De planeet Barrayar

zich niet op tijd uit de voeten gemaakt.’ Cordelia duwde trillend haar bord van zich af.

‘Allemaal van horen zeggen, he? Goed. Ingerukt. Zorg ervoor dat commandant Illyan onmiddellijk naar mij wordt gestuurd als hij aankomt.’ Vorkosigans gezichtsuitdrukking was in zichzelf gekeerd en grimmig. Die van Pjotr was wrang triomfantelijk. ‘Ongedierte,’ herhaalde hij. ‘Je zou ze allemaal uit hun holen moeten branden.’ Vorkosigan zuchtte. ‘Het is makkelijker om een oorlog te beginnen dan er een eind aan te maken. Deze week maar niet, vader.’

Illyan meldde zich binnen het uur bij Vorkosigan, in de bibliotheek, met zijn officieuze, mondelinge rapport. Cordelia liep achter hen aan naar binnen en ging zitten om te luisteren.

‘Weet je zeker dat je dit wilt horen?’ vroeg Vorkosigan haar zachtjes. Ze schudde haar hoofd. ‘Na jou zijn zij mijn beste vrienden hier. Ik weet het liever dan dat ik ernaar moet gissen.’

De samenvatting van de officier van dienst bleek redelijk accuraat te zijn geweest, maar Illyan, die met Bothari en Kodelka had gesproken in het Keizerlijke Militaire Hospitaal, waar ze heen waren gebracht, voegde er een paar details aan toe zonder een blad voor de mond te nemen. Zijn puppygezicht zag er deze ochtend ongewoon oud uit. ‘Uw secretaris werd blijkbaar overmand door het verlangen een wip te maken,’ begon hij. ‘Waarom hij Bothari heeft gekozen als inheemse gids, kan ik me niet voorstellen.’

‘Wij drieen zijn de enige overlevenden van de Generaal Vorkraft,’ antwoordde Vorkosigan. ‘Dat schept een band, denk ik. En Ko en Bothari konden het altijd al goed vinden. Misschien wekt hij Bothari’s latente vaderinstincten. En Ko is een argeloze jongen; vertel hem niet dat ik dat heb gezegd, hij zou het als een belediging opvatten. Het is goed om eraan herinnerd te worden dat zulke mensen nog bestaan. Maar ik wou dat hij bij mij was gekomen.’

‘Nou, Bothari heeft zijn best gedaan,’ zei Illyan. ‘Heeft hem meegenomen naar een troosteloze tent, die voor zover ik begrepen heb een aantal voordelen heeft, vanuit Bothari’s gezichtspunt. Het is er goedkoop, het gaat snel en niemand praat tegen hem. Het is ook ver weg van de oude kringen rond admiraal Vorrutyer. Geen onaangename associaties. Hij heeft een vaste routine. Volgens Ko is de vrouw met wie Bothari het altijd doet bijna net zo lelijk als hij. Ze bevalt Bothari blijkbaar zo goed omdat ze nooit een geluid maakt. Ik geloof niet dat ik daarover wil nadenken.

Hoe het ook zij, Ko werd ongelukkig gekoppeld aan een van de andere werkneemsters, die hem de stuipen op het lijf joeg. Bothari zegt dat hij om het beste meisje heeft gevraagd voor hem — nauwelijks een meisje, een vrouw, of wat dan ook — en blijkbaar werden Ko’s behoeften verkeerd begrepen. Hoe dan ook, Bothari was klaar en zat te wachten terwijl Ko nog steeds probeerde een beleefd gesprek op gang te houden en een assortiment verrukkingen voor alle denkbare smaken kreeg aangeboden, waarvan hij nog nooit had gehoord. Uiteindelijk gaf hij het op en vluchtte weer naar beneden, waar Bothari zich inmiddels flink had laten vollopen. Het schijnt dat hij anders altijd maar een glas drinkt en dan weggaat.

Toen kregen Ko, Bothari en die hoer ruzie over de betaling, op grond van het argument dat hij genoeg tijd verspild had voor vier klanten versus — het meeste hiervan komt niet in het officiele rapport, goed?

- het tegenargument dat ze niets voor hem had gedaan. Ko heeft een deel van het geld neergeteld, Bothari moppert nu nog over de hoeveelheid, voor zover hij vanochtend kon praten met die mond van hem — en ze zijn met enig rumoer vertrokken, nadat iedereen een waardeloze avond had gehad.’

‘De eerste vraag die zich opdringt,’ zei Vorkosigan, ‘is of iemand van die zaak opdracht heeft gegeven tot de overval.’

‘Voor zover ik weet niet. Ik heb de plek laten afzetten toen we die eenmaal hadden gevonden, en heb iedereen die binnen was verhoord onder snel-penta. Tot mijn vreugde kan ik zeggen dat ze het allemaal in hun broek deden van angst. Ze zijn gewend aan de stadswachten van graaf Vorbohn, die ze omkopen of die hen chanteren, en vice versa. Er is een hoop informatie over triviale misdrijven boven water gekomen, waarin we niet de minste interesse hadden. Tussen haakjes, wilt u dat ik die doorgeef aan de stadswacht?’

‘Hm. Als ze niet schuldig zijn aan de overval van vannacht, berg die gegevens dan maar gewoon op. Misschien wil Bothari er nog eens terugkomen. Weten ze waarom ze werden ondervraagd?’

‘Absoluut niet! Ik weet zeker dat mijn mannen correct werken. We zijn er om informatie te verzamelen, niet om die te verstrekken.’

