Murdo en la Orienta ekspreso

Li transdonis la paperon al Poirot, kaj levigis. “Estos tute nenecese, ke mia edzino venu ci tien,” li diris. “Si povas diri al vi nenion plu.”

Ekbrileto venis en la okuloj de Poirot.

“Povas esti,” li diris. “Sed ciuokaze mi satus iomete paroli kun la grafino.”

“Mi certigas al vi, ke tio estas tute ne necesa.”Lia voco sonis autoritate.

Poirot gentile rigardis lin. “Estos nur formalajo,” li diris, “sed vi komprenos, ke tio estas necesa por mia raporto.”

“Kiel vi volas.” La grafo malvolonte cedis. Li sin klinis kaj forlasis la mang-vagonon.

Poirot elmetis la manon por pasporto. Gi surhavis la nomojn kaj titolojn de la grafo. Li legis plu – akompanata de la edzino. Antaunomoj, Elena Maria; fraulina nomo, Goldenberg; ago, dudek. Grasmakulo trovigis sur gi, sajne iam faligita de senzorgema oficisto.

“Diplomata pasporto,” diris S-ro Bouc. “Ni devas esti zorgemaj ne ofendi iun, mia amiko. Tiuj personoj ne povas havi ian rilaton kun la murdo.”

“Estu trankvila, mon vieux, mi estos tre taktoplena. Nura formalajo.”

Lia voco mallautigis kiam la grafino eniris la mang-vagonon. Si aspektis timema kaj tre carma.

“Vi deziras vidi min, sinjoroj?”

“Nur formalajo, sinjorino grafino.”

Poirot levigis galante, kaj proponis al si la segon kontrau li. “Mi nur deziras demandi al vi, cu vi vidis au audis ion hierau vespere, kio povas lumigi la nunan aferon.”

“Absolute nenion, sinjoro. Mi dormis.”

“Vi ne audis, ekzemple, bruon en la apuda kupeo? La usonanino, kiu okupas gin estis histeria kaj sonoris por la konduktoro.”

“Mi audis nenion, sinjoro. Mi estis trinkinta dormigajon.”

“Nu, mi komprenas. Mi ne bezonas teni vin plu.”

Tiam, kiam si eklevigis. “Nur momenton – ci tiuj detaloj, via fraulina nomo, ago, kaj tiel plu, cu ili estas gustaj?”

”Tute gustaj, sinjoro.”

“Eble vi subskribos ci tiun memuaron tiucele.”

Si rapide subskribis gin en bela skribmaniero. Elena Andrenyi.

“Cu vi akompanis vian edzon al Usono, sinjorino?”

“Ne, sinjoro.” Si ridetis, kaj iomete rugigis. “Tiam ni ne estis geedzigitaj; ni geedzigis antau nur unu jaro.”

“Ha, jes, mi dankas vin, sinjorino. Parenteze, cu via edzo fumas?”

Preta por la foriro, si atente rigardis lin. “Jes.”

“Pipon?”

“Ne. Cigaredojn kaj cigarojn.”

“Do, mi dankas vin.”

Si hezitis; siaj okuloj rigardis lin strange. Belegaj okuloj ili estis ; malhelaj kaj migdalformaj, kun tre longaj nigraj okulharoj, kiuj akcentis la elegantan senkolorecon de siaj vangoj. Siaj lipoj, tre rugaj, estis iomete malfermitaj. Si aspektis rava kaj bela.

“Kial vi demandis tion al mi?”

“Sinjorino,” Poirot mangestis, “detektivoj bezonas fari ciajn demandojn. Ekzemple, eble vi diros al ni la koloron de via tualet-robo?”

Si rigardis lin kaj ridis. “Gi estas el gren-kolora muslino. Cu tio estas vere grava?”

“Tre grava, sinjorino.”

Si scivoleme demandis, “Cu vi estas vera detektivo?”

“Je via dispono, sinjorino.”

“Mi pensis, ke ne estas detektivoj en la trajno dum gi estas en Jugoslavujo – ne gis oni atingas Italujon.”

“Mi ne estas jugoslava detektivo, sinjorino. Mi estas internacia detektivo.”

“Vi apartenas al la Ligo de Nacioj?”

