Ili glitis silente, egalritme, rapide.
— Kien ni iras? — demandis Edith
— Al sekura loko, kie la logantoj de Connicted ne sercos nin, kaj nek la
— Cu ni veturas Orienten?
— Unue ni haltos, kaj poste… Vi vidos…
Pluvetis. Edith ne demandis pli. Ili sidis unu apud la alia en triopo, iom strikte kaj kelkfoje, kiam la drezino skuetigis sur relkomutilo, si krocigis al la knabo. Fine Bill simple brakumis sian sultron. Edith tiam tre trankviligis. Kiel mirinde! Kvazau li estus sia frato au patro, tiel memkomprenebla gi estas, kiam li ekprenas, levas, portas, brakumas sin… Nek foje venis en sian kapon protesti kontrau la ektuso de la knabo. Ec. Kiam Bill ekprenis, brakumis sin, ciu angoro malaperis el sia cerbo, koro…
Ili veturis unu horon per la drezino, kiam malklaraj lumoj de lampoj aperis malproksime…
— Nun atentu… — flustris Bill
— Ne timu…
La drizelo farigis konstanta pluvo. Ili tute tramalsekigis. Kornulo la Sovaga antauenigis la dreninon tutforte.
— Kial vi rapidegas tiel?
— Je la dua kaj duono konstanta sargtrajno venos el Denver. Gis tiam ni devas malaperi de sur la reloj. La lokomotivestro kaj la bremsistoj vidus, ke ni ne estas fervojistoj…
Bill kaptis iun krankon de la inercia rado, kaj li tiradis gin tien-reen kun Kornulo. La malgranda drezino skuigis, grincis, klakis kaj ruligis sur la trako kun vivdangera elano. Se nur unu gruzelpeco estus sur la reloj, ili estus flugintaj de sur la taluso, kiel pafita kuglo.
Du lumpunktoj aperis en la nokto, refraktante la striojn de la pluvo. Obtuza hurlo alvenis el la malproksimo.
— La sargtrajno…
— Ni ne premu gin…
Ili cesis labori, ili nur prenis la ferstangon, kaj Kornulo la Sovaga pezis kontinue per sia piedo sur la bremson
Grincado. La radoj glitis adheriginte, klako: ili funkciigis la manbremson.
— Descendu rapide!
Dum ili saltis de sur la sidejo, Kornulo la Sovaga elprenis ion de apud siaj piedoj. Automata fajrilo ekflagris, poste videbligis ruga lumo, kaj li krocis la lampon kun “haltosignalo” sur la antauan parton de la drezilo.
…Ili ekiris en la pluvo. Ili pasadis en regiono blinde luma, kie kreskis maldense kreskintaj arboj kaj arbustoj.
— Kie ili estas?
Certe en Kindlow, kien Bill sendis la cevalojn, pensis Edith. La trompitaj rabistoj rajdos plu, kaj ili…
Kio okazos al ili?…
Bill prenis sian brakon, car li stumbladis en la koto, kaj ili ne vidis ec gis la nezopinto.
— Iru antauen! — li diris al Kornulo. — Mi sekvos vin kun Edith malpli rapide.
Li audis, kiel Kornulo forrapidas kaj blasfemas, car li pusigis al arbotrunko… poste la mallumo englutis lin…
— Kien ni iras?
— Cu vi fidas min?
— Kial vi demandas tion?
– Car se fidas min, tiam ne demandu. Malbona taktiko estus de ni, se vi konstante scius antaue tion, kion ni faros. Estus utile domagi viajn nervojn, kiom eblas… Ne demandu, ne pensadu… Venu bele, kaj okazos, kiel devas okazi… Hopla!..
Li levis la knabinon, antau ol si estus falinta en la koton.
— Bonvolu veni singarde sur tiuj kruroj. Mi havis nevinon, kiu iris kun tia nazo gis vivovfino, ke oni konsideris gin tomato, car foje si stumblis en la stuparejo, kaj si glitis survizage dek stupojn
Li denove prenis sian pojnon kaj fajfis mallaute. Ili iris sur malmola grundo, sed gi tre glitis… Eble gi estis argilo.
Ie grincado de caro rompis la silenton. Bill tuj haltis. Ankau parolado estis audebla.
— Surteren…
Si surventrigis obeeme en la koto.
Ankau el dekstra direkto proksimigis vocoj. Sajnis, ke ili alvenis ien… Cu en urbon Kindlow?
— Ekstaru… Kuru strikte malantau mi, car ni estos inter arboj…
Si miris, ke Bill vidas en la mallumo. Car li devis vidi. Ili kuris inter arboj, kelkfoje si frotigis al iuj malsekaj arbotrunkoj.
— Oj!
Sia piedo batigis al elstara radiko kaj falis sur iun genuon. Si sentis akran doloron en sia osto. Eble oni audis la krion, car vocoj kaj pasoj proksimigos.
— Tie… kvazau iu estus kriinta…!
— Diable! — Kiu estas tiu?
Duone senkonscie pro la doloro si sentis, kiel la knabo levas sin facile, kaj piedfingre, kun granda elano li fugas inter la arbon, kun tiel certaj saltoj, kvazau estus hela tago.
— La diablo vagas ci tie! Cu vi adudas, Jeff? — diris nun iu klare, akre.
— Cu eble ia stelisto?!
Nun Bill haltis kun li malantau monteto. Pro momento li metis sian manplaton antau la buson de la knabio, signante, ke si subremu ankau la spiron…
La pluvo falis, la pasoj forsonis plandsove ien, kaj cio silentigis. La knabo volis meti sin sur la teron.
— Mi ne povas iri plu… — flustris Edith, car sia genuo tre doloris.
Bill portis sin plu senvorte. La akvo fluegis sur ili. La haroj de la virino pendis en hirtaj nodoj en sian vizagon… Si ekvidis domon, kiam ili jam estis senpere ce ties muro… Pordo grinci… Ili alvenis en malluman ejon plena de sufoke varma odoro…
— La vivino tuj dejetu cion de sur si. Portu sin en la alian cambron — diris Kornulo la Sovaga. — Ni preparis sekan vestajon pro si.
Ankorau alia ombro videbligis apud Kornulo tute forvisiginte, en la mallumo. Sed tiu diris nenion. Bill Teksaso levis Edith-on, portis sin ien kaj kusigis sin sur kovrilon.
— Sercu la vestojn! Neeblas eklumigi lampon… Tiuj demetu viajn malsekajn vestojn… Mi lasos vin sola…
Eblas, ke gi estis hazarda ektuso, sed ankau tio povas esti, ke ne… La mano de la knabo glitis sur la hauto de sia vizago…
La pordo grincis…
Kun akre dolora kruro, elcepiginte li kolektis la vestojn kaj surprenis tiujn haste. Ia largtuba, leda pantalono, lana cemizo kaj mantelo estis metita tien. Sia kruro tre doloris. Si sternigis sur la kovrilo elcerpiginte…
Flustrado audigis el la najbara cambro… Auroris… Si fermis siajn okulojn, sed si ne dormis longe, eble kvaronhoron, kaj si vekigis subite.
Estis lume. Kie si estas? Sia rigardo hazarde trafis srankon, sur kiu pendis grandega tabulo:
ENIRO
NUR
POR MEMBROJ
Nun si rekonis ankau la cambron…
Si estis en Connicted. Ce Buldog. En la meza mezo de la fajrokovejo.
