diris, “Vi estas impertinenta.”
“Kion vi opinias pri la virino kiu kunokupas vian kupeon – F-ino Ohlsson?”
“Si sajnas esti afabla, simpla persono.”
“Kia estas la koloro de sia tualet-robo?”
Mary Debenham rigardegis. “Ia bruna koloro – natura lano.”
“Do. Mi rajtas mencii sen maldiskreteco, mi esperas, ke mi rimarkis la koloron de via tualet-robo survoje de Aleppo al Istanbul. Pala malvkolora, mi kredas.”
“Jes, vi pravas.”
“Cu vi havas alian tualet-robon, fraulina. Ekzemple, skarlatan tualet-robon?”
“Ne, tiu ne estas mia.”
Poirot klinis antauen. Li estis kiel kato saltanta al muso.
“Do, kies?”
La fraulino iom retiris sin, surprizita
“Mi ne scias. Kion vi volas diri?”
“Vi ne diris, ‘Ne, mi ne havas tian’ Vi diris ‘Tiu ne estas mia’ – kio signifas ke tiu ajo apartenas al iu alia.”
Si kapjesis.
“Al iu alia en ci tiu trajno?”
“Jes”
“Al kiu gi apartenas?”
“Mi jus diris al vi. Mi ne scias. Mi vekigis hadiau matene cirkau la kvina kun la impreso, ke la trajno restis senmova dum langa tempo. Mi malfermis la pordon kaj rigardis en la koridoron, pensante ke ni estas ce stacidomo. Mi vidis iun en skarlata tualet-robo malproksime en la koridoro.”
“Kaj vi ne scias kiu si estis. Cu si havis helajn, malhelajn, au grizajn harojn?”
“Mi ne pavas diri. Si surportis capeton kaj mi vidis nur la malantauan parton de sia kapo.”
“Kaj lau la formo?”
“Iom alta kaj maldika, mi opinias, sed estas malfacile diri. La kimono estis brodita de drakoj.”
“Jes, vi estas prava, drakoj.”
Si silentis dum minuto. Li murmuris al si: “Mi ne pavas kompreni gin. Mi ne povas kompreni gin. Cio sajnas esti sensenca.”
Tiam levante la okulojn, li diris :
“Mi ne bezonas teni vin plu, fraulino.”
“Ho,” Si sajnis esti surprizita, sed tuj levigis. Ce la pordo, tamen, si hezitis momenton, kaj revenis.
“La svedino – F-ino Ohlsson – sajnas esti genata. Si diris, ke lau vi, si estas la lasta persono, kiu vidis tiun viron viva. Si opinias, mi kredas, ke pro tio vi suspektas sin. Cu mi ne povas diri al si ke si faris eraron? Vere, si estas tia persono, kia ne dolorigus ec muson.” Si ridetis dum si parolis.
“Je kioma horo si iris por akiri la aspirinon de S-ino Hubbard?”
“Iom post la deka kaj duono.”
“Si estis for – dum kiom da tempo?”
“Cirkau kvin minutoj.”
“Cu si denove forlasis la kupeon dum la nokto?”
“Ne.”
Poirot turnis sin al la kuracisto “Cu Ratchett povus esti murdita tiel frue?”
La kuracisto kapneis.
“Do, mi opinias, ke vi povas kontentigi vian amikinon, fraulino.”
“Dankon.” Si subite ridetis je li, rideto kiu invitis simpation. “Si similas safon, vi scias. Si maltrankviligas kaj blekas.”
Si forturnis sin kaj eliris.
S-ro Bouc scivoleme rigardis sian amikon “Mi ne tute komprenas vin,
“Mi sercis Brecon, mia amiko.”
“Brecon?”
“Jes – Brecon en la aplombo de fraulino. Mi volis skui sian aplombon. Cu mi sukcesis? Mi ne scias. Sed mi scias, ke si ne atendis ke mi esploru la aferon tiel, kiel mi gin faris.”
