— Nu, mi vidis tiun pistolon ce tiu knabo! — kiris iu kaubojo. — Li volis vendi tiun al mi! Malgranda revolvero kun perlamota kolbo kaj strangaj cizajoj.
— Ciuokaze ni devas kapti tiun ulon — diris la serifo. — Se li estas senkulpa, li pravigos sin. Enseligu knaboj, ciu, kiu povas!
Ili kuregis al sia cevalo. Dum momentoj disvastigis en la urbo, kia penduminda fripon elglitis el ilia mano, kaj post dek minutoj minimume cent tre kolerigintaj rajtisto persekutis Bill Teksason.
21
Kiam Edith vekigis, jam vesperigis. Si jam apenau sentis la muskolfebron, kiu ankorau la antauan tagon akre doloris sin, kvazau iu estus pusinta trancilon en sian ciun membron, kiam si ekmovigis. Si sciis tuj, kie si estas, si sciis cion, kio okazis de post la eventoj, okazintaj en la gastejo de Bulkin. Si dejetis la kovrilon kaj ekstaris.
Itma bruo audigis el la najbara cambro. Malamikaj, rigidaj ombroj sternigis sur la planko en la vepera duonlumo. Li preparis al si akvon en putrinta tino, ankau pura vistuko kaj sapo estis apud gi. Avcjo Buldog metis malgrandam, metalan tabulon super la bankuvon:
POR BANIGANTOJ!
La knabino unue ridis, poste si komenci fine lavi sin bone.
Revestiginte, si iris al la maljunulo. Buldo tenis lupeon en sia iu okulkavo, kaj kliniginte super pleton, li forigis la nomon de la restoracio
Edith eksidis sur barelo. Si rigardis la sunsubiron kun angoro. Kie estas Bill? Kiel strange… Si atendas homon kun agoro, pri kiu si tute ne konjektas, kie li vagadis gis nun, kion li faris? Entute, kiu li estas?
Jes. Si ne scias cion ci… Tamen ekregus sin ia senlima fido, granda trankvilo, se Bill gvidus sin, prenite sian pojnon… Kaj nun si timas kaj estas malgaja, krome maltrankvilas, kial li ankorau ne venas. Kio okazos, se li tute ne revenos? Se li iris plu, lau lia fola maniero, sub la influo de subita impreso, kaj li turnos sian dorson al la dangeraj aventuroj…
— Cu… vi pensas, ke li iris malproksimen?
La maljunulo rigardis supren kun sia lupeo kaj turnigis al la virino.
— Kiu?
— Bill Teksaso… Li jam devus esti ci tie.
— Li do devus esti ci tie…
Kaj li laboris plu.
— Cu vi volas mangi? — li diris poste, sed li ne cesis la raspi.
— Mi ne estas malsata… — si respondis. Ciam pli maltrankvila angoro premis sin. La suno subiris, kaj fulgonigraj ombroj large disvastigis en la cambro. Buldogo ekstaris, li agacis per io, poste la petrollampo ekbrilis kun etaj, flavaj falmondoj. Li metis unelforman vitron sur gin kaj malsuprenigis la mecon iomete, por ke gi ne fumu. Fine li iris al sranko.
ALTA TENSIO!
VIVDANGERO!
Tia tabulo estis sur gia pordo kun tiu teksto. Li elprenis panon, fromagon kaj budenon el gi.
— Cu vi ne petas? — li turnis sin al Edith.
— Ne… mi ne estas malsata. Bonvolu diri… Cu eble io okazis al li?
— Al kiu?
— Al Bill Teksaso…
— Kial ne? Okcidente oni neniam povas scii tion. Cu vi petas fromagon?…
— Nenion, mi dankas…
Estis mallumo ekstere. Jam steloj brilis sur la cielo. La gorgon de Edith strangolis amara ploremo… Buldog sercis brandon en iu lignokesto. Sur gi estis triangula tabulo:
VETURU
MALDEKSTREN!
Vera trafika et-regularo estis sur la interna flanko de la fermoplato, sur tabuloj:
MAKSIMUME 5 KM-OJ PO HORO
POR SARGAUTOJ!
PAROLI KUN LA SOFORO
ESTAS MALPERMESITE!
— Kial… vi kolektas la tabulojn?
— Car estas utilaj objektoj. Vagabono akiras tiujn facile, la polico ne tre sercas ilin, kaj mi vendas tiujn trafarbite. — Li jetis afablan rigardon sur la tabulojn. — Mi ne volonte faras tion. Mi satas la belajn, brilajjn tabulojn. Sed mi devas vivi. Sed la tabuloj estas tiaj, kiel miaj infanoj. Tiuj estas mia sinjora familio. Ili estas brilaj, elegantaj kaj diras gravajn aferojn. Ke tiuj ne havas multe da senco, faras nenion. Gravas la graveco.
…La kanbino nervoze volvis koliereton cirkau sian fingron kaj rigardis denove tra la fenestro.
Bojo de hundo audigis de ie kaj longa fajfo el la direkto de la taluso.
La maljunulo ekstaris, kaj sajnis, ke li luktas kun granda decido. Fine li ekparolis mallaute.
— Frauliuno… Fraulino… Do ne gravas via nomo. Mi volas diri nur tion, se interesas vin… Esceptokaze mi montros al vi la grandan sekreton de mia vivo. Gi estas la admirinda akirajo de Bill Teksaso. Promesu, ke vi parolos al neniu pri tio, kion vi vidos.
Car la knabino faris solenan promeson, li levis la lampon, kaj malrapide, solene li iris en la alian cambron. La knabino sekvis lin. Malpura kurteno pendis sur la transa muro, sajne sencele. Avcjo Buldog tenis la lampon alten kaj fotiris la kurtenon.
La knabino retropasis miregante. Grandega, blazona, kolora tabulo kovris la duonon de la muro malantau la kurteno. Tabulo de la tabuloj!
CEFENIREJO
DE LA CEFPOLICEJO DE LA
UNUIGINTAJ STATOJ
EN CIKAGO
La kurteno reafalis, la maljunulo metis sian dikfingron antau siajn lipojn, kaj kun orgojla vizago, kun levita kapo reiris en la alian cambro kun la lampo.
— Cu tion… tion… Billl portis al vi? — demandis Edith.
La maljunulo kapjesis profunde kun fermitaj okuloj.
— Jes. Li kunportis gin. Kiel li akiris tion… Estas granda sekreto…
Li residis denove kaj metis pecon da fromago inter siajn tremantajn lipojn. Edith nur staris ce la fenestro kaj rigardis la noktan pejzagon ciam pli malgaje…
— Kio okazis al li?… — si demandis kaj turnis sin al la maljunulo. — Cu ne eblas, ke… okazis al li io malbona?
— Cu al li? — Li mansvingis. — Se la diluvo komencigus morgau, certas, ke li ludus per jetkuboj sur la supro de Ararato en drinkejo…
