“Ne,” diris Poirot antau ol sia amiko povis respondi. “Mi opinias, ke estus pli bone se la sinjorino ricevus tute alian numeron. Ekzemple n-ron, 12.”
“
La konduktoro prenis la pakajojn. S-ino Hubbard danke turnis sin al Poirot. “Tio estas tre afabla viaflanke. Mi alte taksas gin, mi certigas al vi.”
“Ne diru ion pri gi, sinjorino. Ni venos kun vi kaj vidos ke vi estas tute komforta.”
La tri viroj eskortis S-inon Hubbard al sia nova hejmo. Si cirkaurigardis felice.
“Ci tiu estas bela.”
“Vi estas kontenta, sinjorino? Gi estas, kiel vi vidas, precize kiel la kupeo, kiun vi forlasis.”
“Tiel estas – gi nur frontas en la alia direkto. Sed tio ne gravas, car la ci-tieaj trajnoj iras unue lau unu direkto kaj poste lau alia. Mi diris al mia filino, ‘Mi deziras kupeon kiu frontas al la lokomotivo,’ kaj si diris ‘Nu, panjo, tio ne helpos al vi, car se vi endormigos kiam, la trajno iras en unu direkto, kiam vi vekigos gi iras en alia.’ Kaj tio estas tute vera. Hierau vespere ni eniris Beograd movanta en unudirekto, kaj eliris lau la alia.”
“Ciuokaze, sinjorino, vi estas tute felica kaj kontenta nun?”
“Nu, mi ne tion dirus. Jen ni, negblokitaj, kaj neniu faras ion pri gi, kaj mia sipo ekvojagos postmorgau.”
“Sinjorino,” diris S-ro Bouc, “Ni ciuj same suferas – ciu el ni.”
“Nu, tio estas vera,” konsentis S-ino Hubbard. “Sed murdinto ne marsis tra la kupeo de iu alia dum la nokto.”
“Kio ankorau perpleksas min, sinjorino,” diris Poirot, “estas kiamaniere la viro eniris vian kupeon, se kiel vi diris, la interkupea pordo estis riglita. Vi estas certa, ke gi
“La svedino provis gin antau miaj okuloj.”
“Ni rekonstruu la scenejon. Vi kusis en via lito – tiel – kaj vi ne povis mem vidi gin, vi diris?”
“Ne, pro la spongo-saketo. Kia genajo! Mi devos aceti novan spongo-saketon. Nauzas min ec rigardi ci tiun.”
Poirot prenis la spongo-saketon, kaj pendigis gin sur la turnilon de la pordo, kiu kondukas en apudan kupeon.
“
“Do, tio estas precize kion mi diris al vi.”
“Kaj la svedino, F-ino Ohlsson, staris tiel, inter vi kaj la pordo. Si provis gin, kaj diris al vi ke gi estas riglita.”
“Tiel estas.”
“Tamen, sinjorino, estas eble ke si faris eraron. Vi povas vidi kion mi intencas diri.” Poirot sajne tre deziris klarigi gin. “La riglilo estas nur elstara metalajo. Kiam gi estas turnita dekstren la pordo estas riglita; kiam rekta, gi ne estas. Eble si nur provis la pordon kaj car gi estas slosita je la alia flanko si eble supozis, ke gi estas riglita je via flanko.”
“Nu, mi opinias, ke tio estus iom stulta siaparte.”
“Sinjorino, la plej afeblaj, la plej simpatiaj personoj ne estas ciam la plej lertaj.”
“Kompreneble, tio estas vera.”
“Flanke, sinjorino, cu vi vojagis al Smyrna lau ci tiu vojo?”
*Usona vojag-oficejo.
“Ne. Mi sipveturis rekte al Istanbul, kaj amiko de mia filino – S-ro Johnson (bonega viro; mi tre satus, ke vi konu lin) renkontis min, kaj montris al mi Istanbul, kiun mi trovis esti tre malkontentiga urbo – kaduka loko. Kaj rilate al tiuj moskeoj kaj la surmeto de tiuj grandaj ajoj sur la suojn – kie mi estis?”
“Vi diris, ke S-ro Johnson renkontis vin.”
“Jes, kaj li kondukis min sur sipon de la linio franca Messagerie por Smyrna, kaj la edzo de mia filino atendis min sur la kajo. Kion li diros, kiam li informigos pri la nuna afero! Mia filino diris, ke ci tiu estus la plej sendangera, la plej facila vojo imagebla. ‘Vi nur sidas en via vagono,’ si diris, ‘kaj vi alvenos en Parizo, kaj tie la agento de la American Express* renkontos vin.’ Kaj, ho ve, kion mi povas fari pri la nuligo de mia sip-veturo. Mi devus informi ilin. Mi tute ne povos trafi gin nun. Estas vere terure…”
S-ino Hubbard aspektis kvazau si denove plorus. Poirot, kiu iome malpaciencigis, prenis la okazon.
