— Sed nun… nun — cu si diru, ke la
— Vi povintus diri tion pli fure — respondis Buldog, kaj li iris al la skribotablo, elprenite duonmetran trancilegon, li sovis tion en sian internan poson. Li fiksis sian revolverzono, pendantan gisgenue, poste li etendis sian manon por preni sian capelon.
— Mi venos tuj — li diris — , dume legu ion. Vi trovos pasintajarajn semad-raportojn sub la forno…
— Jen vidu! La maljuna kapro! Al kia aventuro vi ekiras nun…?
Bill staris en la pordo.
22
La knabino sentis tian jubilan gojon, ke ciu sia sango levigis en la kapon, kaj sia spiro prskau haltis.
— Fine, ke vi alvenis…
Plej volonte si estus kaptinta ambaumane la vizagon de Bill por alpremi lin al si.
— Mi malfruis iomete, sed mi renkontigis kun miaj iamaj samlernejanoj — li komencis sian gajan babiladon. — Ni ludis keglon kaj trinkis bieron, do pasis la posttagmezo.
Edith iom malgajigis. Tamen li ne devintus forgesi pri si pro la gajaj amikoj.
Si ne rimarkis, ke Buldog rigardas la vizagon de la knabo kun kuntirita okulo.
— Mi pruntepetis ankau cevalon, kaj ni akiros gin ankau por vi… Cu vi povas rajdi?
— Mi edukigis en Meksikio.
— Sed rajdi en tiu ci vestajo estos malfacile, kvankam tio urgas, car iu mia onklino logas en la urbo, kiu intrigas kontrau mi, kaj mi satus iri plu de ci tie.
— Sed… ankau vi devus ripozi.
— Mi ripozis. Tagmeze mi dormis kelkajn horoj sur kanapo ce la gastejmastro. Ordulo! Donu ian rajdistan vestajon al fraulino Edith!
Buldog cirkaurigardis gratante sian barbon.
— Eble… mi trovos…
— Dume mi pruntepetos ankorau unu cevalon…
— Hm… — grumblis la maljunulo. — La posedanto de la eksperscaroj estas je distanco de dek minutoj… Tie… vi povos prunti facile.
— Dankon. Atendu minci-dekstre, sub la monteto…
Li foriris. Buldog elprenis la rajdistan vestajonrapide kaj jetis gin al la knabino.
— Tre rapidu…
— Kial. Cu eble… io ne estas tiel, kial Bill diris? — si demandis suspekteme.
— Cio estas tiel, nur mi… atendas iun… Do… Rapidu…
La knabino iris en la alian cambro, surprenis la rajdistan pantalonon, la botojn, la mantelon kaj la sombreron. Cio trolargis sur Edith, si preskau perdigis en la vastaj vestopecoj.
— Ni iru — diris la maljunulo. Poste li blovestingis la lampon, kaj ili rapidis al la monteto.
Estis trankvila, malluma nokto. La knabino nek si mem sciis, kial, si sentis strangan ekscitigon. Budog iafoje murmuris ion, kaj li tretis-trampletis malbonhumore en la sama loko…
Malproksime lumo ekbrilis, kaj audigis knalo… Poste ankorau du-tri ekbriloj, knaloj…
— Per la sep sakramentoj… — siblis Buldo inter siaj dentoj.
Ekbrilis lumo post lumo, knalo sekvis knalon, ciam pli proksime…
— Cu vi pensas, ke… Bill? — demandis la knabino. — Ke tie…
— Silentu!
Audigi proksimiganta huftamburado de cevalo, kaj rapide pligrandiganta ombro kuregis al ili, fajrerantaj, klakantaj hufoj, kaj Bill jam staris tie spiregante kun konduk-cevalo…
— Rapide… Enseligu…!
Proksimigantaj knaloj…
— Sed tiuj…
— Miaj iamaj samklasanoj… Mi vetis kun ili, ke ni rajdos pli rapide, ol ili… Antauen!.. Helpu, Buldog!
Buldog eklevis sin, kaj Edith estis en la selo
Si audis nur klakon, si nur konjektis, ke Bill frapis sur la cevalon per io, car la besto ekimpetis, tiel, ke si preskau falis el la selo, sed Bill kaptis sin por momento dum la ekrajdo, poste la tero klakis sub ili, kaj ili galopis.
