— Alo, knaboj — li kriis, ekvidinte ilin — , cu ni renkontigas ciam? Kiu pagos viskion al mi?
Simple mortpafi lin ne eblis ci tie. Almenau ia artefarita preteksto estus bezonata al tio. Ok-dek homoj staradis antau la gastejo…
— Stop! — respondis Pete, sajne gemute. — Ni trinkos kun vi glason da drinkajo. Vi estas mia gasto.
Ili baris lian vojon, kvazau ili estus kalkulintaj, ke li returnigos al la vers-stablo. Se li ne akceptus la drinkajon, ili provokos lin facile. Se li akceptos tion, gi estos multe pli facila en la drinkejo.
— Bonege! — kiis Bill kaj reiris.
La du banditoj sekvis lin.
19
Multaj homoj estis en la drinkejo. Sed Bill ne eksidis, li volis, ke ili estu antau liaj okuloj. Tiel ili ne povos provoki lin kiel ajn. Li iris al la vers-stablo, tegita per lado, por ke la drinkejmastro audu ciun vorton.
— Kion do vi pagos, knabo? — li demandis Pete-on.
— Kompreneble ginon.
— Ginon, bonege.
Kiam oni metis la drinkajon antau ili, Bill tintigis la glasojn rikanante.
— Je via sano… Kio do okazis al via kapo?
Austin bolis de kolero, sed li ekregis sin.
— Mi interbatadis kun kanajlo.
Bill turnis sin al Pete interesigante:
— Cu vi batis vian amikon?
Kio gi estas?… Sajnas, ke la bubo provokas ilin.
— Kiel vi komprenas tion, kion vi diris? He! — demandis Pete. — Cu eble mi estas kanajlo?
— Mi diras — interrompis basa voco — kiu komancos pafadon, tiun ni traktos draste… Tiajon ni ne satas ci tie.
Tiu homo estis la serifo.
— Tiu ulaco diris, ke mi estas kanajlo. Cu eble mi toleru tion? — kriis Pete.
Bill rektigis sin kaj pasis en la mezon de la ejon kun solena vizago
— Tre estimataj gentlemanoj. Mi ofendis tiun sinjoron. Mi pardonpetas lin solene.
Li repasis kaj trinkis. Kelkaj homoj ridis. Bill nun turnis sin al la drinkejmastro.
— Donu al mi denove glason da gino!
— Sufice! Mi ne pagos pli da drinkajo! Vi estas impertinenta, malkuraga komediisto! — kriis Pete.
Bill unue turnis sin al la ceestantoj kaj klinigis, poste li staris antau Pete-on.
— Mi estimas kaj satas tiun ci urbon, tial mi petas vin veni kun mi al kvieta loko, kie ne genante la trankvilon de la pacaj logantoj, ni finos la diskuton.
Tio placis. La plat-nazaj, largsultraj kaj hirtaharaj “pacaj logantoj” aprobis.
— Ni iru! — diris Pete entuziasme. Li ja volis tion.
— Ni iru! — Diris Ankau Austin.
— Hoho! — kriis Bill. — Cu du kontrau unu? Tiajo ne estas kutimo Okcidente. Ci tie oni arangas la aferon unu post la alia. Cu ne, gentlemanoj?
Generala aprobo. Bill rapide kaj lerte akiris la simpation de la homoj en la drinkejo, kaj la du banditoj nur nun rimarkis tion.
Kiam Austin faris heziteman pason kaj ekmovis sian manon ankau al sia revolvero, kvar homoj staris apud li.
— Hoho! — kriis la basa voco. — Ne koncernas min, kien iras la du sinjoro, sed vi, restu ci tie, proksimume dek minutojn!
Pete kaj la kaubojo eliris el la ejo.
— Kia traktado gi estas… — kriis Austin, sed li eksilentis tum. Dekstre, maldeksre kaj malantau li staradis rezolutaj homoj.
