“Sed gi estas tre bela tualet-robo – skarlata, cu ne?”
Si rigardis lin. “Gi estas malhelblua flanela tualet-robo, sinjoro.”
“Do, ni daurigu. Tio nur estis serceto miaparte. Do, vi iris al la princino. Kaj kion vi faris post via alveno?”
“Mi masagis sin, sinjoro, kaj poste lautlegis al si. Mi ne bone lautlegas, sed sia mostino diras des pli bone, car si pli rapide endormigas. Kiam si estis dormema si petis ke mi foriru, kaj mi fermis la libron kaj reiris al mia propra kupeo.”
“Cu vi scias je kioma horo tio okazis?”
“Ne, sinjoro.”
“Nu, dum kiom da tempo vi restis kun la princino?”
“Cirkau duonhoro, sinjoro.”
“Bone, daurigu.”
“Unue, mi havigis por si alian lankovrilon el mia kupeo. Estis tre malvarme malgrau la hejtado. Mi metis la kovrilon sur sin kaj si deziris al mi bonan nokton. Mi elversis iom da soda-akvo por si. Poste mi forigis la lumon kaj forlasis sin.”
“Kaj poste?”
“Ne okazis io alia, sinjoro. Mi reiris al mia kupeo kaj endormigis.”
“Vi renkontis neniun en la koridoro?”
“Ne, sinjoro.”
“Ekzemple, vi ne vidis sinjorinon en skarlata kimono brodita per drakoj?”
Siaj mildaj okuloj fikse rigardis lin. “Ja, ne, sinjoro. Ne estis iu krom la konduktoro. Ciu dormis.”
“Sed vi vidis la konduktoron?”
“Jes, sinjoro.”
“Kion li faris?”
“Li venis el unu el la kupeoj, sinjoroj.”
“Kio?” S-ro Bouc antauenklinis. “Kiu kupeo?”
Hildegarde Schmidt aspektis timema denove, kaj Poirot riproce ekrigardis lin.
“Nature,” li diris. “La konduktoro ofte devas respondi al sonoriloj nokte. Cu vi memoras el kiu kupeo li venis?”
“Cirkau la mezo de la vagono, sinjoro. Du au tri pordoj de tiu de la princino.”
“Ha! Diru al mi, mi petas, precize kio okazis.”
“Li preskau koliziis kun mi. Estis kiam mi revenas kun la kovrilo de mia kupeo al tiu de la princino.”
“Kaj li venis el kupeo kaj preskau koloziis kun vi? En kiu direkto li iris?”
“En la direkto al mi, sinjoro. Li petis pardonon, kaj iris lau la koridoro en la direkto al la mang-vagono. Sonorilo eksonis, sed mi opinias ke li ne atentis gin.”
Si pauzis kaj diris : “Mi ne komprenas. Kiel estas…?”
Poirot parolis kuragige: “Gi estas afero de la horo,” li diris. “Nur rutina afero. Ci tiu konduktoro sajne havis tre okupatan nokton – unue li vekis vin, kaj poste devis priatenti la sonorilojn.”
“Li ne estis la konduktoro kiu vekis min, sinjoro. Tiu estis alia.”
“Do, alia. Cu vi antaue vidis lin?”
“Ne, sinjoro.”
“Cu vi opinias, ke vi rekonos lin se vi revidos lin?”
“Mi pensas, ke jes, sinjoro.”
Poirot flustris ion en la orelon de S-ro Bouc. Ci lasta eklevis sin kai iris al la pordo por doni ordonon. Poirot daurigis sian demandaron lau amika maniero.
“Cu vi iam vizitis Usonon, Frau Schmidt?”
“Neniam, sinjoro. Sendube gi estas bela lando.”
“Kredeble vi jam audis kiu la murdito vere estis – ke li respondecis pri la morto de infaneto.”
“Jes, mi audis tion, sinjoro. Tio estis abomena, malbonega. La bona Dio devus ne permesi tiajn aferojn. Ni ne estas tiel malbonegaj en Germanujo.” Larmoj videbligis en la okuloj de la virino. Sia patrina spirito estis tusita.