“Vi ricevis nerv-frapon, sinjorino. La restoracia servisto alportos al vi teon kaj biskvitojn.”
“Efektive, mi ne tre satas teon,” diris S-ino Hubbard.
“Tio estas pli angla kutimo ol usona.”
“Do, kafon, sinjorino. Vi bezonas ian stimulajon.”
“Tiu brando igis mian kapon strange turnigi. Mi pensas, ke mi satus iom da kafo.”
“Bonege. Vi devas revigligi viajn fortojn.”
“Kia stranga esprimo!”
“Sed unue, sinjorino, eta rutina afero. Vi permesos, ke mi trasercu vian pakajaron?”
“Pro kio?”
“Ni intencas traserci la pakajojn de ciuj pasageroj. Mi ne deziras memorigi vin pri malagrabla sperto, sed via spongo-saketo – memoru.”
“Terure! Eble estus bone! Mi tute ne povus elteni aliajn tiajn surprizojn.”
La ekzameno rapide finigis. S-ino Hubbard kunportis por la vojago minimumon da pakajoj – capelujon, malmultekostan kofron, kaj bone provizitan valizon. La enhavo de la tri estis simpla kaj en bona ordo, kaj la ekzameno ne daurus pli ol du tri minutojn, se S-ino Hubbard ne prokrastus aferojn pro insisto ke ili rigardu fotojn de “mia filino,” kaj du iom malbelaj infanoj – “La filinoj de mia filino. Cu ili ne estas satindaj?”
Parolinte kelkajn gentilajn malsincerajojn, kaj dirinte al S-ino Hubbard, ke li mendos kafon por si, Poirot kun liaj du amikoj povis forlasi sin.
“Nu, ni komencis la ekzamenon kaj trovis nenion,” diris S-ro Bouc. “Al kiu ni iru nun?”
“Estus plej simple, mi opinias, iri laulonge de la vagono kupeon post kupeo. Tio indikas, ke ni komencu ce n-ro 16 – la afabla S-ro Hardman.”
S-ro Hardman, kiu fumis cigaron, bonvenigis ilin, “Envenu, sinjoroj – tio estas, se vi povas. Estas iom malvaste ci tie por aro.”
S-ro Bouc klarigis la celon de ilia vizito, kaj la granda detektivo kapjesis kompreneme.
“En ordo. Efektive, mi scivolis kial vi ne pli frue faris gin. Jen miaj slosiloj, sinjoroj, kaj se vi deziras traserci ankau miajn posojn, vi povas fari tion. Cu mi malsuprenmetu la pakajojn?”
“La konduktoro faros tion. Michel!”
La enhavo de la du valizoj de S-ro Hardman estis baldau ekzamenita kaj aprobita. Ili enhavis eble tro grandan proporcion de alkoholajoj. S-ro Hardman palpebrumis.
“Oni ne ofte trasercas viajn valizojn ce landlimoj – ne se vi donas trinkmonon al la konduktoro. Mi tuj transdonis turkajn monbiletojn, kaj gis nun oni ne genis min.”
“Kaj ce Parizo?”
S-ro Hardman palpebrumis. “Kiam mi alvenos en Parizo tio, kio restas el ci tiu provizo ne plenigos ec unu botelon, kiu havos la priskribon ‘harlavajo.’”
“Vi ne kredas al la kontraualkohol-lego, S-ro Hardman,” diris S-ro Bouc kun rideto.
“Nu,” diris Hardman. “Mi ne povas diri, ke kontraualkohol-lego iam genis min.”
“Ha!” diris S-ro Bouc. “La ‘speakeasy.”[4] Li elparolis la vorton zorgeme pro sato al gi. “Viaj usonaj esprimoj estas tiel kuriozaj, tiel komprenigaj,” li diris.
“Mi tre satus iri al Usono,” diris Poirot.
“Vi lernus modernajn metodojn tie,” diris Hardman. “Europo bezonas modernigon. Gi estas duon- dorma.”
“Estas vere, ke Usono estas la lando de progreso,” konsentis Poirot. “Estas multo, kion mi admiras pri usonanoj. Nur – sed eble mi estas malnovstilema – mi opinias, ke la virinoj de Usono estas malpli carmaj ol tiuj de mia propra lando. La franca au belga fraulino – koketa, carma – mi opinias, ke estas neniu tiel alloga.”
