“Mi pensas, ke tio suficas por la momento. Mi nun deziras vidi la serviston de S-ro Ratchett. Cu vi kaj li kutime veturis dua-klase?”
“Li faris tion. Sed mi kutime veturis unua-klase, se eble en la kupeo apud tiu de S-ro Ratchett. Tiuokaze oni metis la plimulton de lia pakajaro en mian kupeon, kaj tiam li povis facile atingi kaj gin kaj min kiam li tion deziris. Sed en la nuna okazo ciuj la unua-klasaj kupeoj estis rezervitaj kun la escepto de tiu, kiun li okupis.”
“Mi komprenas, kaj dankas vin, S-ro MacQueen.”
Post la usonano envenis la pal-vizaga anglo kun la senesprima vizago, kiun Poirot jam rimarkis la antauan tagon. Li staris atendante. Poirot indikis, ke li sidigu.
“Mi komprenas, ke vi estas la servisto de S-ro Ratchett?”
“Jes, sinjoro.”
“Via nomo?”
“Edward Henry Masterman.”
“Via ago?”
“Tridek nau.”
“Kaj via hejm-adreso?”
“21, Friar Str., Clerkenwell, Londono.”
“Vi jam audis, ke via mastro estas murdita?”
“Jes, sinjoro. Tre soka okazajo.”
“Bonvolu diri al mi je kioma horo vi laste vidis S-ron Ratchett.”
La servisto pripensis.
“Devis esti cirkau la naua, sinjoro, hierau vespere. Je tiu horo au iom poste.”
“Diru al mi precize kio okazis.”
“Mi iris al S-ro Ratchett kiel kutime, sinjoro, kaj faris lau liaj deziroj.”
“Precize kion vi devis fari?”
“Faldi au pendigi liajn vestojn, sinjoro. Meti lian falsan dentaron en akvon, kaj vidi ke li havas cion, kion li deziras por la nokto.”
“Cu lia sinteno estis kiel kutime?”
La servisto pripensis dum momento.
“Nu, sinjoro, mi opinias, ke io maltrankviligis lin.”
“Kiamaniere?”
“Rilate al letero, kiun li legis. Li demandis, cu mi metis gin en lian kupeon. Kompreneble, mi diris al li, ke mi ne tion faris, kaj li blasfemis kaj plendis pri cio, kion mi faris.”
“Cu tio estis nekutima?”
“Certe ne, sinjoro. Li facile kolerigis.”
“Cu via mastro iam prenis dormig-trinkajon?”
D-ro Constantine sin klinis antauen.
“Ciam, kiam li veturis per trajno, sinjoro. Li diris, ke li ne povis dormi sen gi.”
“Cu vi scias, kian drogon li kutime prenis?”
“Mi ne povas diri, sinjoro. Ne estis nomo sur la botelo. Nur ‘
“Cu li prenis gin hierau vespere?”
“Jes, sinjoro. Mi enversis gin en glason, kaj metis gin sur la tableton preta por li.”
“Vi ne vidis lin trinki gin?”
“Ne, sinjoro.”
“Kio okazis poste?”
“Mi demandis, cu li bezonas ion alian, kaj je kioma horo mi veku lin matene. Li diris, ke mi ne genu lin gis li sonorigos.”
“Cu tio estis kiel kutime?”
“Tute, sinjoro. Li kutime sonorigis por la konduktoro kaj petis mian ceeston kiam li estis preta ellitigi.”
“Cu li kutime ellitigis frue au malfrue?”
“Tio dependis de lia humoro, sinjoro. Kelkfoje li ellitigis por la matenmango, kelkfoje ne gis preskau la tagmang-horo.”
“Vi do, ne maltrankviligis kiam la mateno forpasis kaj li ne alvokis vin?”
“Ne, sinjoro.”
“Cu vi sciis. ke via mastro havis malamikojn?”
“Jes. sinjoro.”
La viro parolis tute senemocie.
“Kiel vi sciis?”
“Mi audis lin priparoli leterojn kun S-ro MacQueen, sinjoro.”
“Cu vi havis amon al via mastro, Masterman?”
La vizago de Masterman farigis, se eble, ec pli senesprima ol kutime.
“Mi apenau povas tion diri, sinjoro. Li estis malavara mastro.”
“Sed vi ne satis lin?”
“Mi diru, ke mi ne tre satas usonanojn, sinjoro.”
“Cu vi iam estis en Usono?”
“Ne, sinjoro.”
“Cu vi memoras, cu vi legis en la jurnaloj pri la infanstela afero Armstrong?”
Iom da koloro videbligis sur la vangoj de la viro.
“Jes, certe, sinjoro. Knabineto, cu ne? Terura afero.”
“Cu vi sciis, ke via mastro, S-ro Ratchett estis la cefa krimulo en tiu afero?”
“Tute ne, sinjoro.” La voctono de la servisto enhavis varmecon kaj senton por la unua fojo. “Mi povas apenau kredi tion, sinjoro.”
“Tamen, gi estas vera. Nun, ni parolu pri viaj agoj hierau vespere. Rutina afero, vi komprenas. Kion vi faris post kiam vi forlasis vian mastron?”
“Mi diris al S-ro MacQueen, ke la mastro deziras lian ceeston. Poste mi iris al mia kupeo kaj legis.”
“Via kupeo estis…?”
“La lasta dua-klasa, sinjoro. Apud la mang-vagono.”
Poirot rigardis sian planon.
“Jes, kaj kiun liton vi okupis?”
“La malsupran, sinjoro.”
“Tio estas n-ro 4?”
“Jes, sinjoro.”
“Cu estis iu alia kun vi?”
“Jes, sinjoro. Granda italo.”
“Cu li parolas angle?”
“Nu, specon de angla lingvo, sinjoro.” La voctono de la servisto estis senestima. “Li estis en Usono – Chicago – mi audis.”
“Cu vi kaj li multe interparolas?”
“Ne, sinjoro. Mi preferas legi.”
Poirot ridetis. Li povis imagi la scenon – la granda parolema italo, kaj la malestima ignoro de la servisto de la sinjoro.
“Permesu, ke mi demandu kion vi legas?” li diris.
“Nuntempe, sinjoro, mi legas
“Bona rakonto?”
“Mi trovas gin tre guebla, sinjoro.”
