trinku ce mi, kaj iru kun beno de Dio… Mi tute ne konjektas, kiel vi restos vivantaj, car ekzistas neniu, kiu me vidus justa, cu la
— Ne babilacu tiel multe, maljuna stipo. Alifoje ni parolos pri tio, se mi vizitos vin denove. Koncerne mian hauton, jam pluraj homoj satintus vidi gin remburita., sed gis nun mi gardsi tion, kaj nek poste mi devas timi gin. Diru, kiel mi atingos rapide la montpasejon Malgranda Urso por veni inter la montojn, antau ol falos la nego…
— Hm… Cu vi volas iri en Meksikion?
— Jes…
Mi pensas, ke dum du semajnoj vi povas estis tie, ec malrape ce la Malgranda Urso, se vi iros tra la tereno de la indianoj Chenney, kia la rovero Cocos disigas je tro brancoj. Sed tie nur la indianoj konas tiun vojon, kie vi ne dronos en la marco.
— Kiel mi atingos la terenon de la indianoj tra la kampaj vojoj?
— Estas plej bone trairi ce la Stono Luna, gi estas tre malalta monto, guste ce la komenco de la Roka Montaro…
Dankon…
Kiam ili forrajdis, Cashel elprenis sian pipon, turnigis kaj promenetis al la arbaroj por kontroli la vojon. Li tute ne returnigis. Ne estas homo tiu, kiu rabas alies edzinon. Ec tiam ne, se la koncernulo estas Bill Teksaso, la temerarulo…
Dume Bill kaj Edith forgalopis al la malproksimaj montocenoj de la Roka Montaro…
— Kion dirus tiu via amiko?
— Ni ricevis tre utilajn konsilojn de li. Ni nur atingu la Stonon Lunan, senprobleme.
— Kial?… Cu eble la vojo estas dangera?
— Denver Hill krucas nian vojon, kiu estas abomeninda urbo. Nur casistoj logas tie. Ili estas orgojlaj, nauzaj homoj.
— Kiom longe dauras la vojo gis tie?
— Du tagojn.
— Sed ni ne havas mangajon… ACu eble vi havas amikon survoje…
— Bedaurinde, fidinda ne. Sed ni helpos nin… Mi havas karan konaton… Malnovan groton, supre, en la montoflanko… Bonega ideo! — li kriis subite, entuziasme.
— Kiel?
— Vi restos en la groto, kaj mi vizitos nokte iun mian iaman samklasanon en Denver Hill. Tiu donos mangajon, car mi estis lia hejma instuisto, kaj mia patro foje pruntedonis monon al lia onklino…
Liaj okuloj brilis denove. La knabino jam konis tiun brilon, kiam la knabo babiladis konfuze, kaj lin ekscitis jam freneza antausento de alia, freneza entrepreno.
Tiam subite vekigas en li la “temerarulo”, kiu renversas senhezite la pacon de urboj kaj rajdas freneze, interbatadas, senpripense, gaje, preskau kun gojo…
— Mi ne volas, ke vi faru tiajon…
— Pst! Mi disponas. Ni elgrimpos el la embaraso, ne timu…
Ili elvenis el inter la arboj. Alia incendio ekflagris malproksime en la nokto.
— Vidu… Kio brulas tie?
— Maljuna mormono logas tie, kiu autune reiras al urbo Salt Lake, kaj li ekbruligas sian someran kabanon, kiu estas farita el kano, por ke gi ne donu azilejon al nekredantoj… Ni rapidu…
Ili galopis.
Tiun agon sur la lipoj de Bill Teksaso ne aperis moka rideto. Li vidis bone, ke proksimume la domo de la saf-cefkuracisto povas esti tie, kie la flamoj flagras.
Noktomeze ili grimpis sur alian altajon. Rerigardinte de sur la monteto, malproksime, malantau ili, denove ekflagris lumo de flamoj en la nokto, kun minaca brulo.
La domo de la vojkontrolisto Cashel brulis, tie…
“
34
La famo de la incendioj, viktimoj disvastigis en la cirkauajo. Ve al tiu, ki donas al Bill Teksaso glason da akvo, pecon da pano, ve al tiki, kiu parolas kun li, Car la furioza morto sekvas lin: la
Li galopis de mateno gis vespero kun rapideco, plej fotostreca, kaj ili diste evitis ciun farmbienon, kabanon, pastiston. Ili ne parolis pri tio, sed ankau Edith sentis, ke la morto estas cekalkane, kaj ili povas atendi de neniu kompaton au helpon. Ci regione oni opiniis bona kaj justa, se la
Ili daurigis la fortostrecan galopadon sen mango kaj trinko. La virino kelkfoje sanceligis en la selo, kaj Bill blasfemis terure en si mem.
— Elseligu — li diris subite.
La monto ardis preskau kun kretokolora paleco, ne malproksime de ili. Tial oni nomis gin Stono Luna.
— Mi ankorau povas rajdi… ni rapidu…
— Elseligu, se mi diras! Vi devas obei min!
— Ne…
Li brakumis la virinon kaj starigis el la selo sur la teron.
— Kion vi volas?… Ne ordonadu al mi! Venas… “Li” venas… mi sentas.
— Des pli gravas gardi vian malvarmsangon. Konduku vian cevalon tien, inter la salikojn, kaj atnedu. Baldau mi estos ci tie. Mi havas arangendan aferon.
Li ligis la buson de la cevalo, por ke gi ne henetu. La virino forkondukis la beston, kaj Bill sekvis sin kun kovrilo. Li tiradis la gin sur la tero ziigzage por malaperigis la spuron de la cevalo. Poste li enseligis kaj forgalopis. La spuroj de la cevalo nun kondukos al la urbo, se iu sekvos tiujn.
Sed Bill ne eniris en urbon Denver Hill. Sur roka loko, kie la hufoj ne postlasis signojn, grandarke li rajdis al malproksima lumpunkto. Eble ia farmbieno estis tie…
Edith sidis inter la grand-frondaraj arboj, en la densejo kaj atendis. Si vertigis pro la soifo kaj malsato. La laciga rajdado elcerpis sin.
Kien ili rajdas kaj kiom longe? Estas sendube, ke la fato atingos ilin iun tagon. Kiel decidiginte, kiel kurage, luktas tiu kanbo, nature entreprenante la prosrikbon de la pelita, rabia lupo, cekalkane kun rezolutaj sangohundoj…
— Kial? Li ja amas sin.
Pro boneco, pro honesto. Au eble nur tial, car li estas Bill Teksaso, la “temerarulo”, kiu defias ciun, ridas la morton alvizage, kaj li superas tutan Arizonon…? Cu tial?
Eble ne tute. Li ja estas tiel tenera, delikatkonduta kaj gentila… Tre gentila…
Nek si mem sciis, kial doloras sia koro. Cu si pensas troo la gentilecon de homo… kiu estas simpla vagabondo…
Vagabondo!
Ne. Li ne estas ciutaga vagabondo. Li parolas elekteme. Li estas leginta au instruita homo. Li diras cirkaufrazojn. Liaj movoj, maniero pruvas lian bonan edukitecon.
Proksimigis obtuza tamburado de hufoj de rapidantaj cevaloj…
Unue sola rajdisto galopis tien: kun bandagita kapo. Austin.
Si klopodis enigi ec pli profunden inter la frondojn. La cevalo piedbatadis la teron maltrankvile. Si frapadis la kolon de la besto, brakumis tion por silentigi gin.
