nelonge, tio certas… Multe pli prema sento ekregis lin pro alia, malpli granda grupo. Ili galopis trans la monteto. Tiuj do trovis ilian bivakejon. Certe la rabistoj estas tiuj. Ec el tiu distanco li opiniis, ke li rekonas tiun homon kun orgojla korpoteno… Li sidas en la selo, kiel Conquistador. Ec lia cevalo memorigas pri la konkerantoj.
Sed kiu estas tiu sola rajdisto? Tie li venas, jam trans la rivero, klinigante el la selo dekstren-maldekstren, kaj li galopas rapide lau la spuroj…
Kvazau malpura bandago estus sur lia kapo.
Austin!
Li vidis sufice. Tranco, la drato falas vibrante kaj sonante, kaj li grimpas malsupren rapide, dume li kumpremas siajn dentojn, kaj varma sangofluo febras en lia vizago… Kompatinda dith… Dio mia…
— Alu! — li krias gaje al la knabino. — Gi estos la donaco.
— Kion vi faras, vi, terura homo…
— Ne decas viziti sinjoran domon, kiel gasto sen ununura drato. Kornulo la Sovaga estas la sklavo de formalajoj, kutimaj en mondumaj societoj.
Li trancis la draton ankau ce la alia stango kaj volvis gin sur sian subbrakon.
— Kaj nun ni iru bele… — li komenci, sed li ne finis tion. Je morta teruro de Edit, li kaptis kaj tiris sin sur la teron, krude.
— Sed…
— Pst…
Huftamburado audigis sur la vojo. Ili ekvidis tra la herboj la solan rajdiston, klinigantan dekstren- maldekstren. Nun li devojigis al la rokoj, kie trovigas la “cevalbenzinejo”.
Austin estis tiu.
— Gi estas bona… Tiel li ec pli konfuzas la spurojn, car li rajdas malantau la forgisto.
— Sed se li atingos la forgiston.
— Mi ne kredas… Se jes, tio povas okazi maksimume post unu horo…
Ili ekstaris.
Bill ekprenis la pojnon De Edith kun sia malrapida, distrita movo, kaj ili iris…
Du homoj, kiujn oni ci-momente sercas pro multaj kauzoj je vivo au morto.
Kaj ili promenetis ci tie, relative en agrabla animstato, man’ en mano, en la meza mezo de la rondo de la caspelo.
25
Lignotabulo kondukis al la pordo de la duone oblikviginta sargvagono. Oni apogis la vagonon per grandegaj rokoj en stato oblikva. La posedanto skribis ion per blanka farbo sur la fermitan sovpordon, sed bedaurinde tiu informo preskau kunfandigis kun la sciigoj, kutimaj ce la fervojo, kaj gi tekstis jene:
MR. ERVING BRINGER
Tunaro 2000 kg-oj. Spuro 2 metroj
AVERTO!
11 cevaloj 8 grasigitaj bovoj
— Frapetu — diris la knabino rapide kaj timetiginte.
— Vi pravas. Kornulo la Sovaga postulas la formalajojn. Tio estas komprenebla ce telegrafisto. Ni do frapetu!
Li levis grandan stono, kaj jetis gin al la vagono tiel, ke la birdoj, vekigintaj pro la tondro rondflugis dum minutoj en la cirkauajo. La knabino preskau svenis pro la bruego, simila al knalo de kanono.
Pos du sekundoj gentila, obtuza voco audigis de ie.
— Envenu…
Li kondukis Edith-on sur la lignotabulo. La vivino vidis mirante, ke la gaja vizago de Bill estas tre ruga, kaj liaj okuloj brilas strange.
— Cu li estas bonhumora?
— Tre… — respondis Bill kaj orsovis la enirejon.
Terodoro estis sentebla el la interno de la vagono. Car Kornulo la Sovaga plenigis la plankon de la oblikviginta vagono per sablo, por ke ties bazo estu horizontala.
Kornulo la Sovaga estis nekedeble alta, terure maldika kaj konsternige neprizorgita homo. Lia vizago, nekalkulante lian grandegan kornoforman, rugan nazon, kiu povintus doni bonegan temon al kontraualkoholisma, propaganda afiso; li estis tia kun siaj profundaj okulkavoj, elstarantaj vagoostoj, kiel ia kranio, troviginta en antikva tombo. Lia buso estis larga, liaj longaj lipoj nigraj, kaj liaj ostaj kubutoj pendis nude el la truaj manikoj de jako.
— Pordon! — li kriis al la enpasintoj.
— Bone. Sed ekbruligu lampon.
— Se mi volas, he! Cu eble vi ne volas odoni min?
— Mi kunportis draton…
La skeleto tuj mildigis. Li ekbruligis la verdajn lampojn, pendantajn de sur la plafono, kiuj en siaj brilperiodoj montris la “liberan” signalon sur la semaforo ce la sargostacidomo Bakker-Hille.
Tiam Bill fermis la pordon.
— Mi havas problemon, Kornulo…
— Cu pro la drato?
— Ne… Mi prezentas la virinon al vi. Si estas sinjorino Abrahamo Lincoln…
— Mi gojas… La nomo ne estas nekonata por mi… mi nur ne scias, kie mi audis gin?
— Sia onklo ests staciestro en urbo Silver… — aldonis Bill.
— Cu li havas lipharojn…? Mi scias… Li donas fortajn hokbatojn… — kapjesis Kornulo rekone.
— Li ests tiu… Oni transpostenigis lin lastatempe. Do oldulo, temus pri tio, se vi havos tempon posttagmeze, stelu por mi drenizon ie.
— Mi cirkaurigardos. Westinghouse-on nun mi ne havas… Pasintjare ia fripono dismuntis kaj forportis gin popece.
— Estos bona ankau drezino lau la sistemo Brickes…
— Mi trovos tian… Sed ankau oleo estos bezonata.
— Bonvolu steli ankau tion, se vi povas. Vi tre devontigus min…
En la interno de la vagono estis sufice granda ordo. La meblaro konisitis el elkaj rabotitaj arbotrunkoj, malgranda tablo kaj longa benko, uzata kiel kusejo, sur gi estis videblaj kelkaj enigmaj literoj:
III-A KLAS… TEN… EJO.
— Nun denove kusigu por dormi — li diris al la virino — . Vi apenau ripozis iom nokte…
— Cu vi? Nek vi dormis. Vi purigis la cevalojn kaj gustigis la selojnl
— Silentu! Nu jen vidu… Unuavice mi dormis tutajn dek minutojn, duavice ciam via malforteco estas la pli granda dangero. Iru dormi! Mi povas ne nur fabeli, sed ankau disciplini!..
Si devis ridi pri li. Cu li vere vidas la situacion tiel facila, au li volas nur trankviligi sin?…
Se si estus audinta la dialogon inter Kornulo la Sovaga kaj Bill proksimume dudek minutojn poste, tiam eble si vidus la demandon pli klare. Sed si ne audis tion, car kusiginte sur la planko, kaj kovrinte sin per la cevalodora
