plejdo, si tuj endormigis.
— Kio estas la problemo?… — demandis Kornulo, kiam li eksidis antau la vagono, ce la malsupra parto de la ligna ponteto.
— Unuavice mi havas vundofebron. Bandagu min, jen estas blanka peco da tolo.
Li elprenis el sia poso la bandagotan teksajon
Kornulo rigardis la malvestitan sultron kun fakspertaj okuloj.
— Hm… La kuglo siris nur karnon, sed nun jam la infalmo estas malbela… Kion do vi faris?
— Unue bandagu tion, kaj donu al mi gluton da drinkajo, se vi havas gin en via deponejo.
Li bandagis la vundon, poste li iris al la “deponejo”. Li elprenis botelon el la interno de putrinta arbo. Bill trinkis el gi bonguste. Poste ili ekbruligis cigaredon kaj sidis unu apud la alian, vid-al-vide al la taluso, brilanta en la sunbrilo.
— Atentu min, Kornulo. Al mi jam estas kapute. Mi falis en tian kavon, el kiu mi jam neniam povos elgrimpi.
— Mi absolute ne kredas tion. Cu eble vi farigis maljunulino, ke vi lamentas tiel pro malgranda vundofebro?
— Vi samopinios, ke gi estas tiel, se mi diros cion. Gis nun mi rakontis tion nek al Buldog. Ec tempon mi ne havis. Gi estas tiajo, kion oni rakontas nur al sia frato.
Kornulo ektiris sian revolverzonon:
— Ne rakontu do, se mi ne estas tauga al tio.
— Nur tial mi diris gin, ke vi sciu, kiom mi fidas vin. Vi divenos tion, se vi audos la historion.
— Vi parolas multe, sed vane. Se vi volas, ke mi stelu kelkajn aferojn ec hodiau, tiam ne estu tiel kulturita, car gi esprimigas en sensenca babilado…
— Unuavice tiu knabino ne estas sinjorino Abrahano Lincoln.
— Cu sia parenco ne estas staciestro en urbo Silver?
Tiu staciestro, pri kiu vi pensas, ne estas Abrahamo Lincoln, sed Tobiaso Waller. Tiu povas doni la fortajn hokbatojn.
— Prave!.. Sed kiu do estas Abrahamo Lincoln… Tio certas, ke mi jam audis tiun nomon ie.
— Tio ne aparenas al la temo. Baldau alifoje… Mi do fugigis tiun virinon…
Kornulo la Sovaga ekstaris, ektiris supren sian pantalonon kaj diris.
— Vidu, Bill Teksaso! Gis nun mi estis via amiko, kaj mi rekonas, ke kelkfoje vi savis min el malagrablajo. Ni travagis ankau la Rokan Montaron. Gi estas granda afero. Tial nun mi diras nur tion: mi ne vidis vin, mi ne audis pri vi, kaj ni ne perfidos vin. Sed veku la virinon, kaj tuj iru plu… Vi trovos en mia dormovagono stelitajn segojn, kulerojn kaj ankau teron, kiun mo stelis de gardenisto, sed neniu diru tion, ke oni kasis ankau stelitan virinon en mia Pullman-logejo. Cu vi komprenas? Se aliulo estus farinta tion al mi, mi trapafus lin, sed…
— Nur minuton fermus tiun nekredeble grandan buson! Cu vi pensas, ke mi logis ies edzinon?
— La virinoj ciam amis vin — respondis Kornulo la Sovaga kun iom da melenkolio.
— Sed mi estas tia ulo, kiel vi, koncene la honeston, kaj mi ne falis sur mian kapon por fermi antau mi la pordon de ciu okcidenta landvojo…
— Sed vi diris, ke si estas alies edzino…
— Jes, mi diris…
— Cu vi fugigis sin?
— Jes. Anticipe mi mortpafis sian edzon.
Kornulo la Sovaga etendis sian manon al sia revolvero timiginte.