“Vi suspektas sin,” diris S-ro Bouc malrapide. “Sed kial? Si sajnas esti tre carma fraulino – la plej lasta persono esti implikata en tia krimo.”
“Mi konsentas,” diris Constantine. “Si estas malvarmsanga. Si estas senemocia. Si ne trapikus viron: si farus proceson kontrau li ce la tribunalo.”
Poirot suspiris. “Vi devas ambau forigi vian impreson ke ci tiu estas nepripensita kaj subita krimo. Estas du kialoj pro kiuj mi suspektas F-inon Debenham. Unu estas pro io, kion mi hazarde audis, kaj kion vi gis nun ne scias.”
Li rakontis al ili la strangajn frazojn, kiujn li audis survoje de Aleppo.
“Certe, tio estas stranga,” diris S-ro Bouc. “Gi bezonas klarigon. Se gi signifas tion, kion vi supozas, ambau estas implikitaj – si kaj la angla kolonelo.”
Poirot kapjesis. “Kaj precize tion la faktoj ne subtenas,” li diris. “Se ili ambau estas koncernataj, kion ni atendus – ke ciu el ili donus alibion por la alia. Cu ne? Sed ne – tio ne okazis. La alibio por F-ino Debenham estas donita de svedino kiun si neniam antaue vidis, kaj tio par Kolonelo Arbuthnot estas donita de MacQueen, la sekretario de la mortinta viro. Ne, tio estas tro facila solvo de la enigmo.”
“Vi diris, ke vi havas alian kauzon suspekti sin,” S-ro Bouc memorigis al li.
Poirot ridetis “Jes, sed tio estas nur psikologia. Mi demandas al mi, cu estas eble ke F-ino Debenham planis tiun krimon? Mi estas certa, ke malantau la nuna afero estas trankvila, inteligenta, kaj rimedoplena menso. F-ino Debenham estas lau tiu priskribo.”
S-ro Bouc neante skuis la kapon. “Mi opinias, ke vi estas malprava, mia amiko. Mi ne povas kredi, ke tiu juna anglino estas krimulino.”
“Nu, do,” diris Poirot, prenante la lastan pasporton, “al la lasta nomo sur la listo. Hildegarde Schmidt, servantino de sinjorino.”
Alvokita de la konduktoro. Hildegarde Schmidt venis en la mang-vagonon, kaj staris respektplene atendante.
Poirot indikis, ke si sidigu. Si tion faris, kaj kviete atendis la demandadon. Si sajnis esti tre serena virino – respektinda, sed eble ne tre inteligenta.
La metodoj de Poirot kun Hildegarde Schmidt estis tute kontrauaj al tiuj kun Mary Debenham. Li estis tre afabla kaj bonhumora, por komfortigi la virinon. Li petis sin skribi siajn nomon kaj adreson, kaj poste komencis gentile fari siajn demandojn. La intervjuo okazis germanlingve.
“Ni deziras scii kiom eble plej multe pri la okazintajoj de la hieraua nokto,” li diris. “Ni scias, ke vi ne povas doni al ni multe da informo pri la krimo mem, sed eble vi vidis au audis ion, kio sajne negrava al vi, povos esti utila al ni. Vi komprenas?”
Si sajne ne komprenis. Sia larga bonkora vizago tenis la kutiman serenan esprimon dum si respondis: “Mi ne scias ion, sinjoro.”
“Nu, ekzemple, vi scias ke via mastrino bezonis vin lastan nokton?”
“Jes, tion mi scias.”
“Cu vi memoras la horon?”
“Ne, sinjoro. Mi estis dormanta kiam la konduktoro venis kaj diris tion al mi.”
“Jes, jes. Cu estis kutime tiamaniere venigi vin?”
“Gi ne estis nekutima. Sia mostino ofte bezonis mian ceeston nokte. Si ne bone dormis.”
“
“Ne, sinjoro, mi surmetis miajn vestojn. Mi ne satus iri al sia mostino en mia tualet-robo.”
