Bill Teksaso, la temerarulo

de grandega pastejo, situanta inter la du najbaraj bienoj. Multe da kolizioj, diskutoj, morta duelo, batalantaj kaubojoj faris la vivon de la du familioj infero, sed neniu cedis. Fine sajnis tiel, ke mi venigos la pacon. Cu eble vi jam audis, ke la filo de Lordo Nisbet dum la infanago laudire falis en ambismon?

— Mi scias — kapjesis Billl.

— Nisbeth mildigis sian doloron per tio, ke li adoptis knabon. Tiu estis Lordo Elish Nisbeth. La angla rego permeis, ke li heredu la titolon Lordo. Foje mi venis viziti el Meksikio mian patron, kaj mi konatigis kun Elish. Ni interamikigis. La maljuna Lordo estis grave malsana. Li volis fini la batalon inter la du familioj, tial li testamentis tiel, se Elish kaj mi geedzigos, tiam ni heredos la diskutitan terenon.

— Kaj vi amis tiun knabon.

— Li estas kara… bona homo… kaj… se mi edzinigos al li, la batalo finigos…

— Mi komprenas…

Edith gemis.

— La ceterajn eble vi jam audis, Lordo Nisbeth mortis. Tiam evidentigis, ke lia filo vivas, kiun oni pensis mortinta, kaj li farigis bandito pro la vengo de servisto…

Tion si jam flustris… kaj longe ne ekparolis. Bill lasis sin. Li sidis kaj silentis.

— La la testamento, la diskutita tereno, nur post la geedzigo testamentigas la la du heredantoj, do se: la sola filo de Lorod Nisbeth edzigos al Edith Bremen.” Neniu estis konjektinta antaue, ke ne Elish estas la sola filo? Ke vivas la infano, kiun oni pensis mortinta, kaj lau la testamento, mi povas edzinigi al tiu vera Nisbeth, se mi vols tion, ke finigu la batalo, car ne Elis, sed “Li” estas la sola filo de Lordo Nisbeth. La batalo do finigos nur tiam, se mi dezinigos al la “sola”, vera filo de la Lordo. Kaj tiu ne estis Elish, sed rabisto. La du familioj denove ekdiskutis. Rekomencigis la proceso, la batalo, la pafado de la kaubojoj… Tiam mi skribis leteron al la Lordo. Kontrabandisto de brando portis gin al li. Mi skribis tion en gi, ke li venu en la parohejon. Mi volas paroli kun li. La pastro, kiu estis kontrau la malamo kaj murdado, konsentis tre malfacile, ke li estos je nia dispono sekrete.. Mi pensis: la sango ne mensogas. Eble la rabisto faros tion pro la nekonata parenco, pri kio mi petis lin… Veninte al la renkontigo, li auskultis min atenteme kaj eklevis sian sultron. Kiel sinjoro faras komplezon, se temas pri virino, li konsentis facile, li tuj edzigis al mi, tie en la parohejo, poste li adiauis gentile kaj forgalopis. Havinte la dokumenton, mi heredis la diskutitan terenon. Kaj nun jam vere finigis la malamikado. La terura sekreto kuntenis la du familiojn. Mi pensis, ke tiu ofero finis la dramon.. Tiam venis la kontrabandisto de alkoholajo, kun la letero de la rabisto. Li skribis mallonge:

“Mi enamigis al vi. Mi decidis teni vin, kiel mian edzinon. Postmorgau estu en Pomac, en la aparta cambro de la gastejo. Sinjorino Lordo Nisbeth! Se vi rifuzos vian edzinan obeemon, tiam mi venos por vi. Tiuokaze versajne versigos sango.”

Mi sciis bone, kiu estas tiu homo, kaj se mi ne obeos, tiam komencigos multe pli terura batalo, ol kia estis por akiri la bienon. Se mi kontraustaros, mi venigos la Lordon kaj lian bandon al ambau familioj. Mi iris al Polmac… La ceterajn vi scias…

Auroris. Ili sidis silente sur la metala planko. Pala krepusko de la alvenanta tago radiis tra la pordo, kiu simils al la koloro de la flamo de alkohola brulilo. La bremso grincis, la trajno glitis sur deklivo.