— Rajdu dudek minutojn, kiel vi povas… — li kriis al si kaj rapide rerigardis. — Hoho!!.. Ili sekvans nin reapide… Ne gravas! Tamen ni gajnos la veton.
— Ba… — spiregis Edith — , kial vi komedias… Mi scias bone, ke oni persekuras nin.
— Cu vere? Kvankam mi satintus sekreti tion… Ej…! Hop!
Kuglo frapigis al la rokmuro, kaj la dispolviginta bazalto sprucigis en lian vizagon.
— Pli rapide! — Li frapis denove sur la cavalon de la knabino per la tenaca vergo. — Post dudek minutoj ni priridos ilin…
La tero resonegis, bruis la cevalrimenaro, kaj audigis kelkaj ekhenetoj. La persekutantoj venis pli proksimen. La kugloj siblis ofte preter ilia kapo.
— Diable…!
Kial oni perseikutas ilin? Cu la rabistoj estus sur ilia spuro? Au li stelis nur cevalon por savi sin? Car li stelis la cevalon… Tio certas. Li ja ne havis monon, kaj tiu fabelo pri “prunto” estas tiel naiva…
— Atentu… al la rivero, sur tiu ci deklivo. Malsupren, al la prerio…
Edith terurigis. La vojo kondukis preskau perpendikle de sur la monteto, al vepra, sekiginta stepo…
Antauen… Ne timu… Infanajo estas la tuto. Hopla!
Li ekbatis denove la cevalon forte, la virino fermis siajn okulojn timiginte, dume la besto prenis elanon.
Si preskau falis super la kapo de la stalono, kiel ili ekimperis malsupren… La du bestoj kelkfoje kuntusigis, pubruis ilia korpo, ekhenis, kaj spirblovis terure. La tero kuris sub ili forvisiginte. Ciu sekundo povis kauzi ilian kolorompon.
Dornaj arbusto, sekigintaj veproj krakis rompigante, stonoj ruligis, kaj la tero kuris sub ili, kiel furioza muntadbendo.
Edith fermis siajn okuloj, tiel timiga, terura galopado gi estis, malsupren, sur la kruta deklivo de la montetflanko… Nun audigis klako, timiginta ekheno, la cevalo stumblas, ekrotaciigas sur la pado, kaj malvarma juktiklo de morta falo kunpremas la koron de la virino…
Si elflugas el la selo!..
Si sentas nur tion, ke mano kaptas lin je la brako per dura pemo. Si pendas en la aero sekundon, poste si reskuigis antau Bill-on, en la selon de la galopanta cevalo.
— Gi estis bela akrobatajo — diris la kaubojo entuziasme — , ni rikoltus sukceson ankau en cirko, sed nun ni rapidu, car la knaboj tre rapide venas.
La cevalo de Edith galopis malproksime antau ili, ce la fino de la deklivo, kun selo flankensoviginta.
— Haho!.. Ni alvenis.
Ili rajdis sur ebenejo, sur malbenita vepra, sekiginta prerio, al la rivero.
— Ili ja… atingos nin… Kun duobla sargo… Elseligu min… ili ne batos min…
— Silentu, knabino… Hop!.. Diablo forportu la celpafistojn… Ne timu, kaj ne babilacu… Hu…! Cu ili jam revenis?! Posttagmeze mi tromplogis ilin preskau gis Kinglow…
Li adresis tiun lastan rimarkon al fajrostrio, alvenanta el la nigra grupo.
Oni persekutis ilin ankau el flanka direkto! Malantau ili kun iom malpli granda elano, sed per samritma rapideco venis la persekutantoj. Kaj, el dekstra direkto, kie la sekiginta prerio finigis ce arbaro, proksimigis la grupo de novaj persekutantoj… Klare audigiis voco de viro:
— Fermu ilian vojon, al la rivero!..
— Nun fermu viajn okulojn, kaj krocigu forte… — flustri Bill en sian orelon. La virino obeis masine. Bill rompis la enacan vergon, sed tiel, ke gi restu en unu peco, gi pendacis nur kurbiginte, poste li ekbatis la kapon per
