La rajdistoj nun alvenis al la vojforko. Si ne elrigardis el inter la forndoj, sed si audis la vocojn.
— Cu vi vidas spurojn en la mallumo?
— Malbone… Ci tie kelkaj hufpostsignoj kondukas plu al Denver Hill.
— Ni iru!
— Haltu! — kriis rauka, malvarma voco.
La kor de Edith cesis bati por momento…
Gi estas ’Lia” voco!
— Mi rajdos kun Henry la Giba al Denver Hill. Ankau Bob veni kun ni. Se mi trovos ilin, Bob informos vin. Vi, iru plu sur la vojo al la Stono Luna, gis la delto de la rivero Cocos. La plej mallonga vojo kondukas tien al Meksikio.
Si audis forgalopi la rajdantojn. Si sidis inter la frondoj kun peza koro. Nun jam la morto iras
35
Austin, la sola rajdisto galopos rapide… Li ne kuragis renkonti sian cefon. Pli-malpli poste la
Li atingis la silentan urbon. Senhomaj, mallargaj stratoj, ter- kaj unuetagaj domoj, en kiuj ankorau ciu dormas… Kelkaj casistoj galopis al la drinkejo el la direkto de la montoj. Li havis bonan casakirajon. Nigra amaso reliafigis sur la unucevala caro. Ili certe vekos la drinkejmastron por drinki je la sukceso.
Iu rajdisto ne irisas kun ili, au eblas, ke li ankorau havas arangendan aferon ie. Li disigas de la aliaj, kaj li rajdas renkonta al la rabisto.
— Alo! Austin! — li krias, ekvidinte lin.
— Teddy!.. He!
— Kion vi sercas ci tie? Denver Hill ne estas bona loko por tiaspeculo, kiel vi…
— Kial? Cu eble vi scias ion pri mi?
Teddy eklevis sian sultron.
Mi ne estas jugisto. Por mi egalas, cu estas pruvajo. Temas pri tio, cu vi apartenas al la bando de la
— Mi scias, sen frenezulo, ke casistoj logas en Denver Hill, kaj rabistoj malofte venas ci tien…
— Do. Nur tial mi diris. Mi estis mia amiko en Otavo, kiam ni laboris sur la farmbieno de Bount. Se estas vere, kion oni parolas, ke nun vi estas rabisto, au, eksciu, ke ci tie oni draste traktis ankau Tom Fisher-on kaj lian tutan bandon…
— Venu en flankstraton — diris Austin, car la proksimigantaj hufoj jam klakis sur la pavimo de la urbo. — Mi volas diri ion al vi.
Ili deflankigis al la kampa vojo. Gi estis sakstrato, kaj gi largigis antau la metiejo de la forgisto, por lasi liberan lokon al kvar-kvin cevaloj, kie la bestoj atendis vice la hufferadon okaze de granda trafiko.
— Kion vi volas diri?
— Diru, cu vi estas rica?
— Mi estas casisto. Neniu el tiuj estas riculo…
— Hm… vi povus perlabori kvinmil dolarojn, Teddy.
— Mi ne faras “tiajon…”
La klakado de la hufoj silentigis. Cu ili elseligis? Kie ili komencos sercadi, pensis Austin.
— Tute ne temas pri “tiajo” — li respondis. — Cu vi audis pri la afero de la
— Jes. Ia fiulo fugigis lian edzinon. Anticipe tiu homo murdis. Mi volonte vidus la
— Sed se mi au vi mortpafos lin, ni ricevos dekmil dolarojn. La
— Kie estas tiu homo?
— Ci tie. En tiu ci urbo, ni sekvis liajn spurojn. Mi alvenis pli frue, poste venis la
La okuloj de Teddy ec pli grandigis.
— Cu la
— Jes. La bando glopis al Meksikio. Neniu konas la
— Sed vi… konas lin?
— Kian idiotajon vi demandas?
— Auskultu min, Austin — diris la casisto subite, ekscitite. — Tiu ulo eble nur tragalopas la urbon, sed la
— Mi ne komprenas…
— Vi volas dividi dekmil dolarojn kun mi. Estas fuganto, kiun estas malfacile kapti, kaj persekutanto… kiu, valoras same tiom da mono. Kaj li estas cemane…
— Cu same tiom da mono?…
— Ankau la kapo de la
La spronoj de Austin ektremis sub la ventro de la cevalo pro timo, ke la besto komencis retropasadi.
— Cu la
— Vidu… Mi ne deziras al la virin-rabisto, ke li savigu senpune… Sed kvinmil dolaroj estas alta sumo… Krome la
Li pensadis. La
— Ne ekzistas homo, kiu povus mortigi lin vizag-al-vizage — li klarigis al Teddy, — sed se vi montros lin al mi, kaj vi iros nerimarkite malantau lin…
— Silentu! Rato! Oni ankorau neniun mortpafis embuske en Denver Hill. Nek banditon…
— Sed ne ekzistas homo, vizag-al-vizage…
— Mi tute ne volas lukti kun li. Ni kaptos lin! Se li ne kapitulacos, tiam li ticevos tridek kuglojn.
— Malbone… Li fugos…
— Cu de tie ci? Arestito ankorau ne fugis de serifo Colter.
Voco audigis de ie:
— Austin estas ci tie, li povas scii kion ajn… mi sercos lin…
— Li estas tiu knabo — li flustris al Teddy — , kun kiu la
— Bone — respondis Teddy Ewans — , ni iru al Colter.
36
Edith sidis du horojn en la sama loko kaj atendis. Fine Bill Teksaso venis el la densejo. Li estis iom kotkovrita kaj sirita, sed li ridis gaje kaj cigaredis.
— Bonan vesperon, fraulino, mi nomas tion hazardo… Kie vi vagas ci tie?
Edith gemis malpeziginte.