— Vi faris terure grandan stultajon — balancis la kapon Bill. — Almenau vi estus manginta ion. Vi jam venas tiel minimume kvadek ok horojn.

— Mi havas tre fortan orgnismon… — si respondis, sed sia voco sonis malcerte.

— He, belaj birdoj! — kriis kruda voco. — Nun saltu rapide, car mi pafos.

La bremsisto staris sur la stupo de la flankmuro kaj direktis revolveron al ili.

12

Vere ne estas bela kutimo en Usono saltigi kaspasagerojn per sargita revolvero.

Bill rikanis.

— Ne eblas salti, amiko. Gi estas kupeo por virinoj. La fraulino ne ekzercis sin en tiu sveda gimnastiko.

— Fermu vian buson! La virino povas veturi gis Connected. Vi saltu, au mi pafos. Vi scias bone, ke ne estas indulgo. Nek vi kutimas indulgi la bremsiston, se vi estas pli multe, kaj vi senarmigis lin. — Vidu!..

— Sufice! Saltu!

— Kiel povas esti iu tiel malgentila…

— Mi kalkulos gis tri…

— Tio estos tre gemuta.

— Unu…

— Mia patro estis direktoro ce la fervojo…

— Du!..

— Nu, se vi volas ciumaniere…

Antau ol la gardisto estus pafinta eldironte la numeron tri, li saltis ce la komenco de relkurbigo… Li ankorau audis la srikon de la knabino dum la dekono da sekundo, kiam li flugis tra la aero…

Edith ataris teruriginte. La bremsisto pasis de sur la ferstupetaro en la vagonon.

— Nu, bela floreto, de kie vi fugis, he?

— Mi petas vin… — si balbutacis.

— Se mi transdonos vin al la fervoja polico, bela futuro promesigas al vi…

— Cu vi ne volas… transdoni min…

— Jack, la bremsisto, estas fama kavaliro kaj bona knabo. Timu nenion. Cu vi volas gluton da rumo?

Li iris tute proksime al si. Edith dorseniris gis la muro de la vagono kun terurigo.

— Cu eble vi timas min? Ne estu stulta. Cu vi pensas, ke la bremsisto estas mabona knabo?

— La bremsisto estas idioto — diris Bill Teksaso malantau li, poste li elprenis sian revolveron kaj vangofrapis lin tiel, ke tri dentoj de la bremsisto rompigis.

Edith, pro la malsato, sufero, laco kaj pro la timigo svenetis kaj sinkis apud la muro sur la plankon senkonscie…

La bremsisto timiginte fiksrigardis la vagabondon, kiu jus desaltis.

— Vudu, oldulo mia, tia estas la vivo — li diris en la mano kun revolvero al la bremisto, kies vizago sveligis. — Foje supre, alifoje malsupre. Vi lasis bele, ke mi atendu la relkurbigon, kaj nur poste mi saltu. Kiam la vagono turnigis kun vi, mi grimpis denove sur la lastan vagonon. Tio ne sukceso al vi, kavaleria bramsisto, kiu vi estas, ke viaj okuloj ne forbrulas pro honto…

— Cu vi volas, ke mi saltu? — li demandis tre milde.

— Jes! Mi jam tre atendas tion! Kie mi diros, ke “nun”, tie saltu. Se ne, ankau tiel estos bone. Sed mi ne rakontos al vi la multiplikan tabelon, antau ol mi pafos.

— Vidu… Mi havas dudek dolarojn…

— Cu vere…?

— Jes… Cu vi volas tion?

— Gi bonvenus. Cu vi vere donos tion al mi?

— Jes… Cu ni pacigos…?

— En ordo, tamen vi devas salti. Malgrau tio ni povas pacigi.

— Vidu, atentu min — lamentis la bremsisto. — Mi ne volis…

— Nun!

…Li saltis, kiel lokusto. Bill elektis marcan terenon al la spektaklo, kaj tiel li vidis, ke la koto spricigas supren, poste nigra, gutanta amaso trenas siajn kruroj pene, kiel tiu ekiras al la bordo.

Li demetis sian capelon kaj svingadis gin.