Ili atingis la monteton.
— Ni kasigu en la herbaro. Kiam mi diros, ke nun, tiam salte levigu, kaj kuru, kiel vi povas, malantau mi…
Li atingis la supron de la monteto glitante surventre. La virino rampis malantau li. Bill levis sian kapon iomete. Pala fumo levigis el la lokomotivo.
— Bonege… — flustris la knabo — , elsovu vian kapon, fraulino Brent.
La virino rigardis supren. Sur iu vagono, vid-al-vide al ili, la sekvaj du tabuloj pendis:
PITSBURG
FURAGO
— Gi estas nia trajno… — flustris la knabo. — Vi ricevos apartan dormovagonon. Mi ne sercas… Dia bonsanco de vagabondo estas tia vagono. Atentu! — Li premis malsupren la kapon de Edith, kaj ankau li retirigis. — La bremsisto… — li flustris.
Ili audis la grincadon de la malproksimigintaj pasoj. Ciam pli lontane. Bill levis sian kapon, poste li diris malantauen:
— Nun…
Li tuj eksaltis, kaj dume li kaptis la pojnon de la virino. Edith elstumblis, sed la viro tiris lin alten. Si levigis en la aeron kaj pendis unu sekundo tie, poste si sentis la teron sub siaj plandoj. Bill forsovis la pordon de la vagono, li saltis en gin kaj tiris la virinon post sin.
— Dank’ al Dio, gi sukcesis — li flustris. — Nun atenton! — Li resovis la pordon denove.
Ili estis en blinda mallumo. Agrabla odoro de fojno svebis cirkau ili.
La knabino stumbladis timeme, kaj dume sia genuo batigis al lignokesto. Si eksidis. Nur nun si sentis, kiel morte laca si estas. Sia kapo zumis, ciu sia muskolo akre doloris, lancinis sia trunko, ploremo strangolis sin.
— Unu ekskuigo… La bufroj ekvibris kuntusiginte, kaj la trajno komencis ruligi malrapide kun ili.
10
Kiam la trajno komencis ruligi, Bill malfermis la pordon singarde. Fresa aero kaj lumo penetris en la vagonon. Lignokestoj kaj kunpremitaj sakoj staris cie.
Edith sidante, duonkorpe apogigis al lignokesto.
— Cu vi fartas malbone?
— Mi estas… nur tre laca…
— Sankta Dio! Kiam vi mangis lastfoje?
— Mi opinias… hierau matene…
— Kiel facilanime vi agis, ke vi ne vespermangis ce Bulkin… Nu sed, hm… Nun ni devas interrompi la vojagon…
— Ne… ne! Bonvolu kredi, ke mi eltenas bone la malsaton…
— Silentu! Cetere ni devas akiri ian vestajon. Tiel vi ne povas elvagonigi en la urbo. Nun unuavice vi dormos. Mi tuj pretigos la liton.
— Cu liton?…
— Cu mi ne diris tion, ke gi estas dormovagono? — Li rapide fendis la sakon per sia trancilo kaj sutis la elfalintan fojnon en la angulon. Demetinte sian mantelo, li sternis tion sur gin, poste li turni sin al la virino, kiel ia lakeo.
— Jen, fraulino Brent… La lito estas preta. — Car li vidis, ke sia protektato estas senkonsila, li ne multe hezitis, sed li simple levis kaj metis sin sur la fojnon.
La virino havis nekredeble agrablan senton en siaj membroj, kaj siaj palpebroj pezigis.
La knabo ekbruligis cigaredon.
— Dormu trankvile, fraulino Brent. Mi estas tre fidinda homo. Mi ne tial diras gin, car temas pri mi: sed vere estas maloftajo tia karaktero en vagabondo…. Cu iu via korpoparto doloras?
— Ne… Neniu… kaj… nun mi dankas, kion vi faris…
— Ba, tio estis vere nur bagatela afablajo, kaj nenio pli.
En la scintila sunbrilo la serena pejzago preterkuris rapide la trajnon. Helverdaj prerioj, dens-frondaraj arboj, malgrandaj grupoj de domoj estis videblaj por momento.
— Cu vi povus… doni al mi… ion trinki?…
— Gi estas vere stulta afero… sed ni ne havas ec gluton da akvo.
La lulado de la skuiganta vagono, la ritma klakado de la radoj dormemigis la virinon.
Si dormis…
Foje si tamen malfermis siajn okulojn, Bill Teksaso kauris apud si, kaj lia gaja hundokapo estis tiel trankviliga, ke si tuj endormigis denove…
11
Si vekigis je abrupta skuigo. La trajno haltis. Tra la breco de la pordo videbligis lumo de steloj, kaj fresa, vespera aerblovo penetris la fojnodoran, malluman vagonon.
Si audis longajn fajfojn kaj malproksiman, trenatan krion. Bill sovfermis la pordon malrapide.
— Rangostacio… — li flustris. — Kiel vi dormis…?
— Kvazau mi estus ferminta miajn okulojn antau unu minuto.
Edith volis side levigi, sed si sentis tiel lancinan doloron, ke si preskau ekkriis.
— Tio estos iom gena afero — flustris la knabo. — La vagabondado estas tia, kiel ludi tenison: oni sentas muskolfebro pro gi.
La trajno ekveturis. Ili povis malfermi la pordon denove. Stelgrupoj aperis foj-foje inter la nubo-cifonoj.
— Vi ne demandis… kial mi edzinigis al la
— Ke mi povas servi vin, tio ne rajtigas min esti trudigema.
La knabino eksilentis kaj fermis siajn okulojn. Neniu sciis, pri kio si pensis, kiel si skuigadis en la malluma vagono, apud sia stranga protektanto. Post pli ol dek minutoj si ekparolis fine:
— Sinjoro Teksaso…
— Diru nur tion, ke Bill. Prefere ankau mi nomos vin Edith.
— Bone… Do Bill, mi opinias tiel, ke mi suldas al vi per tio, ke vi ekkonu mian historion…
— Mi rifuzas tion. Mi petis nenian premion. Cetere ni havas ankoru sufice da tempo.
— Ne babilacu tiom… Cio ci estas nur komedio! Ankau vi scias bone, en kia dangero ni estas, vane vi sercas… Neniu scias, cu mi povos rakonti al vi ec morgau, kiu mi estas, kial mi farigis tiel malfelica. Car
— Kial vi asertas gin tiel kategorie? — diris Bill iom nervoze. — Kredeble mi mortpafis lin, kaj li mortis.
— Ne. Li vivas! Li sekvas… nin… Mi sentas!..
Ili subauskultis…
La ritma klakado de la radoj estis tia, kvazau la terura persekutanto ridus pri ili, dum galopado.
— Malgrau mia usona nomo… mi sentas min hispanino — komencis Edith. — Mi edukigis ce mia avo, en Santillo. Gi estas malgranda urbeto, en Sud-Meksikio… Mi tute ne scias, kiu mia prapraulo estis jenkio, kiu eklogis en Meksikio… Mia patro edzigis al iu filino de Lordo Nisbeth, kaj li remigris en Arizonon. Li kunportis miajn du fratojn, sed mi restis ce mia avo en Santillo.
Lampoj aparis ekstere, car la trajno preterveturis klakante vilageto, kaj friska vento penetris en la sargvagonon.
— La Lordoj Nisbeth kaj la familio Brent komencis malbelan proceson. La du familioj diskutis pri la posedo