“Mi apartenas al la mondo, sinjorino,” diris Poirot drame. Li daurigis: “Mi laboras plejparte en Londono. Vi parolas angle?” li aldonis en tiu lingvo.

“Mi iomete parolas gin, jes.” Sia akcento estis carma.

Poirot klinigis denove. “Ni ne tenos vin plu, sinjorino. Vi rimarkas, ke gi ne estis tre terura.”

Si ridetis, klinis la kapon kaj foriris.

“Elle est Jolie femme,” diris S-ro Bouc. Li suspiris. “Do, tio ne multe helpis al ni.”

“Ne,” diris Poirot. “Du personoj, kiuj vidis nenion kaj audis nenion.”

“Cu ni nun vidu la italon?”

Dum momento Poirot ne respondis. Li zorge rigardis grasmakulon sur hungara diplomata pasporto.

CAPITRO 8 – LA ATESTO DE KOLONELO ARBUTHNOT

Poirot subite elrevigis. Liaj okuloj ekbriletis renkonte al tiuj de S-ro Bouc.

“Mia kara amiko,” li diris, “mi igis tiu, kiun oni nomas la snobo! Mi opinias, ke ni devus atenti la unuan klason antau la duan. Mi pensas, ke nun ni intervjuos la bel-aspektan Kolonelon Arbuthnot.”

Eltrovinte ke la franc-lingva scio de la kolonelo estas tre malmulta, Poirot faris sian demandaron en la angla lingvo. Li demandis pri la nomo, ago, hejm-adreso kaj preciza armea rango de Arbuthnot. Poste li daurigis:

“Cu estas, ke vi venas hejmen de Hindujo pro la kutima forpermeso?”

Kolonelo Arbuthnot respondis lau la brita malonga maniero: “Jes.”

“Sed vi ne hejmenvenas per la rekta siplinio?”

“Ne.”

“Kial ne?”

“Mi elektis veni per la surtera vojo pro personaj kialoj.” Lia maniero sajnis diri, “Kaj tio suficas por vi, vi trudema malgranda impertinentulo.”

“Vi venis senhalte de Hindujo?”

La kolonelo seke respondis; “Mi haltis unu nokton por vidi Ur Kaldea, kaj tri tagojn en Bagdad kun la komandanto, kiu estas amiko mia.”

“Vi haltis tri tagojn en Bagdad. Mi komprenas, ke la juna anglino, F-ino Debenham, ankau venas de Bagdad. Eble vi renkontis sin tie?”

“Ne. Mi unue renkontis F-inon Debenham kiam si kaj mi kune veturis en fervoja vagono de Kirkuk gis Nissibin.”

Poirot antauenklinis sin. Li igis persvadema kaj iom pli fremda ol necese.

“Sinjoro, mi intencas petegi al vi. Vi kaj Fraulino Debenham estas la solaj angloj en la trajno. Estas necese, ke mi demandu al ciu, kion tiu opinias pri la alia.”

“Tute neregula,” malvarme diris Kolonelo Arbuthnot.

“Vi eraras. Tiu krimo kredeble estas farita de virino. La viro estas pikita ne malpli ol dek du fojojn. Ec la trajnestro tuj diris, ‘Estis virino.’ Nu, kio estas mia unua tasko? Ekzameni ciun virinon, kiu veturas en la Istanbul- Calais vagono. Sed fari decidon pri anglino estas malfacila. La angloj estas tre retiremaj. Mi do petegas vin, sinjoro, pro justeco. Kia persono estas F-ino Debenham? Kion vi scias pri si?”

“F-ino Debenham,” diris la kolonelo per iom da varmeco, “estas gentlemanino.”

“Ha!” diris Poirot, kaj li aspektis kvazau tre kontenta. “Do vi opinias, ke kredeble si ne estas implikita en tiu krimo?”

“La ideo estas absurda,” diris Arbuthnot. “La viro estis tute fremda al si – si neniam antaue vidis lin.”

“Cu si diris tion al vi?”

 “Jes. Si tuj komentis pri lia iom malafabla aspekto. Se virino estas implikata, kiel vi sajnas pensi (miaopinie, sen ia atesto krom nura supozo), mi povas certigi al vi, ke F-ino Debenham tute ne povus esti indikata.”