“Gi estis abomena krimo,” diris Poirot serioze.
Li eltiris el sia poso peceton da batisto kai donis gin al si. “Cu ci tiu estas via postuko, Frau Schmidt?”
Estis momenta silento dum la virino rigardis gin. Poste si rigatdis ilin. Iom da koloro videbligis en sia vizago.
“Ne, sinjoro. Gi ne apartenas al mi.”
“Gi surhavas la literon H, vi vidas. Pro tio mi pensis ke gi apartenas al vi.”
“Sed, sinjoro, gi estas la postuko de riculino. Tre multekosta postuko. Permane brodita. Mi opinias, ke gi venis el Parizo.”
“Gi ne estas via, kaj vi ne scias al kiu gi apartenas?”
“Mi? Certe ne, sinjoro.”
El la tri auskultantoj, nur Poirot rimarkis la etan heziton en la respondo. S-ro Bouc flustris en lian orelon. Poirot kapjesis kaj diris al la virino:
“La tri konduktoroj envenos. Bonvolu diri al mi, kiu estas tiu, kiun vi renkontis hierau nokte kiam vi portis la kovrilon al la princino.”
La tri viroj envenis. Pierre Michel, la granda blonda konduktoro de la Ateno-Pariza vagono, kaj la dika konduktoro de la Bukaresta vagono. Hildegarde Schmidt rigardis ilin kaj tuj kapneis.
“Ne, sinjoro,” si diris. “Neniu el tiuj estas la viro, kiun mi vidis hierau nokte.”
“Sed nur ci tiuj konduktoroj estas en la trajno. Vi sendube eraras.”
“Mi estas tute certa, sinjoro. Ci tiuj estas ciuj altaj. grandaj viroj. Tiu, kiun mi vidis, estas malalta kaj malhela. Li havis malgrandan liphararon. Lia voco. Kiam li diris ‘Pardonon’ estas malforta, kiel tiu de virino. Ja, mi bone memoras lin, sinjoro.”
“Malgranda, malhela viro kun virina voco,” diris S-ro Bouc. La tri konduktoroj kaj Hildegarde Schmidt estis forsenditaj. S-ro Bouc faris malesperan geston.
“Sed mi komprenas nenion – absolute nenion! La malamiko, pri kiu parolis S-ro Ratchett, do estis en la trajno. Sed kie li estas nun? Kiamaniere li povus malaperi en la aeron? Mia kapo kirligas. Diru ion, mia amiko, mi petegas vin. Klarigu al mi kiel la neeblo povas esti ebla!”
“Tio estas bona frazo,” diris Poirot. “La neeblo ne povis okazi, tial la neeblo devas esti ebla malgrau la sajnajoj.”
“Klarigu al mi do, rapide, precize kio okazis hierau nokte en la vagonaro.”
“Mi ne estas magiisto,
“Gi tute ne antaueniras. Gi restas kia gi estis.”
Poirot kapneis. “Ne, tio ne estas vera. Ni iom pli komprenas. Ni scias pri kelkaj aferoj. Ni audis la ateston de la pasageroj.”
“Kaj kion, tio diris al ni. Absolute nenion.”
“Mi ne tion dirus, mia amiko.”
“Eble mi troigas. La usonano, Hardman, kaj la germana servistino aldonis ion al nia scio. Tio estas, ili igis ec pli nekomprenebla la tutan aferon.”
“Ne, ne, ne,” diris Poirot trankvilige.
S-ro Bouc turnis sin al li. “Parolu do. Ni audu la sagecon de Hercule Poirot.”
“Cu mi ne diris al vi, ke mi estas tre perpleksita viro, same kiel vi? Sed almenau ni povas fronti la problemon. Ni povas ordigi tiujn faktojn, kiujn ni jam scias.”
“Bonvolu daurigi,” diris D-ro Constantine.
Poirot tusetis, kaj ordigis paperon sur la tablo. “Ni konsideru la aferon tia, kia gi nunmomente estas. Unue, estas kelkaj nekontesteblaj faktoj. Ci tiu Ratchett, au Cassetti, estis pikita en dek du lokoj, kaj mortis hierau nokte.