— Atendu ci tie, amiko — daurigis la serifo — , gis via kompano au malamiko revenos. Ni ne preferas la pafadon ci tie, sed ciu iras promeni tien, kien li volas. Sed oni rajtas “promeni” nur en duopo sengene. Car kie vagadas tri sinjoroj, kaj nur du revenos, tie oni malofte povas malhelpi la lincadon poste. Well… Notu tion bone, kaj ne kasrigardu al la pordo, car okazos al vi malbono…
Austin reiris al la vers-stablo kolere. Du malagrablaj ebloj minacis lin: au Pete mortpafos la knabon, kaj li ricevos la dek mil dolarojn, au la knabo mortigos Pete-on, kaj li povas fari nenion, car tiu carlatano akiris ian popularecon subite.
Versajne Pete mortigos lin, kaj la granda sanco vanigis! Car Pete gis nun mortigis ciun. Li smiras per vakso sian revolverujon, por ke gi glitu glate, kiam li elprenas tion. Lia manoj estas pli rapidaj, ol la palpebrovibro.
— Cu vi petas ginon? — demandis la drinkejmastro.
— Jes.
Li eltrinkis tion. Pasis la tempo…
Diable!.. Pete jam devus esti ci tie. Ili ja ne iris malproksimen.
Malfermigis la pordo, kaj Bill enpasis.
Sola…!
Grandega, konsterna silento. Li venis antauen rikanante, ritme, malrapide al la breto. Dume li ne fortiris sian rigardon de Austin kaj diris al la drinkejmastro.
— Olulo mia… Donu al mi ginon kredite, ne estas jam tiu, kiu pagus tion, kaj bedauinde mi perdis mian monujon ie. — Li turnis sin al Austin. — Kiel vi fartas?
La bandito paligis, kaj lia dekstra mano juktiklis varmege, konvulsiis, tamen li ne kuragis etendi gin al sia pistolo.
— Kio okazis — li demandis rauke — al Pete?
— Cu al tiu dikulo, kiun kiu mi foriris?
— Kio okazis al li? — li demandis malpacience.
Bill eltrinkis la ginon.
— Li petis min, ke mi ne koleru, sed li havas arengendan aferon, car li rekontis sian kuzinon ci tie, kiun li ne vidi de jaroj, kaj ili foriris fiskapti. Li mesagis al vi, ke li revenos por vespermangi, sed se tamen ne, tiam ne atendu lin plu, li skribos al vi. Li estas tre simpatia knabo…
Austin bolis de kolero pro la malcerteco kaj la timzorgo pri Pete.
— Atentu min… Rakontu, kio okazis?
Mi jam diris…… Via amiko forvojagis. Li mesagas, ke li farigos hejma instruisto en urbo Kansas, car tio jam estis lia malnova sopiro…
Sango gutis de sur la mano de Bill. Gi likigis el sub lia maniko.
— Ho… Jes… Mi skrapis aknon sur mia sultro… Cu vi povus doni al mi akvon, sinjoro drinkejmastro?
— Kompreneble… Venu en la cambron — kaj li montris sur kurtenon, malantau la breto.
Austin ne sciis, kion fari. Li staris tie, kvazau li estus batita je la kapo. Bill iris malantau la breton, sed li returnigis subite.
— Nu jes — li diris kaj metis faskon da dolaroj, krome revolveron sur la tablon. — Via amiko ne volas vojagi kun pakajo, kaj li petas vin sendi lian revolveron kaj tiujn ducent kvindek dolarojn al liaj parencoj kaj estimantoj. — Li metis la monon antau la banditon kaj enpasis en la cambron.
Austin rigardis gin paraliziginte.
En la ejo regis morta silento. Oni rigardadis unu la alian en prema atmosfero, kaj ili jam ciuj sciis, kio okazis. Malfermigis la pordo, kaj knabeto enkuris timiginte.
— Sinjoro serifo… Bonvolu veni… Mortinto kusas malantau la stalo… Iu mortpafis lin…
La malbona humoro farigis ec pli peza. La serifo ekstaris moroze.
— Embusk… atakanto! — kriis Austin kaj iris al la cambro, sed la serifo kaptis lian brakon.
— Atentu min! Vi provokis tiun knabon. Ciu vidis tion. Vi eraras, kredante, ke vi povas ataki lin, car li
