Gi estis lumo de fajro!
31
…Edith komence gojis, ke la knabo, pri kiu si pensis je la unua ekrigardo, ke li inklinas al ciuspeca impertinenteco, li traktas sin tiel senpersone, petoleme, iafoje patrece. Si ne sentis en la proksimo de Bill, ke si estas virino, si ne timis ec pro momento, kiam si estis en duopo kun tiu knabo en la arbaro, au en la profundo de la sargvagono, fermita per ferpordo, pri kiu si scis nur tion, ke li estas vagabondo.
Bill ec plu restis bona kamarado, adoleske mokema, kaj parte dum li kuregis al freneza dangero, al senpripensaj entreprenoj, aliparte li gardis Edithon kun frata tenero. Komence tio liberigis la virinon de granda timzorgo, kaj gi agrablis al si.
Sed nun jam tio iomete nervozigis sin. Fine ja temen estas virino. Tre bela virino. Kaj si havas ec vantecon. Komencis cikani sin, ke Bill signas nek per ekrigardo, nek per vorto, ke iafoje li konsciigas pri tio. Tiel, kiel Bill traktis sin, si povintus esti la avino au la nevino de la knabo. Cu vere tiel indiferenta estas por li, ke la virino, kiun li savis, por kiu li riskas sian vivon preskau ciumomente, estas bela kaj juna?…
Fine de la pensoserio si ektiris la bridon kolere, ke la cevalo eklevis sian kapon, kaj gi pasadis nervoze retro.
— Kio okazis? — demandis Bill
— Nenio.
— Interese — komencis rakonti la knabo gaje. — Admirindaj regionoj trovigas en Arizono. Ofte en la proksimo de grandurbo situas tiel sovaga pejzago, kvazau ne estus homlogata loko tra mejloj. La koloniuloj simple evitas gin, car la tero estas iom malseka au stona, gi do bezonus iom da laboro, kaj tiuj homoj alkutimigis, ke benita, preta, kultivebla tero atendu ilin. Cu gi ne estas interesa?
— Jes.
— “Hm… Kial pendas la nazo de sia sinjorina mosto?”, pensis Bill. “Io premas sian stomakon, tio certas.” Cu eble li ne esti sufice gentila al si? Li devas estis singarda, rilate tiun dorlotitan knabinon, car si ofendigos, kaj cetere ili havas sufice da problemoj.
Ili atingis la supron de iu monteto.
— Tie brulas io! — kriis Edith, turniginte. Domo brulegis malproksime, ce Connicted.
— Jes… Vere estas fajro tie. Sajnas, ke iu ne estingis la lampon…. Au io simila…
La virino rigardis en la malproksimon, kuntirinte siajn okulojn por ekvidi ion ce la lumo de la incendio…
— Nu, venu, ni rapidu… — diris Bill kaj ektiris ankau la bridon de la cevalo de Edith.
— Cu vi ne scias, ke flamas la fajro?
— Eble en la gastejo. Gi ne estas videbla el tiel granda distanco.
Li ne diris la veron. Li vidis bone, ke brulas la domo de Buldog…
Aurore aperis Pomac en la malproksimo. Ili evitis gin grandarke, rajdante la Okcidento. Edith aspektis laca.
— Kie ni ripozos? — si demandis.
— Ni povas riski unu horon. Ci tie, en la proksimo ligas iu mia amiko. Li estas diplomita homo. Li estas Cefkuracisto de safoj. Li kuracas la malsanajn bestoj kun stata permesilo, kaj iam mi estis adistanto ce li.
— Ci vi pensas, ke oni jam estas sur nia spuro?
— Mi tute ne pensas tion. Sed estus bone estis en sekureco kiel eble plej rapide…
La Saf-cefkuracisto logis en malgranda domo. Pro ia enigma arkitektura kauzo, la konstuajo staris dorse al la vojo kun orgojla malestimo. La cefkuracisto elvenis sen cemizo, en cifona, leda pantalono, nudpiede. Li estis tre trampa safisto. La lampo jam lumis en la kuirejo, kaj blankhara virino muelis kafon. Sur la planko proksimume dekok jara junulo martelis ion.
— Bonan matenon — salutis Bill.
La vizago de la cefkuracisto montris, ke la cirkulero de la
— Atentu min, Brady. Temas pri tio, ke donu al mi glason da akvo, pecon da pano kaj duonhoran ripozon. Sed se vi volas, mi iros plu.
La safkuracisto fermis la pordon, por ke oni ne audu en la kuirejo, kion ili parolas antau la domo, poste li venis al la cevalo proksimen. Li tuter ne atentis pri Edith.
— Vi helpis min fugi tra la atlebenajo Kolorado, kiam ciu kanajlo sekvin min el Nevado pro tiu cevalaco. Nun mi kvitigos la konton. Sed poste mi ne plu volas scii pri vi. Mi ne kontektigas kun rabistoj de virinoj…
— Vi estas stulta, la
— Tio ne interesas min. Gi estas la afero de la
Dum ili iris al la malantaua enirejo, Bill diris ridante.
— Stranga ulo estas tiu Brady. Tamen mi satas lin.
— Ili… ciuj kredas tion, ke vi fugigis min tial, car ni amas unu la alian — rimakis la virino.
Bill rikanis.
— Jes… Kia idiotajo. Hopla… kial vi spronas la cevalon, ni ja ne volas galopi… Ec. Nun ni elseligos. Etendu vian manon, regino…
— Dankon, mi elseligos sola… Kaj vi ne devas konstante sercadi stulte…
“”Mi nur sciu, kio okazis al sia hepato?” — cerbumis Bill. “Car si estas kolera pro io pri mi, tio certas…”
En la malluma cambro jam Brady atendis ilin kun mangajo.
— Dum vi mangas, mi zorgos pri la cevaloj… — li flustris. — Foriru ene de unu horo, antau ol la suno levigus.
— Bone, Brady
Ili mangis en la mallumo, kiel ili povis. Sed ili sidadis nek duonhoron, kiam Brady revenis denove. Li malfermis la pordon, ke la lumo inundis la ejon, kaj diris:
— Estus bone, se vi forirus. Mia helpanto forrajdis. Mi ne scias, kien. Eblas, ke li iris kazeigejo por prunteperi smirajon, sed ankau tio eblas, ke li ekvidis min kun vi cirkau la cevaloj, kaj li jam venigas la “
— Auskultu min, Brady, se iam mi forgesus al vi…
— Tio ne interesas min — li diris mansvingante, poste li eliris kaj fermis la pordon.
— Ni rapidu…
Post unu minuto ili sidis en la selo, kaj Bill rajdis tiel rapide, ke Edith apenau povis sekvi lin.
33
Bona, malnova kontakto certigis Bill-on ce safisto por halti kelkajn horoj sen dangero. Tiu homo estis dika, kaj oni trancis lian iu kruron post lukto kun lupo. Li havis ankau grandan filon,, kiu gvidis ilin sur sekretaj, arbaraj vojoj, gis ili forlasis la cirkauajon de Pomac. Bill havis ankau tie fidindan inter siaj “amikoj”; Cashel-on, kiu estis vojkontrolisto. Li logis en malgranda kabano kaj faris raporton al la preterirantaj ingenieroj pri la soseo por malmulte da salajro.
— Vi estas fia homo, Bill… — Cashel akceptis la lin tiel — , mi ne volas amikigi kun vi, sed ankorufoje magu,