‘Mijn verontschuldigingen, commandant. Dat had ik moeten weten. Ga verder.’

‘Nou, ze zijn er ongeveer een uur na middernacht vertrokken, te voet, en hebben ergens een verkeerde afslag genomen. Daar is Bothari erg verslagen over. Hij vindt dat het zijn schuld is, omdat hij zoveel had gedronken. Bothari en Kodelka zeggen allebei dat ze een minuut of tien voor de overval bewegingen in de schaduw hebben gezien. Dus ze zijn blijkbaar gevolgd totdat ze zich in een steeg met hoge muren bevonden en plotseling met zes man tegenover zich en zes man achter zich stonden.

Bothari heeft zijn bedwelmer getrokken en gevuurd, en heeft er drie te pakken gekregen voordat hij besprongen werd. Iemand is vanochtend een goede dienstbedwelmer rijker. Ko had zijn degenstok, maar verder niets.

Ze hebben eerst Bothari aangevallen. Die heeft er nog twee uitgeschakeld nadat hij de bedwelmer kwijt was. Ze hebben hem bedwelmd en hebben geprobeerd hem dood te slaan nadat hij buiten bewustzijn was. Ko had zijn stok tot op dat moment als gevechtsstok gebruikt, maar heeft toen de schede eraf laten springen. Hij zegt nu dat hij wilde dat hij dat niet had gedaan, want toen hoorde hij overal een gefluisterd “Vor!” opgaan, en werd het echt akelig. Hij heeft er twee neergestoken voordat iemand met een schokstok tegen het zwaard sloeg en zijn hand krampen ging vertonen. De vijf die over waren, gingen op hem zitten en braken allebei zijn benen bij de knieen de verkeerde kant op. Hij heeft me gevraagd u te vertellen dat het niet zo pijnlijk was als het klinkt. Hij zegt dat ze zoveel zenuwverbindingen hadden beschadigd dat hij nauwelijks meer iets voelde. Ik weet niet of dat waar is.’

‘Dat is moeilijk te zeggen bij Ko,’ zei Vorkosigan. ‘Hij heeft zo lang pijn verborgen gehouden dat dat bijna een tweede natuur is geworden. Ga verder.’

‘Ik moet nu een stukje teruggaan in de tijd. De man die ik had aangewezen om Ko te bewaken, is hem in z’n eentje gevolgd die doolhof in. Hij was schijnbaar niet bekend met de buurt en was er niet op gekleed; Ko had twee gereserveerde plaatsen voor een of andere musical die gisteravond werd opgevoerd, en tot drie uur voor middernacht dachten we dat hij daarheen zou gaan. Mijn man is die buurt ingegaan en verdwenen, tussen de eerste en de tweede uurlijkse controle. Dat ben ik vanochtend ook aan het uitzoeken. Is hij vermoord? Of ontvoerd? Beroofd en in elkaar geslagen? Of was hij een infiltrant, een dubbelagent? Dat zullen we niet weten totdat we het lichaam vinden, of wat dan ook.

Een halfuur nadat hij de controle had gemist, hebben mijn mensen een nieuwe achtervolger ingezet. Maar die was op zoek naar de eerste man. Ko is de afgelopen avond verdomme drie hele uren ongedekt geweest voordat mijn supervisor van de nachtploeg dienst kreeg en zich van dat feit bewust werd. Gelukkig heeft Ko het grootste deel van die tijd doorgebracht in dat bordeel van Bothari.

Die man van de nachtploeg heeft goed werk verricht en de agent in het veld nieuwe instructies gegeven, en hij heeft bovendien een patrouille de lucht in laten gaan. Dus toen de agent eindelijk op de plaats van die weerzinwekkende handeling aankwam, kon hij bijna onmiddellijk een vlieger naar beneden roepen en zes van mijn geuniformeerde krachtpatsers op het zootje loslaten om er korte nietten mee te maken. Die geschiedenis met die schokstokken was akelig, maar niet zo akelig als het had kunnen zijn. Blijkbaar ontbeerden Ko’s aanvallers de, eh, fantasievolle benadering die iemand als wijlen admiraal Vorrutyer misschien in dezelfde situatie gehad zou hebben. Of misschien hebben ze gewoon geen tijd gehad om geraffineerder te werk te gaan.’

‘Goddank,’ mompelde Vorkosigan. ‘En de doden?’

‘Twee waren het werk van Bothari, keurige schoten, een was van Ko — de hals afgesneden — en een was, vrees ik, mijn werk. De jongen raakte in een anafylactische shock als allergische reactie op snel-penta. We hebben hem razendsnel naar het KeiMil gebracht, maar ze konden hem niet meer aan de gang krijgen. Het bevalt me niet. Ze doen nu een autopsie op hem om te proberen erachter te komen of het een natuurlijke reactie was of een ingeplante afweer tegen ondervraging.’

‘En de bende?’

‘Dat lijkt een volstrekt legitiem, als dat het juiste woord is, buurtvereniging tot onderling hulpbetoon te zijn. Volgens de overlevenden die we hebben opgepakt, hebben ze besloten Ko te pakken te nemen omdat hij “raar liep”. Alleraardigst. Hoewel Bothari ook niet echt in een rechte lijn liep. Geen van de mannen die we gevangen hebben genomen is een agent voor iemand behalve zichzelf. Over de doden kan ik niets zeggen. Ik heb persoonlijk toegezien op de ondervragingen en sta ervoor in. Ze waren nogal geschokt toen ze merkten dat de Keizerlijke