— Homo! Tuj diru, ke vi mensogis!
— Mi ne mensogis.
La dumetra skeleto staris senkonsile.
— Tiam… temas pri… terura sekreto…
Bill kapjesis.
— Jes. Bonvolu sidigi kaj auskultu min. Mi bezonas helpanton, kaj nun mi povas kalkuli nur tian homon, kiu taksas la vivon nek tiom, kiel forjetitan cigarstumpon…
Ili silentis.
— Kiu prsekutas vin?
— Ciu. La edzo kun multe da rabistoj, la tuta logantaro de Connicted, gvidate de la serifo.
— Kaj vi sidas trankvile ci tie, en la limo de la urbo.
— Mi tromplogis ilin lau falsaj spuroj en urbon Kindlow…
— Cu ankau ili persekutas vin pro la virino?
— Ne. Pro la rabmurdo…
Kornulo konsternigis.
– Cu vi… murdis?
— Idioto!.. Jen estas tiu revolvero. Mi gajnis gin de iu per jetkuboj, kaj mem la farinto implikis min. Iu viktimo havis tiun malgrandan pistolon.
Li tenis la revolveron sur sia manoplato.
Kornulo la Sovaga rigardis gin, kaj vertigis lia kapo…
— Kiu etas tiu virino? — li demandis fine.
— La edzino de la
La spiro de Kornulo haltis. Poste li ne ekparolis longe, fine li rimarkis mallaute.:
— Eble estas io en tio, kion vi diris, ke vi ne savigos el gi sendifekte…
…Poste Bill rakontis cion detale, precize. Kornulo ne interrompis lin. Kelfoje li murmuretis au kapjesis…
— Tio okazis… — finis Bill. — Kion vi estus farinta en mia situacio?
— Kian idiotajon vi demandas? Cu eblis fari duspecajn aferojn? Sed kiel vi volas forsavi vin de la plago?
— Mi havas planon…
Kaj li rakontis tion.
Ili flustradis longe. Poste Bill iris inter la arbojn kaj kusigis por ripozi.
Kornulo la Sovaga ekagis fervore…
26
Edith elgrimpis dormeme, kaj lace el la sargvagono, kiam si vekigis. Jam estis nokto. Sur la nigra cielo senmovaj nuboj fermis la vesperajn lumojn de la firmamento. La konturo de la taluso iom disigis de la fono de la nigra cielo.
Bill kaj Kornulo la Sovaga, preninte siajn manoj helpis sin veni de sur la ligna tabulo.
— Cu vi fartas bone? — demandis Bill.
— Mi ripozis sufice. Mi sentas min fresa.
— Bone. Nun jam ne temas pri seriozaj penoj. Ni vojagos.
Ili iris al la taluso. Io ekbrilis sur la reloj.
— Drezino — diris Kornulo la Sovaga… — Morgau mi devus reporti gin. Privata branctrako disforkigas al la stonminejo, tie gi kutimas stari en preteco
— Cu gi ne povas stari aliloke?
— Ne. La trajno karambolas kun gi en la mallumo.
— Prilumigu tion, se ni lasos gin ie. Vi havas rugan lampon… Ne estos inde por vi… reveni ci tien… Se vi jam estis kun ni…
La knabino komprenis tion. Kiu helpos ilin, tiu prefere forlasu la cirkauajon
— Vi pravas — kapjesis Kornulo. — Mi lasos gi ie. Ne estas domage. Kiom da mono mi povus ricevi por gi, ke krankon Westinghausen kun kvar radoj, bremso kaj hupo oni ne taksis pli ol dudek dolarojn…
Ili sidis en la drezinon. Kornulo la Sovaga anticipe cirkauiris la masinon per kruco, versante oleon tie kaj ci tie inter giajn radojn kun granda faksperto. Poste li sidis apud la du pasagerojn, ekpusis la inercian stangon, kaj ili ekruligis en la mallumon…
