis tie. En kaveto, plena de akvo klare videbligis la spuro de la radoj. Diable! Cu eble ili tamen ne traflugis la abismon? Per kabriolo!
Matenigis.
— Alo! — kriis Pete. — Rigardu tien! Ili estas trovitaj…
Ili ciuj amasigis cirkau li, sur la rando de la abismo kaj rigardis malsupren.
En la apudborda akvo de la kureganta rivero, inter la rokoj, vrako de rompiginta caro estis videbla el la alto. Pendiginte la kapon en la drivon de la rivero, la korpo de mortinta cavelo tenis la kabriolon sur rifo kontrau la fluo.
— Gi senbridigis — kriis Bob la Putoro ekscitite. — La cevalo senbridigis, kaj ili falis en la riveron…
Ili devis akcepti la konstaton de la knabo.
Sajnis, ke ili jam havis nenion fari.
Estus ankorau frue reveni al la arbara domo. Ili decidis matenmangi. La fugintoj nokte falis en la abismon. Tiel la afero finigis. Bob alportis sekajn brancojn, ili ekbruligis fajron kaj komencis kuiri kafon.
— La cevaloj kuntrenis altan monsumon en la abismon… — diris “Ganner” malgaje, kiu estis maljunega, sekvizaga rabisto, li havis flavan, velkintan hauton kaj blankan kaprobarbon.
La suno levigis. Ili trinkis kafon. La malalta dikulo, sajnis, ke li jam kalkuli certe la premion, car li sorbetadis sian matenmangon kun moroza vizago
— Mi asertas — diris Gunner — , ke mi prefere okupigas pri fervojo, bako au pri alia afero, ol casi homojn. Ankau tie trovigas sufice da dolaroj, kaj mi ne sentas min bestio.
— Diru tion al la
Pete rulumis cigaredon.
— Mi satus sciis nur tion, kiu estas tiu virino, pri kiu li diris, ke si estas lia edzino.
Bovoj aperis sur la kampo malproksime. La rabistoj preparigis por ekiri.
— Domage, ke kapute al la ebleco, valoranta dek mil dolarojn… — resumis Pete la finrezulton.
— Vi ankorau povas akiri la dek mil dolarojn… — diris iu malantau ili.
La
